VNV Nation

Η πρώτη φθινοπωρινή σύναξις των Αθηναίων goths έλαβε χώρα το βράδυ της Κυριακής στο Club 22 κατά τη διάρκεια της τρίτης εμφάνισης των VNV Nation στην χώρα μας, η οποία ήταν πιθανότατα και η καλύτερη τους, με διαφορά μάλιστα από τις προηγούμενες, για πολλούς και διάφορους λόγους.



Από τη μια ο ήχος ήταν σαφώς ανώτερος σε σύγκριση με τις περασμένες επισκέψεις τους στα αθηναϊκά clubs, από την άλλη ο Ronan Harris –πιο χοντρός από ποτέ- βρισκόταν στην καλύτερη διάθεση του εδώ και καιρό: εξοικειωμένος πλέον με το ελληνικό κοινό, ένιωθε σχεδόν σαν στο σπίτι του, τα αστειάκια του έδιναν και έπαιρναν (μέχρις ορίου stand up comedy) δημιουργώντας πολύ θερμή ατμόσφαιρα. Σ’ αυτό βέβαια, ίσως να συνετέλεσε και το γεγονός του ότι ακόμα βρισκόμαστε λίγο μετά τα μέσα του Σεπτέμβρη, οπότε οι θερμοκρασίες δεν ευνοούν events σε κλειστούς χώρους. Το line up της μπάντας, επιτέλους, σου έδινε την ψευδαίσθηση ενός live πάνω στη σκηνή, με την ελληνική παρουσία-έκπληξη του Vassi από τους πάλαι ποτέ Namnambulu. Βέβαια ούτε αυτή τη φορά είχαμε κάποιο σοβαρό ποσοστό ζωντανά παιγμένων τμημάτων, αλλά τουλάχιστον η παρουσία τεσσάρων νοματαίων, όσο να το κάνεις, κάπως σου έδινε αυτή τη δήθεν live ατμόσφαιρα.



Η φωνή του Harris κυμαινόταν και πάλι στα γνωστά μετριότατα επίπεδα αλλά αυτό ουδόλως εμπόδισε το -απρόσμενα- πολυάριθμο κοινό (σε μια δύσκολη ομολογουμένως μέρα: Κυριακή, τελικός Ευρωμπάσκετ) να χορέψει και να κινηθεί στους ρυθμούς των VNV. Σίγουρα πολύ καλύτερα από το αναμενόμενο. Ακόμα και το setlist ήταν σχετικά ικανοποιητικό και ισορροπημένο. Κορυφαία στιγμή, όπως άλλωστε όλοι περίμεναν, το Beloved τραγουδισμένο από το σύνολο των θεατών, με την a capella εκδοχή να συνοδεύει το πρωτότυπο.



Από κει και πέρα, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν είχαμε κάποιες ιδιαίτερες εκπλήξεις. Οι S.I.T.D., θεωρούμενοι ως ένα από τα πιο σημαντικά καινούργια ονόματα στο χώρο του industrial, προσωπικά με άφησαν παγερά αδιάφορο, όπως και το μεγαλύτερο κομμάτι των θεατών, αν κρίνω από τις χλιαρές έως ανύπαρκτες αντιδράσεις. Με συνθέσεις, την ποιότητα των οποίων δεν μπορώ να συμμεριστώ και με μια σκηνική παρουσία χωρίς τίποτα το αξιοσημείωτο, το γερμανικό ντουέτο πέρασε και ουσιαστικά δεν ακούμπησε.

Οι Soman από την άλλη, έδωσαν ένα trance χρώμα με τα κομμάτια τους, μουσική όμως που μάλλον δεν ταίριαζε ιδιαίτερα με την ψυχοσύνθεση του προχθεσινού κοινού. Ίσως σε άλλο χώρο, υπό άλλες συνθήκες, το να βλέπεις έναν γεροδεμένο τύπο να χτυπιέται πάνω από ένα keyboard, να σε παρακινούσε να χορέψεις, πιθανόν με την κατάλληλη ‘’υποβοήθηση’’ που απαντάται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Δεν ήταν άσχημοι πάντως. Τους δικούς μας Astralon που άνοιξαν τη βραδιά, δεν τους τιμήσαμε με την παρουσία μας, πιστολιές -απ’ όσο μάθαμε- δεν έπεσαν και έτσι όλοι μείναμε ευχαριστημένοι από αυτή την πρώτη ευκαιρία για συνάντηση με τις γνωστές και οικίες σκοτεινές φιγούρες της πόλης μας.