Synch festival 2007: 1η μέρα

Photos: Olga K.



Οι άνθρωποι του Synch με κάθε ευκαιρία διατυμπανίζουν ότι το ψηφιακό φεστιβάλ της Αθήνας είναι πάνω απ’ όλα εμπειρία. Ένα σύνολο εικόνων και ήχων με μεγαλύτερο άθροισμα από μια μεμονωμένη performance ή ένα ξεχωριστό live. Η πρώτη ημέρα τους επιβεβαιώνει. Παρότι δεν είχε τελικά κάποια εμφάνιση που να έκλεψε την παράσταση (τουλάχιστον για τον υπογράφοντα που είδε τους !!! μια εβδομάδα πριν στο Summercase της Βαρκελώνης – αναμείνατε review μέσα στην εβδομάδα), η αίσθηση αποχαιρετώντας το Loop της Ασωμάτων τις πρώτες πρωινές ήταν ότι συμμετείχαμε στο πιο χαρούμενο πάρτι του φετινού καλοκαιριού. Ενώ, υποτίθεται, ξεκινήσαμε για ένα φεστιβάλ που συνδυάζει την καλλιτεχνική πρωτοπορία, τα νέα πολυμέσα και προσθέτει την χορευτική ηδονίλα για να δέσει το έργο. Μέχρι την Τετάρτη το μεσημέρι θα αναπολούμε καθημερινά τα στιγμιότυπα της προηγούμενης βραδιάς, έτσι όπως τα ζει κάθε βράδυ το Avopolis/Sonik team που ξεκίνησε το τριήμερο σε παραλήρημα. Ένα οδοιπορικό από σκηνή σε σκηνή, που θα συμπληρώσει τα γειτονικά reviews και θα επικεντρωθεί στα dance acts…

ΝΤΑΛΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ



Ο κόσμος έχει σκάσει από νωρίς. Η φήμη ότι τα live θα πάνε λίγο πιο νωρίς (που όντως ισχύει – bear in mind) έχει μαζέψει τους λάτρεις της nu-jazz των (για την περίσταση πληθυντικός) Bonobo. Σπουδαία μπάντα, σπουδαίο live, οι αναψοκοκκινισμένοι βρετανοί του Simon Green την παλεύουν δύσκολα με τη ζέστη κερδίζοντας το χειροκρότημα που δεν αξίζει πια στους Cinematic Orchestra. Μπύρες, sms που ορίζουν σημεία συνάντησης, κοινή διαπίστωση ότι το γυναικείο κοινό του Synch επικρατεί άνετα στην πασαρέλα των καλοκαιρινών φεστιβάλ. Ξέρετε αυτά τα μπλαζέ πολύχρωμα manga girls με τις avant – garde ευαισθησίες και την ακόμα πιο avant – garde σεξουαλικότητα. Η παλιά καραβάνα Anna Mystic και το δίδυμο Marc Ernestus feat. Tikiman κινούνται σε dub/reggae (και ηλεκτρονικά οι δεύτεροι) μονοπάτια, αλλά παραδόξως δεν κερδίζουν πολύ κοινό, παρά το προφανώς ταιριαστό του ήχου τους με την αφρικάνικη ζέστη. Το βιομηχανικό τοπίο της Τεχνόπολης δεν σηκώνει laidback μουσικές παρασπονδίες.

TECHNO MAFFIA



Άλλοι τσεκάρουν τα installations, κάποιοι κινούνται στις υπόλοιπες σκηνές χαζεύοντας το απίστευτο υπερυψωμένο animation στο αριστερό μπαρ (με την παγκόσμια πρωτοτυπία αδειάσματος μπύρας σε ποτήρι από κουτάκια, αφού δεν υπάρχει μηχανή), ο DJ Moss και ο Liberto την πατάνε, λόγω ταυτόχρονης εμφάνισης με τους Chk Chk Chk, και παίζουν ενώπιον λίγων άρα και πιστών. Και μετά αναλαμβάνει ο Nic Offer και η θαυμαστική παρέα του. Ο Μάνος Μπούρας θα σας τα πει καλύτερα, εγώ θα κρατήσω την απίστευτη τύπισσα που λέγεται Shannon Funchess κι ανεβάζει ένα επίπεδο την μπάντα στη σκηνή, συνθέτοντας ένα δίδυμο καυτών σορτς με τον Nic που θα μπορούσε να περιγραφεί ως «ο mr. εθνικά μπούτια συναντά τη γυναίκα Μαραντόνα», όπως παρατήρησε εύστοχα ο φίλος Κώστας. Τρέξιμο στην Τέντα να προλάβουμε λίγο από Chateau Flight. Η ένδειξη live δίπλα από το όνομα τους είχε δημιουργήσει προσδοκίες μιας κινηματογραφικής ατμόσφαιρας στο ύφος των παραγωγών τους. Οι οποίες μάλλον δεν δικαιώθηκαν. Αφού έπαιξαν σε πιο uptempo housey ύφος, χωρίς να ξεσηκώσουν, προετοιμάζοντας βέβαια το έδαφος για τους φοβερούς Wighnomy Brothers. Μια γνωστή μου (και δική σας) που τους υπεραγαπά, στο τέλος τους αποδίδει τα εύσημα “Guys, you fuckin’ rock”. Για να πάρει την πληρωμένη απάντηση “we only play CD music”. Αν και για 1 ώρα και κάτι που ήταν on stage ο Robag Wruhme και ο Monkey Maffia τα έσπασαν με την πανέξυπνη χορευτική μουσική του τώρα. Υγρό βαθύ techno, απίστευτα house γυρίσματα, jazzy σβησίματα προς το φινάλε, μπροστά στην ενδεή αθηναϊκή κοινότητα DJs και υποψιασμένων clubbers. Εκεί κάνει την εμφάνισή του κι ένα ύποπτο μπουκάλι ρακί…

PAGAN POETRY



Ενώ οι Fischerspooner παρουσιάζουν το πιο κιτς σόου της τελευταίας (βάλτε εσείς τα χρόνια)–ετίας με ένα «μπαλέτο» από επιλαχούσες του Baby O, η Όλγα Κουκλάκη παορυσιάζει την synth electropop της στο Δ10. Φωτιά να πέσει να με κάψει γι’ αυτό που λέω, αλλά μου μοιάζει λίγο παρωχημένο electroclash, θα την τσεκάρουμε και μελλοντικά, αφού έχει πιστούς υποστηρικτές. Η Maud κι ο Seabastien των Scratch Massive το πάνε πιο ανεβαστικά, προσθέτουν κιθάρες στο set, υποδέχονται σιγά σιγά τον κόσμο που μαζέυεται για το show case της Mutek κάνοντας υπερήφανη την Ιγνατίδου που τους έχει και κολλητούς. Άσε που έχει μάθει όλη την Αθήνα να ακούει Deadbeat. Τον Guillaume και τους Coutu Dumonts δεν τους είδα προσεκτικά παίρνοντας αέρα στα ενδότερα της βιομηχανικής πολιτείας, Μπαίνοντας προς το τέλος για να πάρουμε θέσεις για τον Deadbeat, κατάλαβα ότι είχαν κάνει μια χαρά τη δουλειά τους, κρατώντας σε εγρήγορση ένα κοινό που ξεφεύγει με τα πρώτα tribal beats του Καναδού. Τύφλα να έχουν οι ‘earth intruders’ και ο Timbaland, παγανιστικοί ρυθμοί που εκφυλλίζονται σε τσιφτετελοειδή ανατολίτικα, ο κόσμος είναι πλέον high και κάνει τελετή, αλλά η επανάληψη είναι μητέρα και της βαρεμάρας, όχι μόνο της μάθησης. Στροφή για John Leafcutter, θανάσιμο λάθος. Όχι γιατί ο λονδρέζος nerd δεν παρουσιάζει κάτι σίγουρα πρωτότυπο κι ενδιαφέρον, αλλά το κατέβασμα του rollercoaster παραήταν απότομο. Από το tribal στην κατατονία. Επιστροφή στο Δ10, αφού κάποιος αναρωτιέται «αν είχες συμμαθητή τον John, θα υπήρχε μια περίπτωση στο εκατομμύριο να του άνοιγες κουβέντα;».

BERLINALE IN ATHENS



Από εκεί πέρα δεν υπάρχουν αναμνήσεις, κάτι κρέπες στην Ασωμάτων, κάτι σφηνάκια στο Loop (που αποτελεί κι επίσημα το Synch afterhours καταφύγιο) και η εικόνα του πιο ιστορικού freestyle bar της Αθήνας να θυμίζει μικρό Βερολίνο με τον Monkey Maffia να παίζει μουσικές και τον Guillaume - απίστευτο τυπάκι, εντελώς αλλού - να ψάχνει σουβλάκια ακολουθώντας τη συμβουλή ‘follow the garlic sauce’. Σήμερα ετοιμάσου για την απόβαση του Underworld, οι Front 242 παίζουν στις 22.15…