Ακριβώς 11.30 μ.μ., τα φώτα ακόμα σβηστά, τριγυρνάω με το ζυθομπούκαλο και το σιγαρέτο μου μπροστά από τη σκηνή περιμένοντας την έναρξη. Έλα όμως που δεν τους πήρα χαμπάρι όταν πήγαν και κάθισαν στις θέσεις των drums, με συνέπεια όταν άρχισαν απότομα να σφυροκοπούν να κοντέψει να μου φύγει η μπύρα, το τσιγάρο και η μαγκιά ολόκληρη από την τρομάρα.
“Thanks a lot, we’re Caribou” μας λέει ο Dan Snaith. Αυτό θα πει συλλογικό και ομαδικό πνεύμα. Αυτή άλλωστε υπήρξε και η φιλοσοφία του γκρουπ καθ’ όλη τη διάρκεια του set τους. Όλοι βρέθηκαν να βαστούν όλα τα όργανα με όχι ακριβώς απόλυτη μαεστρία, αλλά με σιγουριά και όρεξη.
Ο Snaith βρίσκεται στα μουσικά δρώμενα μόλις μια πενταετία και έχει κυκλοφορήσει τρεις δίσκους στη Leaf Label. Μετά από μήνυση που του έγινε από μία νεοϋρκέζικη punk μπάντα για τον όνομα Manitoba, με το οποίο υπέγραψε τους δύο πρώτους δίσκους του (“Start Breaking My Heart” και “Up In Flames”) και μη μπορώντας να αντέξει τις οικονομικές απώλειες μια δικαστικής μάχης, αναγκάστηκε να αλλάξει τον όνομα του σε Caribou. Με αυτό το όνομα κυκλοφόρησε τον τελευταίο του δίσκο “The Milk Of Human Kindness”.
Χωρίς μεμψιμοιρίες λοιπόν, είναι το καλύτερο live που είδαμε αυτό το μήνα στο Bios, και όχι μόνο. Ο, ή μάλλον οι, Caribou εμφανέστατα βελτιωμένοι σε σχέση με την προηγούμενη επίσκεψη τους στον ίδιο χώρο (ως Manitoba τότε) μας διαβεβαιώνουν ότι δε θα πάψουμε να ασχολούμαστε μαζί τους για πολύ καιρό ακόμη.
Με δικό τους τεχνικό ήχου αυτή τη φορά, κάτι που τους βοήθησε αρκετά όπως μου είπε αργότερα ο Dan, απέδωσαν τα μέγιστα. Τρία άτομα επί σκηνής, δύο σετ drums μια ηλεκτρική και μια ακουστική κιθάρα με τις αναγκαίες πεταλιέρες, synths και διάφορα άλλα καλούδια, έδωσαν ζωή στις στουντιακές ηχογραφήσεις τους. Οι τρεις τους φαίνεται να έχουν ξοδέψει πολλές ώρες πρόβας καθώς τα κομμάτια που ακούστηκαν ήταν αρτιότατα εκτελεσμένα σε βαθμό που δεν περιμένει κανείς. Το συγχρονισμό και την ένταση των δύο drums σίγουρα θα επαινούσε ο John McEntire, ενώ είμαι σίγουρος ότι οι Lali Puna θα τους κοιτούσαν με το βλέμμα του βοδιού για τα ξαφνικά post-rock ξεσπάσματα τους.
Το πρόσφατο “The Milk Of…” καταλάμβανε τον περισσότερο χώρο στο σετ τους. Έτσι ακούστηκαν τα “Bees”, “A final warning”, το single “Yeti”, το Hello hammerheads, το μελωδικότατο “Pelican narrows, το “Barnowl” και το “Brahminy kite”. Την τιμητική του είχε και το “Up In Flames” με τα “Bijoux”, “Skunks”, φυσικά το “Hendrix with ko”, το “Kid you’ll move mountains”, το αγαπημένο μου “Crayon”. Οι εναλλαγές από το ένα κομμάτι στο άλλο ήταν αρκετά γρήγορες χωρίς μεγάλα, και πολλές φορές καθόλου, κενά μεταξύ τους κάτι που τους έκανε αρκούντως χορταστικούς. Στα μεγάλα συν της βραδιάς πρέπει να μπουν και τα videos που προβάλλονταν κατά τη διάρκεια.
Σε μια σύντομη κουβεντούλα που είχα με τον Dan Snaith μετά το πέρας τη συναυλίας, έμαθα ότι αφού τελειώσει την περιοδεία του θα μπει πάλι στο στούντιο κατά το Φεβρουάριο για να ξεκινήσει να δουλεύει την επόμενη του κίνηση. Εμείς απλά θα τον περιμένουμε και στα δισκοπωλεία και στα μέρη μας πάλι.
