Φωτογραφίες: Nikos Z
Αίνιγμα, μυστήριο, σουρεαλισμός, εκκεντρικότητα, τρέλα, σκοτεινά εσωτερικά τούνελ, χαμένος αδελφός και κουνέλια, σηματοδοτούν τη νέα ιστορία των Residents. Μας αφηγούνται την περιπέτεια-παραμύθι-όνειρο-παιχνίδι μυαλού (όλα μαζί και τίποτα!) του φίλου τους Bunny, που έχασε τον αδελφό του Harvey κάπου στηn Πάτμο, αναζητώντας στοιχεία για την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Και στο πλαίσιο της αναζήτησης-περιοδείας τους ανοίγουν ένα-ένα τα κουτιά της πλάνης, της εφευρετικότητας, της στριφνής μουσικής περιπλάνησης σε εγκεφαλικά πεδία για μυημένους ή και όχι. Αυτή είναι εξάλλου και η κολασμένη γοητεία τους, δεν διαθέτεις τα γλωσσικά, μουσικά ή και πνευματικά μέσα να τους εντάξεις κάπου (και δε σε πειράζει και καθόλου!). Και αν όλα αυτά ηχούν σε κάποιους παράδοξα, υπερβολικά, ανούσια ή και βλακώδη, μία στάση σε κάποιο live αυτής της «ανώνυμης» κολεκτίβας η οποία μετράει ήδη 36 χρόνια δημιουργικής μουσικής αποδόμησης, ανατρέπει ό,τι είχατε στη φαντασία σας γι’ αυτήν.
Σε ένα μισογεμάτο Παλλάς – άξιο απορίας σε σχέση με τα παλαιότερά τους sold out θεάματα – οι θιασώτες του ριζοσπαστικού, ιντριγκαδόρικου και πάντα ζωντανού φαινομένου που λέγεται Residents ήταν έτοιμοι να πάρουν τη δόση μιας οπτικοακουστικής μυσταγωγίας. Η εμφάνιση των τεσσάρων μελών με «μάσκα» κούνελου, μάτια-λάμπες και φράκο λίγο μετά τις 9.30 σήμανε και τις πρώτες εκδηλώσεις της αγάπης-εμμονής-πάθους ενός κοινού το οποίο διψάει να σκαλίζει το παράξενο σύμπαν τους. Μέσα σε ένα σκοτεινό μαύρο-μπλε σκηνικό με δύο «σπηλιές» που λειτουργούσαν ως δύο κόσμοι(;) ακούγονται οι πρώτες διεισδυτικές νότες ενός ηλεκτρονικού avant-jazz πεδίου με παλιά αναλογικά συνθεσάιζερ. Η φιγούρα ενός αφηνιασμένου «γέρου» με μούσια, τεράστια γυαλιά μυωπίας των 1970s και κόκκινη μπέρτα, μάς εισάγει στον μυστηριακό κόσμο του Bunny και της εξαφάνισης του αδελφού του, όπου τα πάντα συνοδεύονται με εκατοντάδες ερωτηματικά και «ανεκδιήγητες» εξομολογήσεις. Οι συνεχείς παρλάτες-μαρτυρίες-παραμιλητά του (κάποιες στιγμές ολίγον κουραστικές) αντισταθμίζονται με βίντεο που επεξηγούν (λέμε τώρα...) το όλο concept της ιστορίας που έγινε και το ομώνυμο άλμπουμ Residents Present The Bunny Boy. Και η «τρέλα» συνεχίζεται, γιατί κάθε φορά που ξεδιαλύνεται ένα στοιχείο γύρω από τον εξαφανισμένο Harvey, όλα ανατρέπονται και γυρνάμε από την αρχή, όποια κι αν είναι αυτή. Αλήθεια και ψέμα ισορροπούν σε ένα τεντωμένο σκοινί δίχως προστατευτικό κάλυμμα από κάτω, έτσι όλοι πέφτουμε και σπάμε τα μούτρα μας (με την καλή έννοια).
Η δική μου αλήθεια αφορά σε κάτι απλό και αυθόρμητο. Δεν ξέρω τι είδα, τι άκουσα, τι ένιωσα, όμως μου άρεσε πολύ. Οι απόκοσμες, επικές και electronic-rock παρεμβάσεις (με τον «αρρωστημένο» resident κιθαρίστα που σε πάει αλλού κάθε φορά) διέθεταν κάτι το «χειροποίητο», σίγουρα πιο περίπλοκο μουσικά και συνάμα πιο λιτό σκηνικά. Το συγκεκριμένο project είναι πιο δύσκολο από εκείνα του Elvis ή της Παλαιάς Διαθήκης και αυτό από μόνο του κρύβει μία ιδιόμορφη ομορφιά, κάτι που συναντάται σχεδόν μόνιμα στο έργο των Residents. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα εάν λύθηκε το μυστήριο της ιστορίας του Bunny, αν ο Bunny είναι και ο Harvey ή ο ίδιος τον σκότωσε ή κι αν όλα αυτά είναι αποκυήματα της ανεξάντλητης φαντασίας τους. Όλες οι αισθήσεις ψιθύριζαν ένα και μόνο πράγμα. Οι Residents είναι μοναδικοί και δεν αντιγράφονται. Οι Magma, Captain Beefheart, Frank Zappa, Sun Ra, Moondog, Charles Mingus σίγουρα από κάποια γωνιά τούς παρακολουθούν και χαμογελούν στωικά.
