Τι κοινό μπορεί να έχουν ο Woody Harrelson, ένα τεράστιο φουσκωτό βουβάλι και μερικοί από τους πιο διάσημους σκέιτερς στον κόσμο; Είναι όλα μέρος του Power to the Peaceful φεστιβάλ που έλαβε χώρα για έβδομη συνεχή χρονιά στο πανέμορφο Golden Gate Park του Σαν Φρανσίσκο.
Δημιούργημα του ειρηνικού ‘γίγαντα’ της πόλης Michael Franti, το 911 Power to the Peaceful ξεκίνησε το 1999 ως μια διεθνής ημέρα τέχνης και πολιτισμού στη Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες και το Σαν Φρανσίσκο, για συμπαράσταση στον πολιτικό κρατούμενο Mumia Abu-Jamal. Συνεχίζοντας να υψώνει την φωνή του ενάντια στην εκθετική αύξηση του μιλιταρισμού, το φεστιβάλ αφιερώθηκε φέτος στους Αμερικανικούς στρατιώτες στο Ιράκ (με το motto ‘Bring them home’) και τη γενικότερη πολιτική στάση του προέδρου Μπους (τι πρωτότυπο!).
Για να μπω κι εγώ στο οικολογικό κλίμα του φεστιβάλ, είπα να αφήσω το αμάξι και να περπατήσω - όπως προέτρεπαν οι αφίσες. Λογάριασα βέβαια χωρίς τον ξενοδόχο (το τεράστιο μέγεθος του Golden Gate Park), οπότε έφτασα αρκετά αργοπορημένη και κατάκοπη από το περπάτημα. Το θέαμα όμως που αντίκρυσα μπαίνοντας στο Speedway Meadow (ένα από τα πολλά λιβάδια του πάρκου) με αποζημίωσε: μια τεράστια έκταση ανάμεσα σε δέντρα-θηρία, αμέτρητοι πάγκοι, φαγητά, μουσικές. Μόλις είχε τελειώσει το σετ του ο Saul Williams, ο ήλιος έκαιγε και μια απόλυτη αίσθηση ελευθερίας σε περιέβαλλε κατά ένα περίεργο τρόπο.
Οι Anti-Flag ήταν μια νεότερη κόπια των Green Day, από το ντύσιμο (στενά παντελόνια, πουκάμισα και γραβάτες) μέχρι την μουσική: τρίλεπτα δυνατά ριφάκια, ‘άγριοι’ στίχοι, γρήγορο πανκ. Με ένα πορωμένο εφηβικό κοινό μας κράτησαν παρέα για ένα μισάωρο και ήταν αδιαμφισβήτητα ένα ευχάριστο διάλειμμα ανάμεσα στους διάφορους ομιλητές. Γιατί κακά τα ψέμματα παίδες, ωραία τα κυρήγματα, αλλά καμιά φορά καταντάνε λίγο βαρετά – ιδίως όταν επαναλαμβάνονται.
Στο κενό μεταξύ Anti-Flag και Michael Franti είχα την ευκαιρία να κάνω μια βόλτα στον τεράστιο χώρο του φεστιβάλ. Από επιδείξεις σκέιτμπορντ, drumming, γιόγκα, φαγητά από όλο τον κόσμο, μέχρι παιχνιδούπολη για τα παιδιά, ρούχα από κάνναβη και διακοσμητικά από το Θιβέτ, υπήρχε σίγουρα κάτι για όλα τα γούστα. Ανά μερικά μέτρα είχαν τοποθετηθεί ειδικοί κάδοι ανακύκλωσης, με διαχωρισμό υλικών (κοινώς δεν πήγαινε τίποτα χαμένο). Το σύνθημα ‘Re-think, Re-use, Re-cycle’ ήταν εμφανές παντού, όπως επίσης και το πρόγραμμα zero-waste. Για πρώτη φορά στη ζωή μου έφυγα από φεστιβάλ και κάτω δεν υπήρχε ούτε ένα σκουπιδάκι!
Μετά από την πιο νόστιμη βιολογική πίτσα και παγωτό που έχω φάει ποτέ, είπα να κατηφορίσω προς την κεντρική σκηνή όπου μίλαγε ο συμπαθέστατος κύριος Harrelson. Ακτιβιστής και δηλωμένος οικολόγος, ο διάσημος ηθοποιός ζει τα τελευταία χρόνια στη Χαβάη με την οικογένεια του. ‘Είναι χρέος μας να προστατεύσουμε τον πλανήτη που ζούμε και να τον παραδώσουμε ακόμα καλύτερο στις επόμενες γενεές’. Μετά το τέλος της ομιλίας του κατέβηκε -ξυπόλητος παρακαλώ- ανάμεσα στον κόσμο (και την γράφουσα) για να απολαύσει το σετ του Φράντι και να φουμάρει τα διάφορα ‘καπνά’ που του μοίραζε απλόχερα ο κόσμος.
Ο Φράντι ήταν για μένα η αποθέωση. Συνοδευόμενος σε αρκετά κομμάτια από την εκπληκτική Marie των Zap Mama (άρτις αφιχθείσα από το Βέλγιο) ήταν ομολογουμένως ο σταρ/αντι-στάρ του φεστιβάλ. Ακούστηκαν κλασσικά κομμάτια όπως το ‘From The East To The West’, ‘Soulshine’ και ‘One Step Closer’, για να τελειώσει με τα ‘We Don't Stop’ και ‘Never Too Late’. Η μαγικότερη στιγμή όλων όταν μας είπε την ιστορία μιας φίλης του εθελόντριας ανθρωπιστικής οργάνωσης στο Ιράκ που πέθανε πριν από λίγους μήνες από μία έκρηξη και της αφιέρωσε το ‘Soulshine’. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις το συναίσθημα εκείνης της στιγμής.
Το πιο σουρεαλιστικό βέβαια ήταν να χοροπηδάς στους ρυθμούς του Φράντι δίπλα στον πορωμένο Χάρελσον (ο οποίος παρεπιπτόντως ανέβηκε σε κάποια στιγμή στη σκηνή για να τραγουδήσει το ‘Yell Fire’ με τον Φράντι). Και φαν της μουσικής των Spearhead να μην ήσουν, δεν μπορούσες να μην αφεθείς στο ρυθμό τους. Μαζί τους ο Φράντι φάνκαρε για κανένα δίωρο κι εμείς παραδομένοι στον μαγικό του ρυθμό, γίναμε μάρτυρες μιας εκ των πιο ειρηνικών μουσικών συνάθροισεων των τελευταίων χρόνων.
Μπορεί το κίνημα των χίπηδων να έχει προ πολλού πεθάνει και τα εναπομείναντα παιδιά των λουλουδιών να έχουν μετακομίσει στο γειτονικό Μπέρκλει, αφήνοντας πίσω τους τη διάσημη Haight να έχει γίνει μια τουριστική καρικατούρα του ίδιου της του εαυτού, αλλά κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκονται όλοι αυτοί που θέλουν ένα ειρηνικό και καθαρό αύριο...
