Πείτε με περίεργη, αλλά θέλω οι συναυλίες να αρχίζουν στην ώρα τους. Όταν δηλαδή έχω διαβάσει πως οι πόρτες ανοίγουν στις 9 και καταφτάνω στις 9.30, με την πεποίθηση ότι στις 10 θα ακούω τη φωνή του Steve Harley σε ζωντανή μετάδοση, η τελική ώρα έναρξης 11 μου φάνηκε αργοπορία άνευ λόγου. Από την άλλη, μπορεί οι Cockney Rebel και ο Λονδρέζος να μην είναι ό,τι πιο φρέσκο κυκλοφορεί στα μουσικά δρώμενα, απέδειξαν όμως στο Gagarin ότι ακόμα διατηρούν σημαντικό κομμάτι από την αίγλη τους.
Η καθυστέρηση είχε ενοχλήσει αρκετό κομμάτι του κοινού, από ό,τι άκουγα στα πηγαδάκια εδώ κι εκεί. Κόσμος ο οποίος, όμως, συγκεντρώθηκε άμεσα κάτω από τη σκηνή με την άφιξη του συγκροτήματος και χειροκρότησε έντονα τις καλές στιγμές του live. Ένας κόσμος πολύ συγκεκριμένος, ωστόσο: οι ηλικίες κυμαίνονταν –σχεδόν αποκλειστικά– μεταξύ 30 και 50. Όσοι δηλαδή άκουγαν στα νιάτα τους τον Steve Harley να τραγουδάει με αυτή την ιδιαίτερη χροιά και τον ακόμα πιο ιδιαίτερο τρόπο, που τον θέλει να στραβώνει στο πλάι τα χείλη του. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, ήρθε το “Here Comes The Sun”, όπου όλα τα όργανα –με την αρμονική συνεργασία τους– απέδωσαν πιστά τον ήχο του τραγουδιού και ζέσταναν το κοινό. Και αμέσως μετά το "The Psychomodo", που επίσης ξεσήκωσε τους παρευρισκομένους.
Από εκείνη τη στιγμή ξεχώρισα το βιολί –καθώς και τον κάτοχό του. Ενώ έδενε απόλυτα με τα υπόλοιπα όργανα χωρίς να τα καπελώνει, υπήρχαν στιγμές που υπερίσχυε στο συνολικό αποτέλεσμα, αφήνοντας πίσω του έναν υπέροχο ήχο. Στα δε σόλο, δέχθηκε τη (δικαιολογημένη) αποθέωση του κοινού. Ειδικά στο “True Love Will Find You”, το σημείο όπου ανέλαβε τα ηνία και τα φώτα έπεσαν πάνω του, στάθηκε απολαυστικό. Μαζί με τα ντραμς (ο Stuart Elliott συνεργάστηκε πρώτη φορά με τον Steve Harley το 1971) και τα πλήκτρα, υπήρξαν οι πιο άξιες αποδόσεις της βραδιάς. Ταυτόχρονα, ήταν και οι πιο ωραίες παρουσίες πάνω στη σκηνή. Ο πρώτος γιατί δεν ήταν καθόλου στημένος (έπαιζε το βιολί του σε όλες τις πιθανές στάσεις), οι άλλοι δύο γιατί αναδείχθηκαν στην ήρεμη δύναμη των Cockney Rebel.
Η παρουσία του Steve Harley, από την άλλη, υπήρξε διακριτική –τουλάχιστον αρχικά. Για μισή περίπου ώρα, πίστευα πως το μόνο που μπορεί να επικοινωνήσει είναι το «ευχαριστώ», λέξη την οποία και είχε απομνημονεύσει στα ελληνικά. Αντιθέτως, αποδείχθηκε λαλίστατος. Μας μίλησε για το καινούργιο άλμπουμ που ετοιμάζει με τους Cockney Rebel. Μας εξήγησε την ιστορία πίσω από το τραγούδι “Star For A Week”, το οποίο εμπνεύστηκε από την ιστορία ενός Έλληνα, του Dino (εκ του Κωνσταντίνος υποθέτω). Μας ενημέρωσε πως το Λονδίνο δεν έχει παράδοση στη folk μουσική. Γενικώς, άρχισε να μιλάει και μας έβγαζε την ψυχή μέχρι να πει ένα τραγούδι. Οι ιστορίες του ήταν όμως ενδιαφέρουσες και όντως το κοινό γελούσε με τον τρόπο που τις αφηγούταν.
Πάνω, λοιπόν, που η βραδιά άρχισε να μπαίνει σε μια σειρά, ο Harley ανακοίνωσε πως θα κάνουν ένα 20λεπτο διάλειμμα. Και το δεύτερο μέρος της εμφάνισης δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Με μόνη ίσως εξαίρεση το καινούργιο “This Old Man”, η επιλογή των τραγουδιών οδήγησε σε ένα μονότονο, επίπεδο μουσικό αποτέλεσμα. Ως εκ τούτου, το κοινό διασκορπίστηκε (εκτός από μερικούς πιστούς) και οι συνομιλίες πήραν φωτιά. Ήρθαν, ευτυχώς, τα τελευταία κομμάτια για να αποζημιώσουν την κοιλιά της βραδιάς: “Mr Soft”, “Sebastian” και “Make Me Smile”. Ο κόσμος τα περίμενε πώς και πώς και η μπάντα τα έπαιξε με μεγάλη όρεξη. Συγκεκριμένα στο τελευταίο, που αποτέλεσε και το encore, τραγουδήσαμε όλοι μαζί πολλές φορές τον στίχο «Come up and see me, make me smile», με τα φώτα να εστιάζουν πότε στη σκηνή και πότε σε μας.
Και κάπως έτσι έκλεισε η βραδιά, με τους Steve Harley και Cockney Rebel να δέχονται ηχηρό χειροκρότημα, να υποκλίνονται και να αποχωρούν από τη σκηνή με χαμόγελα ικανοποίησης εκατέρωθεν. Μπορεί το live στο Gagarin να μην ήταν στο σύνολό του καθηλωτικό, κατάφερε όμως να κερδίσει στα σημεία με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Steve Harley & Cockney Rebel
