Το έκαναν πάλι το θαύμα τους οι βετεράνοι Αzymuth, aka Jose Bertrami, Ivan Conti και Alex Malheiros, με το περίτεχνο jazz-samba-funky μωσαϊκό τους –κι ας μην τους βοήθησαν τόσο οι ηχητικές μούσες του νέου πολιτιστικού χώρου PassPort, όπου και βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου.
Πολυσχιδείς καλλιτεχνικές φιγούρες, οι Azymuth υπογράμμισαν με μαεστρία την τζαζ και κλασική τους παιδεία, αναδεικνύοντας ωστόσο ένα ευρύτατο φάσμα επιρροών με τρανή πολιτιστική τους βάση τη samba παράδοση. Κατάθεση προσωπικής γλώσσας, που έχει βουτηχτεί και δοκιμαστεί για τα καλά τόσο σε πρωτοκλασάτες συνθέσεις όσο και σε απαιτητικά ώτα, τα οποία δεν χαρίζονται εύκολα ενώπιον πολύχρονης πορείας ή μεγαλόστομων συνεργασιών ή επιτυχιών. Το βραζιλιάνικο τρίο, μέσα από την ιδιοσυγκρασιακή του συνθετική γραφή, κατάφερε να κατακτήσει τόσο τους πιο μη μυημένους όσο και να ισορροπήσει ιδανικά ανάμεσα στην εύθραυστη γραμμή της ωριμότητας και της ανανεωτικής οπτικής.
Η παρθενική μου συνάντηση με τον ολόφρεσκο χώρο του PassPort στον Πειραιά άφησε σε πρώτο βαθμό ικανοποιητικές εντυπώσεις και αναμένω να δώσει τη δική του συναυλιακή σφραγίδα στα δρώμενα μιας πόλης η οποία εμμένει στους προβλέψιμους σκοπέλους της κυριαρχίας του κέντρου. Οι κλασικές αργοπορίες soundcheck και προσέλευσης κόσμου μετέθεσαν την έναρξη της συναυλίας στις 11 παρά, με τους δεκαμελείς Dr. Vodkatini (7 μουσικοί, 2 φωνητικά, MC Yinka και έκτακτη εμφάνιση του επίτιμου μέλους-μπασίστα Γιώργου Καπόλα) να κάνουν τα δικά τους στις γνώριμες πλέον acid, soul, bossa, afro και funky ενορχηστρώσεις. To afrobeat άνοιγμα έδωσε τη σκυτάλη στις πιο groovy επιτυχίες του σχήματος “It’s A Shame”, “Superhero”, “Split The Calypso”, όσο και στην παρουσίαση του νέου acid jazz κομματιού “Better Days” και της μοναδικής bossa διασκευής “What A Difference A Day Makes” (θα περιέχεται στο επικείμενο άλμπουμ τους). Παραφράζοντας τον τίτλο τού πρώτου τους δίσκου, Indulge In A Big Swing, σχολιάζουμε για την ολοένα μεγαλύτερη άνεση των Dr. Vodkatini να κερδίζουν έδαφος σε μεγαλύτερο κοινό, αλλά και την αδυναμία να ρισκάρουν περισσότερο συνθετικά. Οι jazzy, soul και lounge περίπατοι αποκτούν τη γλύκα τους όταν τους θρέφεις και με παράξενους-ιδιότροπους χυμούς. Θέλεις να ξεδιψάσεις αλλά και να μεθύσεις, βρε αδελφέ...
Όπως και να έχει, οι ρόλοι εκπληρώθηκαν κι εμείς χαλαρώσαμε για να υποδεχτούμε κατόπιν έναν μύθο μεταμορφωμένο σε τρεις δημιουργούς οι οποίοι συνεχίζουν να εμπνέουν και να εμπνέονται καταλυτικά. Κατά τις 12 παρά, ένα jazzy-fusion πνεύμα δια χειρός Azymuth θα δώσει το πρόσταγμα για να ξεδιπλώσει η 65χρονη παρέα όλα τα μουσικά της καντάρια –γνώριζε καλά να τα φροντίζει και να τα προστατεύει τόσες δεκαετίες. Πληθωρική συναισθηματική δράση από τον πιανίστα-κιμπορντίστα Jose Bertrami, που δεν κρύβει τις λεπταίσθητες Bill Evans επιρροές του, ένας αβίαστος (όπως κάθε καλός τζαζίστας είναι) Alex Malheiros στο μπάσο να ισορροπεί ανάμεσα στην υπόγεια ανθοφορία και στα ρυθμικά χαστούκια, κι ένας άριστα δομημένος και ευφάνταστος Ivan Conti στα ντραμς να χτίζει τις απαραίτητες γέφυρες με το χθες, την ιστορία και την παράδοση. Η έλλειψη τής απαραίτητης ηχομόνωσης στον χώρο και η ενοχλητική σε μεγάλο βαθμό αντήχηση, μαζί με τη μερική οχλαγωγία, δεν μας πτόησαν διόλου στο να υποκλιθούμε σε αυτούς τους τζαζίστες (γιατί αυτό είναι οι Azymuth, στην ουσία) με κεφαλαία τα γράμματα.
Υπερβαίνοντας τις περισσότερες φορές τούς όποιους κώδικες σολιστικής δεξιοτεχνίας, το σχήμα κατάφερε να συνυπάρξει διαλογικά, πατώντας με την άκρη της «πατούσας» ο ένας πάνω στον άλλον και χαρίζοντάς μας μοναδικές εκτελέσεις των “Biaozinho Carioca”, “Sambafrica”, “Dear Limmertz”, “Ho-Ba-La-La” ,“In My Treehouse” και “Aurora”. Η πλουσιότατη δισκογραφία τους όσο και η πρόσφατη δουλειά τους Aurora είναι στην υπηρεσία της «ακριβής» τέχνης, η οποία δεν φοβάται να αναμετρηθεί με ρηξικέλευθες οπτικές και με παραδοσιακά μονοπάτια. Δεν είναι τυχαίο που αυτοί οι καλλιτέχνες έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον ποικίλων DJs-παραγωγών, όπως του Madlib, του Seu Jorge ή των 4 Hero.
«Είναι υποκρισία να φύγουμε και μετά να ξαναβγούμε», σχολίασαν οι Azymuth για το τέλος –κι έτσι παρέμειναν στη σκηνή του PassPort μέχρι τη 1 για το πολυαναμενόμενο encore της τεράστιας επιτυχίας “Jazz Carnival» και άλλης μιας jazz samba. H επιμονή και η διάθεση του κόσμου, που δεν τους χόρταινε, ανάγκασαν τους τρεις γερόλυκους να παρεκκλίνουν από την αρχική τους γραμμή και να ξαναβγούν για ένα κομμάτι, ευχαριστώντας θερμά για την ελληνική αγκαλιά…
Η ασύλληπτη τεχνική, η διεισδυτική προσέγγιση και η ανεξάντλητη ενέργεια καθιστούν τους Azymuth ένα από τα πιο επιδραστικά σχήματα εκτός συνόρων Βραζιλίας. Αν σκέφτεστε καρναβάλια, εκρηκτικά οπίσθια και ανάλογα soundtracks μην πλεύσετε...
