Χωράνε άραγε τόσα συναισθήματα, τόσος ενθουσιασμός, τέτοια συγκίνηση στην εικονική κόλλα χαρτί ενός Microsoft word; Ακόμα κι αν γράψεις ότι ήταν μία από τις πιο ωραίες συναυλίες που είδες σε μια ζωή με πολλές, πολλές συναυλίες, πετυχαίνεις άραγε να μεταφέρεις κάτι (έστω) από όσα έζησες το Σάββατο στην Patti Smith; Αμφιβάλλω. Πιστεύω όμως ότι, αν μια μέρα αξιωθούμε να διηγούμαστε σε μια επόμενη γενιά πώς ήταν το καλοκαίρι του 2013, ένα ακόμα θέρος της Κρίσης –όταν το μαύρο στην ΕΡΤ κόντεψε να ρίξει μια κυβέρνηση– πιστεύω ότι ανάμεσα σε όσα θα λέμε θα υπάρχει κι ένα «ναι, αλλά είδαμε και την Patti Smith στο Ηρώδειο».
Ήταν (περίπου) δέκα λεπτά μετά τις 21.00 που η Αμερικανίδα δημιουργός φάνηκε στη σκηνή μαζί με τους μουσικούς της. Δεν μας μίλησε• μας κοίταξε, μας τράβηξε μια φωτογραφία με την προσωπική της μηχανή κι άρχισε αμέσως να παίζει το "Ask The Angels". «Καθηλωτική», έγραψα στο σημειωματάριό μου, για να του τραβήξω μια γραμμή και να το σβήσω αμέσως έπειτα, ακούγοντας το "Privilege (Set Me Free)": αν είναι να αναπροσαρμόζουμε την καθήλωση σε κάθε τραγούδι, είπα στον εαυτό μου, έχουμε πολύ ψωμί ακόμα –κι έβαλα στυλό και μπλοκάκι στην τσέπη. Δεν τα ξανάβγαλα όλο το βράδυ• γιατί απλά δεν γινόταν να ξεχάσω κάτι από αυτό το live. Και τώρα που γράφω το παρόν κείμενο με απόσταση ημερών πια, εκείνο το "Privilege" ακόμα ηχεί στα αυτιά μου, με όλη τη συγκίνηση που εμπεριέχει ατόφια.
Στη συνέχεια, το "Redondo Beach" αφιερώθηκε (νομίζω) στη Σαπφώ, το "April Fool" χτύπησε ένα ακόμα κόκκινο στο κοντέρ της συγκίνησης, το "Free Money" (σε μια θαυμάσια εκτέλεση) έδωσε το πρώτο έτσι πιο ροκ στιγμιότυπο της βραδιάς, για να έρθει κατόπιν το "Summertime Blues" του Eddie Cochran να μας κάνει να λικνιζόμαστε ομαδικά πάνω στα μαξιλαράκια μας –από τα αξέχαστα highlights. «Δεν είναι η Patti Smith για Ηρώδειο», αναλογίστηκα εκείνη τη στιγμή καθώς σκεφτόμουνα τη γελοιότητα του να κουνιέσαι σε ρυθμούς ροκ εν ρολ πάνω σε μαξιλαράκι παρέα με 60άρες κυρίες (ενθουσιώδεις, πάντως) δεξιά και αριστερά –ευτυχώς καθόταν και ο Γιάννης Αγγελάκας στο ακριβώς από κάτω διάζωμα και μετρίαζε την εντύπωση. Ακριβώς πριν, ωστόσο, είχα σκεφτεί τι ωραία ταίριαζε η φιγούρα της Smith εκεί στη σκηνή του Ηρωδείου, σε αυτό το ιστορικά φορτισμένο ντεκόρ, με τους όμορφους πράσινους, κόκκινους και μπλε χρωματισμούς των φωτισμών να δίνουν τόνο και ατμόσφαιρα στις επιλογές της setlist. Η αλήθεια μάλλον βρισκόταν κάπου στη μέση.
Περιμέναμε βέβαια ότι θα έχει διάλειμμα το λάιβ, δεν περιμέναμε όμως τι έκπληξη θα περιλάμβανε αυτό το διάλειμμα. Η Smith άφησε τη σκηνή στη μπάντα της αμέσως μετά το "Beneath The Southern Cross", πάνω όμως που απολαμβάναμε τον (σπουδαίο) Lenny Kaye σε γκαραζιάρικες επιλογές από τα 1960s, μια μοναχική γυναικεία φιγούρα έκανε την εμφάνισή της στην ημιφωτισμένη ορχήστρα του Ηρωδείου κι άρχισε να χορεύει. Ήταν βέβαια η ίδια η Patti Smith, η οποία έγινε δεκτή με ενθουσιώδη χειροκροτήματα. Κι όταν μια ασπροντυμένη κοπέλα από τα πρώτα διαζώματα όρμησε κι εκείνη στην ορχήστρα χορεύοντας μαζί της, ο κώδικας «Ηρώδειο» έσπασε για τα καλά: κατεβήκαμε κατά κύματα, μετατρέποντας την ορχήστρα σε αρένα. Πρώτη φορά έζησα κάτι τέτοιο στον συγκεκριμένο χώρο, πρέπει δε να σημειωθεί ότι ο κόσμος που διάλεξε να κατέβει έδωσε υπόδειγμα συμπεριφοράς: ούτε ένα τσιγάρο δεν άναψε δίπλα μου, απλά έβγαλαν όλοι φωτογραφίες με την ψυχή τους, αναστατώνοντας τις καημένες τις ταξιθέτριες, οι οποίες αδυνατούσαν πια να επιβάλλουν την τάξη.
Το δεύτερο λοιπόν μέρος του λάιβ διέθετε (εξ ορισμού) ακόμα πιο ροκ αέρα, ενώ και η Patti Smith, φανερά ευχαριστημένη από την ανταπόκρισή μας, ανέβασε κι άλλο στροφές, δίνοντάς μας την ευκαιρία να τη θαυμάσουμε: είναι 66, μην ξεχνάτε, ωστόσο υπήρξε ακατάβλητη και ξεσηκωτική. Της ζητήσαμε επίμονα το "Dancing Barefoot" και μας το έπαιξε, τραγουδήσαμε με ενθουσιασμό μαζί της τους στίχους του "Because The Night" –το οποίο αφιέρωσε στον Fred Sonic Smith, συστήνοντάς μας και την κόρη τους Jesse στο πιάνο– διασκεύασε εκπληκτικά το "It's A Dream" του Neil Young και έκλεισε τη βραδιά με το "People Have The Power", εν μέσω γενικής αποθέωσης.
Στο μεσοδιάστημα μας μίλησε αρκετά, αλλάζοντας ως προς το ελληνικότερο τους στίχους του "Land" και προβαίνοντας σε δηλώσεις που ίσως ακούστηκαν ως συνήθεις αριστερές γενικολογίες και ως ευχολόγια μιας θολής επαναστατικότητας (η χώρα της Δημοκρατίας, η Ελευθερία, η Μνήμη ότι οι λαοί έχουν τη δύναμη κτλ.). Και μάλλον ως τέτοιες χειροκροτήθηκαν από μερίδα του κοινού, που έμεινε παράλληλα να απορεί με τις αναφορές της Smith στην αρχαία Ελλάδα –καθώς εδώ τέτοια πράγματα δεν απασχολούν τους «προοδευτικά» σκεπτόμενους... Ήταν ωστόσο δηλώσεις απόλυτα συμβατές με το ποια ήταν και είναι η Patti Smith, όπως βεβαίως και με το έργο της. Και γι' αυτό μπορούσες να ταυτιστείς με το πνεύμα τους υπέρ ενός καλύτερου κόσμου, ανεξαρτήτως του αν δηλώνεις ή όχι αριστερός.
Θα τη θυμάμαι λοιπόν για πάντα την Patti Smith ως μια καταπληκτική γυναίκα, να στέκεται εκεί στο Ηρώδειο μπροστά και τόσο κοντά μας, προσωποποιώντας όλη τη φλόγα και τη ροκιά που αγαπήσαμε στους δίσκους της.
Υ.Γ.: Προς τον εξυπνάκια τζαμπατζή ο οποίος πήρε τις προσκλήσεις μου δηλώνοντας το όνομά μου στο γκισέ: ήσουν τυχερός και δεν σε γκρεμοτσάκισα στα διαζώματα. Θα σε βρω όμως. Και θα γελάσουμε...
{youtube}PGLf_rgDEuI{/youtube}
