Φωτογραφίες: Τζένη Καπάδαη
«Ήθελα μόνο να παίξω σκάκι μαζί σου»...
Η δεύτερη επίσκεψη στην Αθήνα των κυρίων από το Leeds, και μάλιστα σαν πρώτο σταθμό στην περιοδεία τους, δείχνει πολλά. Επιβεβαιώνει πρώτα απ’ όλα ότι στην Ελλάδα υπάρχουν μπάντες που υπεραγαπάμε και στηρίζουμε, ανεξάρτητα από το πώς κινούνται στο εξωτερικό. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Επίσης επιβεβαιώνει ότι αυτή η υπέρμετρη αγάπη δεν είναι μονοσήμαντη, αλλά έχει και την αντίθετη κατεύθυνση. Άλλωστε τα ίδια τα λόγια του David Martin μετέφεραν τον ενθουσιασμό και την συγκίνηση της μπάντας μπροστά στον κόσμο που Κυριακή βράδυ έφτασαν εν μέσω ψιλόβροχου στο Gagarin για να τους ακούσουν.
Αυτή τη φορά οι iLiKETRAiNS έφτασαν στην Ελλάδα χωρίς νέα κυκλοφορία, αλλά με τρία νέα τραγούδια, άτιτλα ακόμα, τα οποία θέλησαν να δοκιμάσουν μπροστά στο κοινό. Τα νέα τους κομμάτια είναι σαφώς πιο ήρεμα και γλυκά απ’ ότι τα τραγούδια του Elegies To Lessons Learnt. Δεν επικρατούν θηριώδη ξεσπάσματα, αλλά τον πρώτο λόγο έχουν οι στίχοι, σημάδι ότι αφήνουν πίσω του την ταμπέλα του post rock.
Όσο για το set τους, αρχικά υπήρξε ένας εύλογος φόβος. Στην σκηνή δεν ανέβηκε ο Ashley Dean, που έντυνε τις συναυλίες του με τα videos και τις τρομπέτες. Αυτό το γεγονός έβαζε σε αμφιβολία αυτή καθαυτή την ταυτότητα της μπάντας. Το ίδιο το live όμως έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και οι εκτελέσεις κύλησαν υπέροχα. Προφανώς το LP τους και το Terra Nova EP είχαν την τιμητική τους, με πιο έντονες στιγμές τα τραγούδια που κουβαλάνε έναν βαθύ συναισθηματισμό, τόσο λόγω θεματολογίας, όσο και λόγω της κλιμακούμενης δομής τους. Με λίγα λόγια τo “Rook House For Bobby” έφερε στο μυαλό τον κυνηγημένο Bobby Fischer. Tο “Deception” έφερε στο μυαλό την απόγνωση ενός ανθρώπου που τα χάνει όλα για την αναγνώριση. Και το καταληκτικό “Spencer Perceval” έκανε τον κόσμο να χτυπιέται στις ηλεκτρικές παραμορφώσεις, πριν πάρει το δρόμο προς το σπίτι, εμφανώς ευχαριστημένος από ένα καλό live.
Οι Electric Litany έκαναν ένα πολύ όμορφο «άνοιγμα» της συναυλίας. Οι εξ Αγγλίας ορμώμενοι με έναν Έλληνα (ευαίσθητο για την Λευκίμμη) στο προσκήνιο, έχουν όνομα που προσδιορίζει επακριβώς τι είναι. Σκοτεινές και θλιμμένες μελωδίες, οι οποίες θυμίζουν τους Cure των πρώιμων 1990s και οδηγούν σε κιθαριστικά ξεσπάσματα σαν των Sigur Ros και των Eksi Ekso. Έχουν όλα τα φόντα για να ξεπηδήσουν στο μέλλον, ωστόσο πρέπει να καλλιεργήσουν ακόμα παραπάνω το ταλέντο τους και να φτιάξουν περισσότερες και ποικιλόμορφες μελωδίες.
