Space Lady

 

 

 

Δεν θα πω ψέματα: τη Space Lady τη γνώρισα πέρυσι, όταν και κυκλοφόρησε από την ετικέτα Night School μια συλλογή με υλικό παρμένο από ολόκληρη την πορεία της, με τον εύγλωττο τίτλο The Space Lady's Greatest Hits. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος οργάνωσε τα τραγούδια της και τα έδινε στον κόσμο που μπορεί να ενδιαφερόταν· στο παρελθόν έκαναν τον γύρο ορισμένες κασέτες αρχικά κι αργότερα μερικά αυτοσχέδια CD-r τα οποία πουλούσε μόνη της. Διάβασα την ιστορία της και μου φάνηκε ενδιαφέρουσα, με τον ίδιο τρόπο που ενδιαφέρουσα είναι και η ιστορία του Moondog, με τον οποίον μοιράζεται κοινές συνισταμένες «καριέρας». Μουσικός του δρόμου κι εκείνη, έπαιζε διασκευές σε τραγούδια άλλων (κατά κύριο λόγο), αλλά και ορισμένα πρωτότυπα κομμάτια που είχε γράψει για λογαριασμό της ο πρώτος της σύζυγος. Εκείνος που της χάρισε και τα τρία «space babies», όπως χαριτωμένα μας είπε σε κάποια στιγμή της συναυλίας!

 

 

Πρόκειται με άλλα λόγια για μια γυναίκα που κακώς λείπει από το βιβλίο Songs In The Key Of Z του Irwin Chucid, το οποίο συγκεντρώνει μερικούς από τους πιο εκκεντρικούς μουσικούς που μας χάρισε η αμερικανική –κατά κύριο λόγο– ήπειρος. Από μια άποψη, βέβαια, η Space Lady δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Φαντάζομαι ότι όλοι μας έχουμε συναντήσει έναν ταλαντούχο μουσικό σε κάποια γωνιά ενός δρόμου, να προσπαθεί να κάνει δικό του το ρεπερτόριο που πραγματεύεται ευελπιστώντας ότι κάποια ψιλά θα προσγειωθούν στο καπέλο ή στη θήκη της κιθάρας του. Όσοι όμως είδαμε το Σάββατο τη Susan Dietrich να στέκεται ανέλπιστα μπροστά μας στη σκηνή του Some Bizarre, κάπου 35 χρόνια μετά από το δειλό ξεκίνημά της και με τη μισή υφήλιο να μας χωρίζει, καταλάβαμε αυτό που έκανε ξεκάθαρο ο δίσκος της: έχει έναν μοναδικό τρόπο να ερμηνεύει τη μουσική· τόσο τη δική της, όσων και των άλλων που επιλέγει να φέρνει μεταλλαγμένη στα αυτιά των ακροατών της. Και πια οι τελευταίοι δεν είναι οι περαστικοί σε έναν δρόμο του Σαν Φρανσίσκο ή μιας άλλης πόλης των αχανών Ηνωμένων Πολιτειών, μα νεαροί (κατά βάση), οι οποίοι θέλουν να βιώσουν ένα αυθεντικό κομμάτι του παρελθόντος στην αγνή, ανόθευτή του μορφή.

 

 

Κι ένας από τους λόγους που έχει ανακινηθεί και πάλι το ενδιαφέρον για τη Space Lady είναι πιστεύω όλος αυτός ο αναζωπυρωμένος ενθουσιασμός για κάθε τι που θυμίζει την ηλεκτρονική πλευρά των 1980s, με τα vintage ηλεκτρονικά και τη σκοτεινή νεοκυματική ατμόσφαιρα. Δεν νομίζω βέβαια ότι η Dietrich ακολούθησε σκόπιμα εκείνη την ηχητική τεχνοτροπία, ούτε ασφαλώς και επεδίωξε να ενταχθεί σε κάποια τάση, μόδα ή κίνημα που ανδρώθηκε στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1980. Τo Casiotone που έπαιζε από τότε –κι εξακολουθεί να παίζει μέχρι τις ημέρες μας– ήταν περισσότερο μια λύση ανάγκης: μια φθηνή εναλλακτική οργανική επιλογή για να αντικαταστήσει το ακορντεόν με το οποίο είχε ξεκινήσει να παίζει στους δρόμους, ώστε να βιοποριστεί εκείνη και η ολοένα και αυξανόμενη σε μέλη οικογένειά της (το ακορντεόν της το έσπασε ένας μεθυσμένος άντρας στο Σταθμό της Ουάσιγκτον). 

 

 

O μινιμαλιστικός και ελαφρώς ψυχρός ήχος του στοιχειώδους πληκτροφόρου είναι εντωμεταξύ τόσο αστείος (έτσι όπως ξεπηδάει από ένα όργανο που μοιάζει σαν παιχνίδι για παιδιά τα οποία κάνουν τα πρώτα τους μουσικά βήματα) όσο και σοβαρός ταυτόχρονα, λαμβάνοντας υπ' όψιν τις προθέσεις του ανθρώπου που το χειρίζεται. Και η Space Lady ισορρόπησε επιδέξια το Σάββατο στις δύο αυτές κόχες της αισθητικής της. Ήταν δηλαδή προφανές ότι δεν δημιουργούσε υψηλή Τέχνη εκεί μπροστά μας, μα μία ακόμη αναλώσιμη ακολουθία από κλασικά ροκ και άλλα στάνταρ, σκοπός των οποίων ήταν να διασκεδάσουν το σεβαστό σε αριθμό κοινό που προσήλθε στο Some Bizarre για να την παρακολουθήσει. Από την άλλη, βέβαια, τα τραγούδια εκείνα είχαν ζυμωθεί μέσα από τις δεκάδες φορές που τα είχε ερμηνεύσει με σεβασμό, αγάπη και ορισμένες καινοτομίες. Με κάποιον τρόπο, επομένως, τα είχε πια κάνει δικά της.

 

Το δωρεάν της υπόθεσης έφερε λοιπόν κάπου 300 άτομα στον αίθριο χώρο έξω από το μπαρ Some Bizarre, όπου μια μπόρα παραλίγο να χαλάσει τα σχέδια της 60χρονης κυρίας με το παράξενο καπέλο –με φτερά στις δύο του πλευρές κι ένα κόκκινο φως να αναβοσβήνει στην κορυφή του– ακριβώς την ώρα που ακούγαμε τις μουσικές επιλογές ενός DJ ονόματι Yparxei Provlhma Amalia (σοβαρά!). Όταν πάντως ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο, η Διαστημική Κυρία δεν δυσκολεύτηκε να κερδίσει την προσοχή όσων είχαν προσέλθει. Το φουτουριστικό σάουντρακ των ήχων της (έτσι όπως το φανταζόταν πριν από όλες αυτές τις δεκαετίες) έδενε παράδοξα με τη γήινη χροιά της φωνής της, δημιουργώντας ένα καθηλωτικό σύνολο. «Η φωνή σας είναι τόσο καταπραϋντική», επισημαίνει μία από τις θηλυκές παρουσίες του ακροατηρίου μετά το πρώτο της κιόλας κομμάτι, μια διασκευή στο "Strawberry Fields Forever" των Σκαθαριών.

 

 

Και σε ψυχεδελικό στυλ συνέχισε, παίζοντας το "I Had Too Much To Dream (Last Night)" των Electric Prunes κι ένα «country ψυχεδελικό», όπως η ίδια χαρακτήρισε το "Ghost Riders In The Sky" του Stan Jones! Από όσα είπε ξεχώρισα ακόμα το "Major Tom" του Peter Schilling, το "Imagine" του John Lennon, το "Radar Love" των Golden Earring και τα "The Low Spark Of High Heeled Boys" των Traffic, "Stray Cut Strut" των Stray Cats και "Across The Universe" (Beatles και πάλι). Αλλά και το "Born To Be Wild" των Steppenwolf, που πιστεύω όμως πως καλύτερα θα ήταν αν είχε αφήσει στην ησυχία του. Όχι ότι με χάλασε που αποδυνάμωσε τον μάτσο χαρακτήρα του, θεωρώ όμως ότι δεν είχε να του δώσει κάτι που να δικαιολογεί μια δική της ανάγνωση – έστω κι αν του προσέθεσε κάποιες απόκοσμες κραυγές στο τέλος του.

 

Είπε επίσης και μερικά δικά της τραγούδια, μεταξύ των οποίων ήταν ασφαλώς τα "Humdinger" και "Synthesize Me", για να αποχωρήσει κατόπιν σε κλίμα αποθέωσης. Είχε λοιπόν ενδιαφέρον η εμφάνιση της Space Lady. Στάθηκε μια μικρή έκπληξη, δίνοντας χρώμα σε ένα βράδυ Κυριακής που σε άλλη περίπτωση θα είχε περάσει απαρατήρητο ανάμεσα σε τόσα αντίστοιχα βαρετά και μουσκεμένα απ’ τη φθινοπωρινή βροχή βράδια.

 

 

 

Για πολύ εξειδικευμένο κοινό αποδείχτηκε η Space Lady προχθές τη Δευτέρα, πράγμα που φάνηκε και στην πράξη, μιας και η προσέλευση στο Les Yper Yper δεν υπήρξε μεγάλη. Φταίει βέβαια μάλλον και η δυνατή βροχή που έπεσε στη Θεσσαλονίκη μέχρι περίπου και την αρχή της συναυλίας της.

 

Ήταν πάντως από τις λίγες περιπτώσεις που η μουσική και ο χώρος ταίριαξαν απόλυτα. Η μινιμαλιστική δηλαδή αισθητική του Les Yper Yper έδεσε απόλυτα με το one woman show της ιδιαίτερης Αμερικανίδας κι έτσι είχαμε τουλάχιστον την κατάλληλη ατμόσφαιρα.

 

 

Η Susan Dietrich ξεκίνησε να μας παίζει τις μουσικές της λίγο πριν τις 10 το βράδυ. To κυρίως όργανό της παραμένει, όπως και στο παρελθόν, το Casiotone, με κάποια όμως περιφερειακά ώστε να φέρνει τον ήχο στα μέτρα της. Όσο για τις μελωδίες, ο κύριος όγκος του ρεπερτορίου απαρτίστηκε από γνωστά τραγούδια τα οποία διασκεύασε με τον δικό της τρόπο, συν μερικά δικά της. 

 

Στο δια ταύτα, η αλήθεια είναι ότι δεν μου έκανε καμία απολύτως διαφορά σε σύγκριση με τα ηχογραφημένα. Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό, το αφήνω στην κρίση του καθενός. Προσωπικά, ωστόσο, προτιμώ να υπάρχουν διαφοροποιήσεις σε μια συναυλία. Το σετ δεν κράτησε πάντως πολύ: λίγο παραπάνω από μία ώρα έμεινε στη σκηνή η Space Lady, προτού μας καληνυχτίσει. 

 

 

Ο κόσμος λίγος στο Les Yper Yper, όπως είπαμε και πριν: πάνω-κάτω 50 άτομα. Δεν περίμενα βέβαια και περισσότερους, ούτως ή άλλως ο χώρος χωράει γύρω στους 100, μετά δημιουργείται πρόβλημα. Η έκπληξη ήταν το γεγονός ότι υπήρχαν πολλά μικρά παιδιά ανάμεσα στους θεατές, παιδιά δηλαδή μεταξύ 6 και 10 ετών, προφανώς συνοδευόμενα από τους γονείς τους! Τέτοια αναλογία δεν έχω ξαναδεί, ίσως ευνόησαν και οι συνθήκες ενός πιο «ήσυχου» λάιβ.

 

Σε γενικές γραμμές, η βραδιά κύλησε ομαλά και η ώρα πέρασε σχετικά ευχάριστα, άσχετα αν μας ταλαιπώρησε λίγο η βροχή στον πηγαιμό. Διόλου άσχημα για βράδυ Δευτέρας στην πόλη...