Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά ονόματα του Madchester, οι Inspiral Carpets αποτέλεσαν μαζί με Happy Mondays, Stone Roses κτλ. τους πρωτεργάτες της have fun περιόδου του δεύτερου μισού των 1980s μέχρι και τα πρώτα χρόνια των 1990s. Αν οι Mondays είχαν για χαρακτηριστικό τον «καμένο» Bez να αλωνίζει τη σκηνή και οι Roses τον αλήτη Ian Brown, οι Carpets είχαν τη φαρφίσα του Clint Boon (και την αλητεία που συνοδεύει η συναναστροφή με τους Fall). Όπως σωστά μου επισήμανε συνάδερφος και συνοδοιπόρος, οι Carpets –όπως κι όλα τα σχήματα της τότε σκηνής του Manchester– ήταν απατεώνες. Περιέργως, ήταν με μια καλή έννοια και αντιπροσώπευαν με χαρακτηριστικό τρόπο την τρέλα που επικρατούσε στη νυχτερινή-μουσική ζωή της πόλης και του νησιού γενικότερα. Άσε που γέννησαν μερικές από τις ωραιότερες ιστορίες της σύγχρονης ποπ μουσικής.
Ιδιοσυγκρασιακά, η πάρτυ αισθητική ολόκληρης της τότε σκηνής έχει ταιριάξει με τις συναυλιακές μας ανάγκες του σήμερα και –γιατί όχι;– έχει προσφέρει μερικά εξαιρετικά βράδια σε μεταγενέστερες γενιές που δεν τους πρόλαβαν στα ιδρωμένα events π.χ. του ’93. Μπορεί τώρα οι Inspiral Carpets να τριγυρνούν μαζεύοντας ένσημα, αλλά έχουν απόλυτη γνώση του τι αντιπροσωπεύουν και στο δείχνουν κάθε φορά που έρχονται για live στην πόλη. Εμείς με τη σειρά μας, γεμίζουμε πάντα τους χώρους όπου εμφανίζονται και ακολουθούμε με γερά sing-a-longs και με υψωμένα χέρια.
Δεν έγινε κάτι διαφορετικό το Σάββατο στο Fuzz. Με την επιστροφή του Stephen Holt στη μπάντα (από τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος), άρα όσο πιο κοντά στο original line-up, οι Carpets χόρεψαν και διασκέδασαν και τους πιο κουρασμένους από εμάς. Από την ώρα ειδικά που ακούσαμε το “This Is How It Feels” νομίζω ότι, ειδικότερα στην πιο άνετες θέσεις προς τα πίσω, έβλεπες μόνο χαμογελαστούς 40+ ανθρώπους, οι οποίοι είχαν βρει κάτι να τραγουδήσουν. Πέρα από την αναμενόμενη παρέλαση επιτυχιών (“Butterfly”, “Joe”, “Dragging Me Down” κτλ.) ακούσαμε και καινούργιο υλικό, όπως το νέο single “You’re So Good To Me” που με τη φόρα που είχε πάρει η συναυλία χορεύτηκε λες και ήταν το “Two Worlds Collide” –δυστυχώς αυτό ξέχασαν να το παίξουν.
Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί έκπληξη, αλλά η εκτέλεση του “Keep The Circle Around” –από τα πρώτα κομμάτια της πορείας τους– ήταν και το προσωπικό μου highlight, ακόμα κι αν ο Holt έμοιαζε να βαριέται στη σκηνή. Αυτός που σίγουρα δεν βαριόταν μα κέρδισε και τα περισσότερα χειροκροτήματα ήταν ο μπασίστας τους, ο Martin Walsh, που διασκέδαζε με την καρδιά του. Το ίδιο κεφάτος ήταν και ο ηγέτης τους πλέον, ο Clint Boon, ο οποίος μας διασκέδασε με τη βαριά βορειοαγγλική προφορά και με τα παχιά «fuckin’», λέξη που στη γειτονιά όπου μεγάλωσε ακούγεται ως «φουουουκιν». Αξίζει να σημειωθεί πως, για βρετανική μπάντα, οι Inspiral Carpets κέρδισαν και με το παραπάνω το μεροκάματό τους, παίζοντας για περίπου 90 λεπτά, πράγμα πολύ σπάνιο για τους συμπατριώτες τους.
Με τελευταία encore τα “96 Tears” και “Saturn 5” μας είπαν «φούκιν» goodnight και αποχωρήσαμε από το Fuzz εμφανώς ικανοποιημένοι. Στην επιστροφή προς το σπίτι μπορεί να ζηλέψαμε λίγο ή πολύ με τα ενθουσιώδη μηνύματα που παίρναμε από τους πραγματικά αξιολάτρευτους φίλους μας οι οποίοι περνούσαν εξίσου καλά βλέποντας Diary Of Dreams και Diorama να τραγουδούν μαζί επί σκηνής το “Butterfly Dance” των πρώτων, αλλά ακόμα κι αυτοί περνούν τις μέρες τους ουρλιάζοντας στους δρόμους «this is how it feels when your word means nothing at all».
