Waterboys

Οι Waterboys βγήκαν με μια σχετική καθυστέρηση, με τον Mike Scott που διατηρείται μια χαρά -παρά τα χρόνια του- και θυμίζει εμφανισιακά τροβαδούρο από τα 70’s. Ο Steve Wickham στο βιολί, εντυπωσίασε από τις πρώτες νότες, συνοδευόμενος από μαύρο κιθαρίστα και drummer. Αν και αρκετά λιγομίλητοι, θα μπορούσαν να χαρακτηρίστουν ως γραφικές φιγούρες, που θα έβρισκε κανείς σε folk ή jazz μπάντες.

Με το ‘’Glanstobury Song’’ φέρνουν στο νου κλασικό rock, ενώ με το ‘’Peace of Iona’’ αρχίζουν να θυμίζουν τις ιρλανδέζικες επιρροές τους. Ο ήχος είναι πολύ καλός, με προσοχή στην λεπτομέρεια και οι πιο δυνατές και μελωδικές στιγμές είναι εξαιρετικές. Kαι φυσικά ήγγικεν και η ώρα του "The Whole of the Moon", το οποίο τραγούδησαν σε μεγάλα κέφια, μαζί με όλο τον κόσμο. Είναι μία από τις λίγες φορές, που βασικό ρόλο παίζουν, όχι οι κιθάρες, αλλά το βιολί και ο Richard Naiff στα πλήκτρα.

Φυσικά δεν έλειψαν οι πιο ακουστικές στιγμές -χωρίς τον drummer και τον μπασίστα που γύρισαν γρήγορα για να ανεβάσουν τους τόνους με το ‘’Βring ‘Em All In’’. Όμως η καλύτερη στιγμή για τους λάτρεις του θορύβου ήταν, όταν επιτέλους ο Steve Wickham αποφάσισε να κακοποιήσει λίγο το βιολί του και να σπάσει μερικές χορδές. Ladies and Gentleman of Athens, ‘’The Pan Within’’ και το μόνο που θα μπορούσε να κάποιος να κάνει είναι να παραδοθεί σε ένα μακροσκελέστατο σόλο.

Για το τέλος κράτησαν το ‘’Fisherman Blues’’, με μια ακόμα ιρλανδέζικη νότα, και όλο το club να χειροκροτά σύσσωμο. Οι Waterboys υποκλίθηκαν και με ένα ακόμα ancore μας αποχαιρέτησαν οριστικά και έκλεισαν ένα γεμάτο συναυλιακά διήμερο!