Στην ανακοίνωση της πραγματοποίησης της συναυλίας των Echo and The Bunnymen στην Ελλάδα, ενθουσιάστηκα πολύ. Όχι τόσο για το όνομα, αλλά γιατί την προηγούμενη φορά που είχαν έρθει στη χώρα μας, είχα την τύχη να παρακολουθήσω ένα εξαιρετικό live, ακόμα κι αν ο Ian δεν φαινόταν να είναι στα καλύτερά του. Οι προσδοκίες για την συναυλία της περασμένης Κυριακής ήταν μεγάλες και προς μεγάλη χαρά δική μου αλλά και πολλών άλλων που παρευρέθησαν στο Club 22 ανταμείφθηκαν με το παραπάνω θα έλεγα!
Με μια μεγάλη καθυστέρηση για τα δεδομένα του Club 22, γύρω στις 22.30 ανέβηκαν επιτέλους οι Echo and The Bunnymen στη σκηνή, ενώ ο McCullogh χαιρέτησε στα ελληνικά το κοινό, για να συνεχίσει με το εναρκτήριο κομμάτι, το Going Up. Ο Ian McCullogh ήταν απλά στα καλύτερα του, με φωνή καθαρή με απίστευτη ορμή, με λίγη τσαντίλα παραπάνω, με το βλέμμα κρυμμένο πίσω από τα μαύρα γυαλιά του. Αν και θα μπορούσε όλο το live να το πάρει επάνω του, άφησε άπλετο χώρο στους μουσικούς και όλοι μαζί μας χάρισαν ένα πολύ καλό live, με αγαπημένες και γνώριμες μουσικές. Σε όλο αυτό φυσικά, βοήθησε και ο ήχος, που ευτυχώς ήταν πολύ καλός αλλά και δυνατός! Μοναδική έλλειψη, που στους παλαιότερους ήταν εμφανής, όπως χαρακτηριστικά παρατήρησε μετα νοσταλγίας ένας φίλος, ήταν το Crocodiles.
Μέχρι τα μέσα της συναυλίας, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού παρέμεινε λίγο μουδιασμένο. Στο άκουσμα όμως, του Killing Moon, και ειδικά μετά από την συμμετοχή του κοινού σε αυτό λόγω μικρού τεχνικού προβλήματος, το κλίμα άλλαξε για τα καλά. Φυσικά, δεν λείψανε και οι διασκευές και αυτή τη φορά, με τα Roadhouse Blues των Doors το Walk On The Wild Side (στην ουσία εμβόλιμο κάπου εκεί προς το τέλος του κανονικού σετ) του Lou Reed και I’m Waiting For My Man των Velvet Underground. To υπόλοιπο set list, το οποίο μετα κόπου κατάφερε να πάρει ο αγαπητός Μάνος Μπούρας, μπορείτε να το δείτε παρακάτω. Για σχεδόν 2 ώρες παρέμειναν στη σκηνή οι Echo and The Bunnymen, με 2 encore και πολλά γκάζια, αλλά και έντονη συγκίνηση για αρκετούς. Κι αν είναι να βλέπουμε συγκροτήματα που ξεπερνάνε τα 20 χρόνια παρουσίας τους στη μουσική βιομηχανία, αλλά παραμένουν φρέσκοι και ζωντανοί, και δεν εκμεταλλεύονται τον ίδιο τους το μύθο, αλλά αγωνίζονται ακόμα γι αυτόν, τότε χαλάλι! Εμείς θα είμαστε εκεί κάθε φορά που θα παίζουν!
