Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Ο Keiji Haino και κατά συνέπεια η μουσική του, απευθύνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό που ξεφεύγει από τον «indie» κόσμο, της Αθήνας εν προκειμένω. Συνεπώς και το άρθρο αυτό απευθύνεται, κυρίως, σε όσους βρέθηκαν (ή δεν μπόρεσαν να βρεθούν) στο Bios γνωρίζοντας καλά ό,τι θα ακολουθούσε.
Ο Haino ξέρει καλά τι σημαίνει θόρυβος και το βιογραφικό του είναι τόσο πλούσιο, ώστε να μην αφήνει χώρο αμφισβήτησης. Στα μέσα τις δεκαετίας του 1970 φτιάχνει τους Fushitsusha, η μουσική των οποίων επηρεάζει δραστικά το new wave (αν ανοίξετε το Washing Machine των Sonic Youth θα δείτε στη δισκοθήκη του Thurston Moore μια κασετίνα βινυλίων των Fushitsusha), δίνοντας νέες κατευθύνσεις στο αυτοσχεδιαστικό, ψυχεδελικό ροκ και στην αντίληψη για το πώς πρέπει να ακούγονται οι κιθάρες. Έχει δε συνεργαστεί και με τους Peter Brötzmann, John Zorn, Fred Firth και Bill Laswell (μεταξύ άλλων).
Όσον αφορά σ' αυτό που είδαμε και ακούσαμε το βράδυ της Τρίτης, δεν ήταν κάτι λιγότερο ή περισσότερο από το αναμενόμενο. Με 1,5 μέτρο ύψος, 30 κιλά, μαύρα γυαλιά (όπως πάντα) και μία ηλεκτρική κιθάρα, o Heino βγήκε στη μικρή σκηνή του Bios και όσο προχωρούσε η ώρα η μουσική του γινόταν ολοένα και πιο αβάσταχτη και ανελέητη. Οι πρώτες μελωδίες ήταν παρμένες από το προ τριετίας Mazu Wa Iro O Nakusouka!!. Στη συνέχεια, ο ήχος δομήθηκε σταδιακά, τα μελωδικά στιγμιότυπα περνούσαν ένα-ένα σε delay και έβγαιναν πιο επιθετικά από πριν, χτίζοντας ένα συμπαγές τείχος θορύβου. Πιο χαοτικός, θορυβώδης και υπερβολικός από τις ηχογραφήσεις του, ο Ιάπωνας έπαιξε για περίπου 1,5 ώρα, χωρίς να αφήσει κενά στα κεφάλια μας.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν είναι σκόπιμο να μπεις στη διαδικασία να αξιολογήσεις αυτό που είδες. Πολύ απλά, αν έχεις αντέξει και έχεις παραμείνει στον χώρο, σημαίνει ότι είσαι ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Το ευχάριστο (και όχι για να παινέψω τη μουσική του Heino) είναι ότι, παρά τους αποχωρήσαντες από το Bios, υπήρχε κόσμος μη εξοικειωμένος που γούσταρε εκείνο που άκουσε. Στην περίπτωση άλλωστε του Haino, δεν χωρούν χατίρια τύπου «ε, μιας και ήρθαμε και πληρώσαμε, ας κάτσουμε να τον δούμε».
