Καθ' όλη τη διάρκειά της, η συναυλία των Türkoğlu & Παπαπετρόπουλου διανθίστηκε από ορισμένες ιδιαιτερότητες. Καταλαβαίνω ότι μερικοί (ίσως και πολλοί) να διαφωνούν, αλλά –εκ της συμβάσεως– τα δύο σάζια είχαν να παλέψουν με το αρχέγονο πρόβλημα που εντοπίζεται όταν στη σκηνή συνυπάρχουν αποκλειστικά δύο ίδια όργανα. Σαφώς, κάτι τέτοιο μπορεί να σχετίζεται με την ευρυμάθεια των οργανοπαιχτών, όπως εντούτοις κι αν το δει κανείς, είναι πολύ συγκεκριμένος ο δρόμος στον οποίο μπορούν να τραβήξουν. Ειδικότερα αν μιλάμε για φυσικά όργανα.
Αυτός λοιπόν ο δρόμος σε καμία περίπτωση δεν περιόρισε το αυθεντικό συναίσθημα με το οποίο μπόλιασαν την Πέμπτη τις εκτελέσεις τους οι δύο πρωταγωνιστές της βραδιάς στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων. Κι ας «παραπονέθηκε» ο Türkoğlu ότι δεν βοήθησε ο καιρός: ο κήπος πάντως του Μουσείου μάζεψε περί τα 70 άτομα, που, είτε τουρτουρίζοντας, είτε (οι πιο προνοητικοί) με ελαφρές ζακέτες και μπουφάν, παρακολούθησαν με ενδιαφέρον το δίδυμο και το χειροκρότησαν θερμά. Το οποίο δίδυμο ανέβηκε στη σκηνή στις 8+35, για να περατώσει το σετ του κοντά στα δέκα λεπτά μετά τη δεκάτη βραδινή.
Το πρόγραμμα –το οποίο είχε διανεμηθεί εκ των προτέρων– υπήρξε κατατοπιστικότατο για το ρεπερτόριο που θα ακούγαμε: τραγούδια από την εσώτερη και περιφερειακή τουρκική ζώνη. Όπου δηλαδή, μπορώ να προσθέσω, αυτή μπολιάζεται και μπολιάζει άλλες εθνικότητες και βιορυθμούς. Έχει μεγάλη σημασία το τελευταίο. Διότι το σάζι απλώνει έναν ήχο που δύσκολα μπορείς να αποδεχθείς μέσα στην πόλη, παρά μόνο αν βυθιστείς στην ιδιόμορφη χροιά του (και το περιβάλλον του Μουσείου πρόσφερε αναντίρρητα αυτή τη δυνατότητα). Είναι ωστόσο σίγουρο ότι τελείως διαφορετικά θα αποτιμούσε κάποιος το ηχητικό αποτέλεσμα, αν αναπαραγόταν στους κρύους τοίχους ενός κλασικού μαγαζιού κάπου στην Αθήνα.
Από την άλλη –και παρά το φανερό κέφι των δύο συντελεστών– από κάποιο σημείο και πέρα προσωπικά κουράστηκα. Ακριβώς γιατί, όπως ανέφερα και στην αρχή, δύο ίδια όργανα έχουν εκ της συμβάσεως περιορισμένους δρόμους να διαβούν. Μια γυναικεία φωνή ή ίσως ένα κρουστό θα έδινε (πιστεύω) μια διαφορετική πατίνα και πλατφόρμα ώστε να αναδειχθεί το καλοπαιγμένο υλικό του Cihan Türkoğlu και του Περικλή Παπαπετρόπουλου. Επίσης, θεωρώ ότι η τουρκική γλώσσα περιόρισε την επαφή μας με το παρουσιαζόμενο υλικό, έτσι όπως κυριάρχησε, σε συντριπτική ποσόστωση, παρότι ακούσαμε βέβαια και ελληνικές φωνές –για παράδειγμα στο μικρασιάτικο "Λιβισιανή Μου Πέρδικα". Μπορούσες μεν να παρακολουθήσεις, μόνο όμως σε επίπεδο ηχητικής, όχι νοητικής γραμμής.
Στις ωραίες στιγμές της συναυλίας θα πρέπει να βάλουμε οπωσδήποτε το ποντιακό κομμάτι που ακούστηκε στο τέλος, το οποίο ο Türkoğlu τραγούδησε μάλιστα στην αυθεντική του μορφή. Ήταν και η μοναδική φορά (σε τόσο μεγάλο άνοιγμα μέσα σε σύνθεση) όπου ακούσαμε αυτοσχεδιασμό και προσέγγιση ελευθεριακή πάνω στο σάζι. Και εκεί παρατηρήθηκε το εξής ενδιαφέρον: ο Παπαπετρόπουλος, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια του λάιβ στήριξε άψογα το ηχητικό μέρος με χαρακτηριστική στιβαρότητα, φάνηκε ελαφρώς αμήχανος όταν κλήθηκε από τον αυτοσχεδιαστικό κώδικα να απελευθερώσει το παίξιμό του. Κι έτσι, σε μικρό χρονικό διάστημα, ξαναγύρισε στους κλασικούς δρόμους που ορίζει το όργανο.
Αντιθέτως ο Türkoğlu, ενώ δεν είναι ο μέγας δεξιοτέχνης και πασαδόρος (με τον τρόπο που ορίζει ας πούμε η κρητική παράδοση), απεδείχθη λίρα εκατό σε τέτοιες λεωφόρους (το είχα διαπιστώσει και σε μια πολύ παλαιότερη σόλο εμφάνισή του, στο Μικρό Μουσικό Θέατρο). Άνοιξε έτσι με μπρίο και άνεση την παραισθητική Ανατολή στα αυτιά αλλά και στα μάτια μας, αφού παρακολουθούσαμε παράλληλα τα δάχτυλά του να ανεβοκατεβαίνουν με άνεση, προσφέροντας κυριολεκτική ηδονή στο άκουσμα των χορδών του.
Σωστό λοιπόν το δίδυμο, μιας και απέδειξε τη δυνατότητά του να αλληλοσυμπληρώνεται. Και το πρόσημο της βραδιάς θετικό, ασχέτως των οποίων αντιρρήσεων μας. Το ζεστό χειροκρότημα στο φινάλε και τα χαμόγελα των συντελεστών το πιστοποίησαν εξάλλου, πέρα από κάθε αμφιβολία.
Setlist
Yağmur Yağar (Kütahya) - Çay Benim Çeşme Benim (Antalya) - Osmanim 'In Mendili (Denizli)
Karadïr Kaşlarïn (Zonguldak) - Denizin Dibinde Hatça'm (Burdur)
Λιβισιανή Μου Πέρδικα (Μικρά Ασία) - Dersim Dört Dağ Içinde (Tunceli)
Mevlam Birçok Dert Vermiş (Malatya) - Seherde Bir Bağa Girdim (Erzincan)
Yağsïlar Zeybeği (Σμύρνη) - Ïndim Yarin Bahçesine (Αζερμπαϊτζάν) - Elmas (Αζερμπαϊτζάν)
Böyle Ikrar Ilen (Erzincan) - Πατρούνινο (Μακεδονία)
Kaytaği (Αζερμπαϊτζάν)
Bugün Bize Pir Geldi (Erzincan)
Harmandalï (Ege Bölgesi) - Ταταυλιανό Συρτό (Κωνσταντινούπολη)
Testi Doldurdum Çaydan (Antalya)
Έναν Καιρό Επήγαινα (Κωνσταντινούπολη) - Esmerim Biçim Biçim (Diyarbakir)
Abdurrahman Halayï (Sivas) - Σέλφω (Ήπειρος)
Köroğlu (Kastamonu) - Σιριαμλί (Παπαπετρόπουλος) - Η Μικρή (Türkoğlu)
{youtube}C4bTYxOutPI{/youtube}
