Black Lips + Velvoids

300 ήταν περίπου τα άτομα που μαζεύτηκαν στο Gagarin την προηγούμενη Πέμπτη για το live των Black Lips, πάνω από 20 τα τραγούδια που έπαιξε το group, 3 τα encore, 1 το ποτήρι που άνετα θα γέμιζαν τα φτυσίματα του Cole Alexander, 1 επίσης - αλλά τεράστιο - το μουστάκι του Jared Swilley κι άλλο ένα το δωράκι-7ιντσο του “O Katrina” με το οποίο έφυγα. Όσο για τον βαθμό που θα έπαιρνε αυτό το live σε κλίμακα 1-10 θα ήταν τουλάχιστον 11. Αν θέλετε να μάθετε τι έγινε στο Gagarin το βράδυ της 10/4 διαβάστε παρακάτω.

Δέκα ακριβώς διανύαμε το κατώφλι του Gagarin και το support δεν είχε βγει ακόμα. Η προσέλευση κόσμου ήταν απογοητευτική. Ένα μισάωρο αργότερα, όταν οι Velvoids ανέβηκαν στη σκηνή, το κοινό είχε ήδη αυξηθεί. Οι Velvoids είναι μια garage μπάντα πολύ αξιόλογη, με κοπέλα drummer, ξεσηκωτικούς ρυθμούς και αρκετά μακριά από τα κακώς εννοούμενα «γκαραζιέρικα» στερεότυπα. Με άλλα λόγια καταφέρνουν να φέρουν το είδος που εκπροσωπούν στο σήμερα. Κράτησαν έτσι το ενδιαφέρον μας αμείωτο μέχρι την ώρα που ανέβηκαν οι Black Lips στη σκηνή.

Ο μυστακοφόρος Jared έσκασε στη σκηνή με αμάνικη μπλούζα με στάμπα «The South Will Rise Again» (την οποία αγόρασε από την Αθήνα όπως δήλωσε σε συνέντευξη) και κομμένο jean παντελονάκι, ο Cole με ξεχειλωμένο t-shirt, έκρυβε το babyface του κάτω από ένα καπέλο καπετάνιου, ο drummer Joe Bradley φαινόταν ο πιο απλός στιλιστικά ενώ ο Ian Saint Pe χάριζε χαμόγελα, επιδεικνύοντας τα ασημένια δόντια του. Μετά από μια μικρή εισαγωγή, ξεκίνησαν καταιγιστικά, παίζοντας το “Lean”, και ακολούθησαν κομμάτια όπως τα “Stranger”, “M.I.A”, “Sea Οf Blasphemy”, “O Katrina”, “Bad Kids”, “Dirty Hands”, “Buried Alive”, “Not Α Problem”. Οι garage και doo-wop επιρροές τους είναι εμφανείς, αν όμως άκουγες προσεκτικά, θα διέκρινες και την επιρροή του Νότου καθώς και μια αγάπη για τα χίπικα sixties στο ίσως καλύτερο κομμάτι που ακούσαμε στο live, το “Hippie Hippie Hoorah”. Μακάρι βέβαια όλα τα χίπικα να ήταν έτσι.

Η σκηνική παρουσία της μπάντας απογείωσε τα κομμάτια. Ακόμα κι αυτά που ακούγονται απλώς συμπαθητικά στα albums, στο live απέκτησαν απίστευτη δυναμική, έγιναν rock ύμνοι και οι «πιστοί» από κάτω διακήρυσσαν την πίστη τους με ουρλιαχτά και…stage divings. Οι Black Lips χοροπήδαγαν πάνω στη σκηνή, τραγουδούσαν και οι τέσσερις, ωστόσο ο Jared ήταν αυτός που συνδιαλεγόταν κατά κύριο λόγο με το κοινό. Στον αντίποδα ο drummer να κοπανιέται σαν δαιμονισμένος, χωρίς να δίνει σημασία σε τίποτα, ο δε Cole να φτύνει συνέχεια στον αέρα και να τρέχει να προλάβει το ίδιο του το φτύσιμο ώστε να το ξανακαταπιεί, ενώ ο Saint Pe, στην άκρη, χαμογελούσε με το πιο αστραφτερό χαμόγελο του κόσμου. Όλα αυτά τα στοιχεία ξεσήκωσαν το κοινό, που χοροπήδαγε αλλόφρον και φώναζε. Μες στον πανικό φυσικά υπήρχε και ο απαραίτητος ανεκδιήγητος τύπος ο οποίος, μετά το πρώτο κομμάτι, φώναξε στην μπάντα “go home” και τους πέταγε συνέχεια μπουκάλια και ποτήρια. Δεν ήταν βέβαια ο μόνος, καθώς δεκάδες ποτήρια με μπύρα και νερό εκσφενδονίστηκαν στη σκηνή. Ευκαιρία ο καθένας να δείξει ότι είναι rock ‘n’ roll… Οι Black Lips, όμως, ως γνήσιοι rock τύποι, τους έγραφαν κανονικά και συνέχιζαν - μη σας πω ότι γούσταραν και λίγο με αυτές τις αντιδράσεις.

Μέσα σε τέτοιο κλίμα έκστασης, το group μας ευχαρίστησε και έφυγε από τη σκηνή για να επιστρέψει 3 λεπτά αργότερα για ένα δυνατό encore. Στη συνέχεια στη σκηνή εμφανίστηκε ο drummer, που έπαιξε solo μερικά κομμάτια (ανάμεσά τους και το “Navajo”), κι έπειτα γύρισαν όλοι μαζί για άλλη μια φορά, αφήνοντάς μας σε κατάσταση σοκ. Γιατί μόλις είχαμε παρακολουθήσει ένα live που θα το ζήλευαν και οι μεγαλύτερες rock μπάντες του κόσμου.