Φάνηκε το καλό το κλίμα ήδη από τις 21.30, όταν και μπήκα στο An: νεαρόκοσμος ζωηρός και ενθουσιώδης, μεγαλύτερες ηλικίες με το βλέμμα της σιωπηρής αναμονής, όλοι μαζί απαρτίζαν ένα κοινό που δεν είδε φως και μπήκε, μα ήξερε καλά τι είχε έρθει να παρακολουθήσει –μεταδίδοντας έτσι ένα vibe εύθυμης προσμονής. Άλλωστε οι Underground Youth απέδειξαν ότι έχουν ρεύμα στη χώρα μας από τον προηγούμενο κιόλας ερχομό τους (Οκτώβριος 2012)· τότε τα είχαν σπάσει στο Six d.o.g.s., τώρα ήταν η σειρά του ιστορικού εξαρχειώτικου κλαμπ.
Αλλά πριν τους Βρετανούς, το ζέσταμα ανέλαβαν οι δικοί μας Wonky Doll And The Echo. Το σετ βασίστηκε στο δισκογραφικό τους ντεμπούτο PleasantThoughts (2012), μια δουλειά που προσωπικά με άφησε αδιάφορο από την πρώτη στιγμή που την άκουσα, καθώς βρήκα ότι απλώς μηρύκαζε (άρτια) ό,τι συγκρότησε τον βρετανικό post-punk ήχο στα 1980s. Στη σκηνή όμως, όπως ξέρετε, πολλά πράγματα μεταμορφώνονται. Παρότι λοιπόν δεν με άγγιξε η μονότονη ερμηνεία του George Lemons και δεν άλλαξα γενικά γνώμη για το υλικό καθ' αυτό, είχα την ευκαιρία να θαυμάσω τη συμπαγή rhythm section της αθηναϊκής μπάντας, μα και το εξαιρετικό παίξιμο του Yios στο μπάσο. Στάθηκαν πολύ καλά οι Wonky Doll And The Echo κρινόμενοι με τις απαιτήσεις του συναυλιακού σανιδιού, παραδίδοντας ένα μετρημένο και ταιριαστό support.
Όταν λίγο μετά τους διαδέχθηκαν ενώπιόν μας οι Underground Youth, το An είχε πλέον γεμίσει –και τους επεφύλαξε έτσι μια θερμή υποδοχή. Κι εκείνοι όμως μας το ανταπέδωσαν με τον καλύτερο τρόπο, πραγματοποιώντας ένα καταπληκτικό μπάσιμο, από εκείνα που μετά περιγράφουμε οι δημοσιογράφοι με φράσεις τύπου «κέρδισαν τη βραδιά ήδη με τις πρώτες νότες». Όσο ευκολία όμως κι αν ηχεί κάτι τέτοιο, άλλο τόσο ανταποκρίνεται και στο τι έλαβε χώρα. Γιατί στην εκτέλεση του “Sadovaya” οι Βρετανοί έριξαν όλη την τέχνη και τον παλμό τους, όλα όσα συγκροτούν τον κοφτερό τους ηλεκτρικό ρομαντισμό: μας έκοψαν την ανάσα και μας βύθισαν κατευθείαν στα θεμελιώδη συστατικά της μουσικής τους· οι εξάρσεις μπορούσαν να περιμένουν τη συνέχεια.
Και τι συνέχεια ήταν αυτή... Μόλις δεύτερο κομμάτι στο σετ το “I Need You”, προξένησε έναν μικρό χαμό στις πρώτες σειρές, φανερώνοντας συνάμα τη λάιβ δυναμική των υπόλοιπων πτυχώσεων του μουσικού χαρμανιού των Μανκουνιανών –κυρίως των εναλλακτικών κιθάρων, των ρυθμών που ακατάπαυστα πήγαζαν από τα τύμπανα που έπαιζε όρθια (καθώς συνηθίζει) η αυστηρή, αγέλαστη Olya Dyer, καθώς και των εκφραστικών φωνητικών του Graig Dyer, που στη συναυλιακή τους εκδοχή διαθέτουν κάτι από τη μανιασμένη θλίψη με την οποία τραγούδησε ο Nick Cave στη Λυών, εκείνο το καλοκαίρι του 2001. Post-punk απόηχοι, γκαραζιές, ψυχεδέλεια κοπής Σαν Φρανσίσκο, μα και αφομοιωμένα στοιχεία από το πέλαγος του αμερικάνικου alternative συγκρότησαν έναν στρόβιλο μέσα στον οποίον αναδείχθηκαν οι συνδετικοί κρίκοι μεταξύ Velvet Underground, Joy Division και Jesus And Mary Chain. Με τη ματιά εντούτοις και την άποψη των Underground Youth, όχι ως νοσταλγικό αναμάσημα παρελθόντων μεγαλείων.
Το λάιβ δεν κράτησε πολύ, κράτησε όμως όσο έπρεπε. Αφενός ώστε να μην κάνει την παραμικρή κοιλιά, αφετέρου για να μας αφήσει με αυτήν την αίσθηση της αιχμηρής ροκιάς, που τόσο έχουμε στερηθεί τα τελευταία χρόνια από διάφορες μεσαίου βεληνεκούς κιθαριστικές μπάντες που επισκέπτονται τη χώρα μας, πελαγοδρομώντας μεταξύ ρετρό και συμπαθητικού μα αποτυγχάνοντας (συνήθως) στον παράγοντα «ουάου». Ως εκ τούτου, δεν σημειώθηκαν highlights στη συναυλία, δίχως κάτι τέτοιο να σημαίνει βέβαια ότι δεν υπήρξαν ενθουσιώδεις αντιδράσεις από το κοινό στο άκουσμα συγκεκριμένων τραγουδιών, π.χ. στο “Delirium” ή στο “Tokyo Blue”.
Υπερβαίνοντας τη δυναμική του στούντιο υλικού τους, οι Underground Youth έδωσαν μια εξαιρετική ροκ συναυλία την Τετάρτη στο An Club. Είμαι σίγουρος ότι θα ξαναβρεθούν στα μέρη μας, στοιχηματίζω δε ότι την επόμενη φορά μάλλον θα χρειαστεί να παίξουν σε μεγαλύτερο venue...
{youtube}U171Q6umxUg{/youtube}
