Fact: Δε συμβαίνει κάθε μέρα να επισκέπτονται την Ελλάδα (και ακόμα περισσότερο τη Θεσσαλονίκη) συγκροτήματα που εκπροσωπούν το «τώρα» της διεθνούς ροκ σκηνής. Συνήθως ελπίζουμε ότι θα μας θυμηθούν εκεί, γύρω στα πενήντα τους – στην καλύτερη περίπτωση.
Fact: Δε συμβαίνει κάθε μέρα να πηγαίνει κάποιος σε μια ροκ συναυλία που μετά βίας διαρκεί λίγο περισσότερο από μια (ναι, ναι μ-ί-α!!!) ώρα.
Κάπως έτσι λοιπόν αναγκάζομαι να δω αυτό που μας προσέφεραν οι HIM το Σάββατο το βράδυ. Διότι όσο ντίβα και να θες να το παίξεις, το κοινό θέλει να φύγει από το συναυλιακό χώρο… «χορτάτο». Πόσο μάλλον όταν το κοινό αυτό αποτελείται κυρίως από μικρές ηλικίες, που, όπως και να το κάνουμε, δε μπορούν να δίνουν συχνά 35 ή 40 ευρώ για να αγοράσουν εισιτήρια για συναυλίες. Ευτυχώς που η όλη παραγωγή ήταν αρκετά εντυπωσιακή, καθώς το αντίθετο θα οδηγούσε με ακρίβεια σε σκέψεις περί «αρπαχτής».
Η σκηνή που περίμενε τους ΗΙΜ στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο ήταν κάτι που ταίριαζε απόλυτα με τη φανερά gothic φιλοσοφία που αποπνέει η μουσική και η εμφάνισή τους. Δυο μεγάλοι πολυέλαιοι, διάσπαρτα κηροπήγια και αρκετό backlight, ώστε να φτάνει στα μάτια μας μια εικόνα κινούμενων σκιών. Ο Valo με τη χαρακτηριστική του παρουσία (σκουφί, smoky eyes, τσιγάρο στο χέρι) βγαίνει στη σκηνή στις 21:40 συνοδευόμενος από τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος. Επικρατεί υστερία και με αφορμή τις προτροπές του (όχι ότι τις χρειαζόταν και κανείς) το κοινό ξεκινάει να τραγουδάει μαζί του το “Wings of a Butterfly”. Ο παλμός ήταν εκπληκτικός, κυρίως μέχρι τη μέση της συναυλίας, παρασύροντας μια κοπέλα να πετάει ανεβασμένη στην πλάτη κάποιου τα αγαπημένα της (φαντάζομαι) string στη σκηνή. Ακούστηκαν οι περισσότερες μεγάλες τους επιτυχίες, ανάμεσα στις οποίες ξεχώρισαν τα “Right Here in My Arms”, “Wicked Game”, “Join Me in Death”, αλλά και καινούρια τους τραγούδια όπως τα “Wings of a Butterfly” και “Vampire Heart”. Εξαιρετικό ήταν και το τέλος με το πολυπόθητο, αν και υπερβολικά περιορισμένο, encore που οι παραινέσεις του κοινού έφεραν. Ο Valo προλόγισε το “ The Sacrament” και, όταν το τραγούδι τελείωσε, πέταξε μέσα στο παραλήρημα το μικρόφωνο στο κοινό και η συναυλία τελείωσε στις 22:50.
Εκτός από τα σκηνικά πολύ καλός ήταν και ο ήχος τουλάχιστον σε σχέση με άλλες συναυλίες που κατά το παρελθόν πραγματοποιήθηκαν σε αυτόν το συνεδριακό και όχι συναυλιακό χώρο… 
Σε γενικές γραμμές οι ΗΙΜ παρουσίασαν ένα εκρηκτικό show ανάλογο με τη βαρύτητα που έχει αποκτήσει μέχρι τώρα το όνομά τους. Ο ήχος τους εμπορικός μεν, αλλά όμως σκληρός και κατά διαστήματα αρκετά μελωδικός, ενώ οι στίχοι τους έμοιαζαν να ακολουθούν την εποχή μας: άμεσοι, με νοήματα που γρήγορα γίνονται κατανοητά. Κάποιοι θα έλεγαν ότι η εποχή της ταχύτητας (βλ. fast-food κ.τ.ο.) αγγίζει πλέον και τη μουσική. Αν επιχειρούσα να συγκρίνω το “Join me in Death” με το “Don’t Fear the Reaper” των Blue Oyster Cult, τραγούδια που πραγματεύονται το ίδιο θέμα, γίνεται αμέσως αντιληπτός ο λυρισμός που χαρακτήριζε το παρελθόν και η απουσία αυτού στα δείγματα που παίρνουμε από το «τώρα». Από την άλλη μεριά οι εποχές αλλάζουν, τα μηνύματα πρέπει να είναι ξεκάθαρα και άμεσα προσβάσιμα. Το έχουν πει άλλωστε πολλοί. Σημεία των καιρών…
