Αν θέλουμε να αναλύσουμε όσα συνέβησαν στη συναυλία των Fall το βράδυ του Σαββάτου, θα πρέπει να αποστασιοποιηθούμε για λίγο από τον φανατισμό ή την αντιπάθειά μας ως προς τον κύριο Mark E. Smith. Και να χρησιμοποιήσουμε σαν γνώμονα τη θεσπισμένη ιδεολογική θέση για το ποια στάση ζωής τελικά δηλώνει «punk attitude» και ποια –με τη σειρά της– υπονομεύει όσα με κόπους και θυσίες άφησε παρακαταθήκη (αφού αυτοπυρπολήθηκε μεγαλοπρέπως) η «ιερή» πανκ ιδεολογία μέχρι το 1984. Γιατί πάνω στον βωμό του πανκ, όπου όλα επιτρέπονται και όλα επιβάλλονται, χορεύει κάθε σαλτιμπάγκος που δεν μπορεί να χειριστεί την αναπηρία του. Οφείλουμε λοιπόν να τους ξεχωρίζουμε.
Είναι θέμα ισορροπίας.
Γιατί και το τελευταίο pop icon –από κακομαθημένο κωλοπαιδισμό και μόνο– μπορεί να πετάξει ένα κουτί μπύρας ή μια ροχάλα στο κεφάλι των οπαδών της πρώτης σειράς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι του ήρθε κάποια επιφοίτηση από το πνεύμα του Τζόνι Ρότεν, ούτε πως έγινε απροσάρμοστος. Θεωρώ έτσι ότι τη μεγάλη ζημιά στη σχέση μεταξύ κοινού και ονομάτων όπως οι Fall, την έχει προκαλέσει η «αυλή» την οποία σχηματίζουν οι ορκισμένοι γύρω από αειθαλή (λέμε τώρα) ονόματα. Όσοι δηλαδή ανταλλάσσουν macho φιλοφρονήσεις και χαρακτηρίζουν «κομματάρες» και «τραγουδάρες» απίστευτες ασημαντότητες, με την ευκολία που θα κερνούσαν κουτάκια μπύρες τον «μεγάλο» Mark. Εκείνοι που ζητάνε από κάθε γραφικό καλλιτέχνη να ανέβει στη σκηνή και να τους «πάρει τα σώβρακα». Λες και υπάρχει κάποια ανάγκη σε μια συναυλία «κάποιοι» να χάσουν τα σώβρακά τους.
Είναι θέμα αντίληψης.
Τι εννοώ με όλα αυτά; Ότι το ίδιο κοινό που διακατέχεται από κυνισμό (στα όρια του μισανθρωπισμού) για οτιδήποτε ξεφεύγει απ’ τη δική του έννοια «κανονικότητας», είναι διατεθειμένο να υποστεί τη χείριστη συμπεριφορά από ένα προσχέδιο μπάντας –όπως έχουν καταντήσει εδώ και δεκαετίες οι Fall– μα και να δικαιολογήσουν όσα αδικαιολόγητα βλέπουν σε ένα ντροπιαστικό λάιβ. Κάποιοι δηλαδή θα δικαιολόγησαν το ότι μετά από κάνα μισάωρο στη σκηνή ο Mark (ο οποίος το ένα τέταρτο καθόταν να ξεκουραστεί πίσω-πίσω) την κοπάνησε χωρίς αντίο, ρίχνοντας το φταίξιμο στην «εκκεντρικότητα», στο «φευγάτο μυαλό», στη «διαφορετική ψυχοσύνθεση». Τρίχες κατσαρές... Καμία «ασυμβίβαστη φύση» δεν επιβίωσε στον σημερινό Mark E. Smith και οφείλουμε να έχουμε μηδενική ανοχή σε πράξεις ληστοπραξίας του πανκ πνεύματος, ακόμα και από αυτούς που πρωτοστάτησαν στο να χτιστεί ο συγκεκριμένος όρος. Η παρουσία του στη σκηνή του Gagarin ήταν μια κακόγουστη καρικατούρα, που θύμιζε αμυδρά μόνο την περσόνα που είχε γοητεύσει τον John Peel και χιλιάδες ακόμα της γενιάς του, δικαιώνοντας όσους ακούνε μουσική «με τα αυτιά» και θεωρούν ότι οι Fall βγάζουν κάθε χρόνο τον ίδιο δίσκο, εδώ και 35 χρόνια.
Είναι θέμα κριτικής σκέψης.
Το εναρκτήριο “Victrola Time” ήταν πάντως πραγματικά καλή στιγμή, με δυο ντράμερ σε πλήρη συγχρονισμό και κιθάρα/μπάσο σε στρατιωτική πειθαρχία. Αλλά τα καλά νέα κράτησαν 4 λεπτά. Ακολούθησε ένα 40λεπτο ακόμα (ούτε 45 λεπτά δεν ήταν η συναυλία) από γκάζια που δεν συγκίνησαν κανέναν, τα οποία είχαν σκοπό να καλύψουν τις βαριεστημένες κραυγές και όσα πράγματα γκρεμίζονταν από «πιωμένη» αδεξιότητα –και όχι από πώρωση. Η Elena Poulou φερόταν σαν αυστηρό σπασικλάκι απουσιολόγος που προσπαθούσε να επιβάλλει τάξη, ενώ η κατάσταση χειροτέρεψε με τα τεταμένα νεύρα μεταξύ των μελών της μπάντας, που στο τέλος το 'σκασε σχεδόν τροχάδην. Πρόκειται περί βαθύτατης αναπηρίας ενός χαμηλού βεληνεκούς μουσικού, ο οποίος δεν μπορεί να καλύψει το κενό που πλέον χάσκει. Η «αυλή», βέβαια, μάλλον θα συνεχίσει να κάνει τα στραβά μάτια.
Είναι θέμα αφοσίωσης.
Αυτό που συνέβη το Σάββατο στο Gagarin είναι λοιπόν ο ορισμός της αποτυχημένης και ανέντιμης συναυλίας· ειδικά αν συνδυαστεί με το opening act των δύο κυρίων με το όνομα Rattler Proxy, οι οποίοι μηρυκάζουν τους Suicide και πνίγονται στον electro θόρυβο και στα σκουξίματα. Ας μη γελιόμαστε, ωστόσο: και του χρόνου οι Fall θα έχουν τον ίδιο κόσμο, αν ξαναπαίξουν στην Ελλάδα. Θα βρίσκονται ξανά μπροστά στο ίδιο κοινό που μίσησε με μανία –και έχει έκτοτε σαν κόκκινο πανί– τον Jack White όταν τόλμησε κι έφυγε από εκείνη την απαράδεκτη σκηνή «χοροεσπερίδας» που του στήσανε στην παραλία για να παίξει μπροστά σε χίλιους νοματαίους. Όσοι όμως έχουν ακόμη μια στοιχειώδη αίσθηση του τι σημαίνει καλή συναυλία και γνωρίζουν πού έγκειται η ποιότητα και η απόλαυση ενός καλού λάιβ, δεν θα την ξαναπατήσουν.
Είναι θέμα αυτοσεβασμού.
{youtube}6ZmrcwzEjk8{/youtube}
