Το σερί των πολύ ωραίων επιλογών του Λεωνίδα Σκιαδά στη Death Disco συνεχίστηκε με την εμφάνιση του συμπαθέστατου (χαρακτηρισμός που εδραιώθηκε μετά και την εμφάνισή του) Wesley Eisold, ο οποίος κατάφερε να ανανεώσει μέχρι ενός βαθμού το ενδιαφέρον μας για τέτοιου είδους συναυλίες, εξ ολοκλήρου βασιζόμενες σε προηχογραφημένα μέρη –γεγονός που κάπως ξενίζει όταν παρακολουθείς παρουσίαση τραγουδιών.
Αλλά ξεκινώντας απ’ την αρχή, τη βραδιά της Τρίτης άνοιξαν οι Mechanimal, τους οποίους είχα να παρακολουθήσω από την παρουσίαση του ντεμπούτο τους στο Fuzz, τον περασμένο Φεβρουάριο. Η γνώμη μου παραμένει περίπου η ίδια: είναι η μοναδική καινούργια μπάντα που μένει στην ίδια πόλη με εμάς, που περπατάει στους ίδιους δρόμους και παρακολουθεί τις θηριωδίες των τελευταίων ετών.
Παρ' όλο λοιπόν που διαφωνώ με τον φίλτατο Συμβουλίδη (κι ας έχω να πω κι εγώ τα καλύτερα για τους Κεφάλαιο 24), η εμφάνισή τους ως support ήταν τουλάχιστον υποτονική, γεγονός που ίσως δεν προκαλεί εντύπωση, αφού είναι πάντα κάπως αμήχανος ο συγκεκριμένος ρόλος. Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι τα τραγούδια έχασαν τη βαρύτητά τους καθ' όλη τη διάρκεια της παρουσίας τους στη σκηνή, με αποκορύφωμα το “Ghost”, όπου για πρώτη φορά έγινε αισθητή η απουσία του Τάσου Νικογιάννη στις κιθάρες. Πέρα απ’ όλα αυτά, πάντως, η στουντιακή τους παραγωγή παραμένει στα αυτιά μου άκρως εντυπωσιακή και καίρια.
Την ακριβώς αντίθετη άποψη σχηματίσαμε για τον Cold Cave, ο οποίος, χωρίς να αλλάξει τη ζωή μας, έδωσε μια συναυλία πολύ πάνω των προσδοκιών. Κυρίως μάλιστα χάρη στη δική του παρουσία, που αποδείχθηκε γεμάτη ενέργεια και βασίστηκε στη δυναμική της φωνής του. Κατάφερε λοιπόν να ανεβάσει επίπεδο τα τραγούδια του (πρώτα και κύρια το “Black Boots”), που μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού “Love Comes Close” δεν μπορείς να ισχυριστείς πως είναι και σημαντικά.
Η παρουσία του στη μικρή σκηνή της Death Disco –πέρα από το ότι θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για κάθε dark wave σχήμα αυτού του κόσμου– λειτούργησε καταλυτικά στο να προσπεράσουμε τη φτωχή συνεισφορά της κοπέλας του (είχε αναλάβει τα πλήκτρα), αλλά και στο να καμαρώσουμε έναν μουσικό ο οποίος μοιάζει να συγκινείται που βρίσκεται στο σημείο να παίζει μπροστά σε τόσο κόσμο και να αναλαμβάνει να ρεμιξάρει τους Nine Inch Nails.
Στο τέλος, ο Wesley Eisold δεν παρέλειψε να μας δώσει και τη συμβουλή «Fuck Everybody», υπενθυμίζοντας ότι ο ίδιος κάνει ό,τι κάνει με ένα χέρι (εκ γενετής αναπηρία), πράγμα που σίγουρα αποτελεί πολύ μεγαλύτερο κατόρθωμα απ’ τη σύνθεση ενός ακόμα τραγουδιού. Την εκτίμησή μας πάντως δεν την κέρδισε από οίκτο, αλλά χάρη σε μια σπάνια ειλικρίνεια.
{youtube}2Sipmv9Cs8E{/youtube}
