Τις τελευταίες 2 εβδομάδες σχεδόν άκουγα συνέχεια στο ραδιόφωνο, σε ανάλογου ακουστικού περιεχομένου σταθμούς, τα κομμάτια των πρωτοεμφανιζόμενων Longview…και αυτό βέβαια συνέβαινε, καθώς η Άνωση προτίμησε να φέρει κάποιο γκρούπ, τώρα που συμβαίνει...
Για να πω την κρυφή μου αλήθεια η ακρόαση αυτή απο τα ραδιοκύματα, δε μου τράβηξε και πολύ το ενδιαφέρον, όχι όμως οτι μια αίσθηση δε μου την έκανε. Και επειδή η καλή μπάντα απο τα live της φαίνεται κατ’εμε, και όπου γάμος και χαρά η βασίλω πρώτη, εκίνησα και βρέθηκα μετά απο καιρό ξανά στο φίλτατο Ρόδον.
Παγωνιά είχε ακινητοποιήσει τα μέλη μου καθώς περίμενα τον αγαπημένο συνάδελφο (παντού και πάντα και οπουδήποτε) Πυκνάδα. Έλα όμως που εκτός απο εκείνον κανείς δεν ερχόταν και μόνο οι πολύ γλυκές μελωδίες των Cloudscape (οι οποίοι για άλλη μια φορά έκαναν μια πολύ δυναμική εμφάνιση – η σκηνή του Ρόδον τους πάει πολύ) κάτι έκαναν για να με ζεστάνουν τα λεπτά της αναμονής.
Τελικά και έπειτα απο κάποια καθυστέρηση μπήκαμε μέσα και προμηθευτήκαμε το ανάλογο αλκοόλ. Δυστυχώς, παρόλη τη διαφήμιση που επιτυχημένα είχε γίνει μέσω ραδιοφώνου και τύπου, ο χώρος παρέμενε άδειος, συγκριτικά με τις φορές που τον έχουμε δει ασφυκτικά γεμάτο. Στεναχωρήθηκα λιγάκι για να πω τη μαύρη αλήθεια μου αλλά απο την άλλη οι ίδιοι οι Longview καθόλου δεν πτοήθηκαν (το γιατί θα το εξηγήσω παρακάτω). Μεταξύ μας τώρα (που λέει και ο λόγος) δεν περίμενα και πολλά απο τη ζωντανή τους εμφάνιση και μάλιστα είχα πάει και ελαφρώς προκατειλειμένη.
Λίγο πρίν τις 23.00 τα παληκάρια εκ του Μάντσεστερ (άτιμο που μας παίρνεις τα καλύτερα παιδιά) έκαναν την εμφάνισή τους. Και εκεί που περίμενα να τους δω να κολώνουν μπροστά σε ένα ελλειπές για εμάς κοινό, έδειξαν να ενθουσιάζονται με αυτό που αντίκρυσαν μπροστά τους. Ήταν η πρώτη τους εμφάνιση εκτός Αγγλίας και τότε το μυστήριο λύθηκε... Αν εξαιρέσεις τους χώρους που είχαν παίξει σαν support στους Elbow υποθέσαμε πως το Ρόδον θα πρέπει να ήταν ο καλύτερος χώρος που έχουν παίξει μόνοι τους. Και να σου οι κιθαριές και τα ξεσπάσματα για την αρχή και κάπου εκεί ανάμεσα στις οργανικές και φωνητικές εκφάνσεις μαγνητίστηκα ...Και εκεί που είχα αρχίσει να κουβεντιάζω και να κατεβάζω την 2η μπύρα βρέθηκα μπροστά, μαζί με κάποιες φίλες μου να τους χαζεύω και να βουλιάζω μέσα σε ξεχασμένα εφηβικά συναισθήματα και οράματα. Και για να σας πω την αμαρτία μου δεν θυμάμαι τι ακριβώς άκουσα...ξέρω οτι αυτό μου άρεσε... και με απορρόφησε πλήρως. Ξέρω ακόμα οτι δεν ένοιωσα τη μελαγχολία που ένοιωσε ο Kωνσταντινος Τσάβαλος όταν άκουσε το cd, όχι, ένοιωσα σαν κοριτσάκι που έβλεπε ένα καλό (rock boyband) συγκρότημα επι σκηνής που παλλόταν μέσα σε love moods και ονειρεύεται μέσα απο όσα αντίκρυζε... Και κάπως έτσι νοιώσανε και οι φίλες μου, καθώς όλοι την ώρα λέγαμε μέσα στην έπαρσή και την αποχαύνωση των βρεγμένων εφηβικών μας ονείρων...Ρε είναι ωραίοι τελικά...Και δεν ίσχυε μονάχα για μας βέβαια καθώς το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου είχε σχηματίσει έναν πυρήνα εις τα μπροστινά μέρη και όλοι κατά κάποιο περίεργο λόγο είχαν αφεθεί στους ήχους, full of Love, και έπλεαν στα δικά τους πελάγη ευτυχίας. Οι ίδιοι οι Longview είχαν παρασυρθεί στους ήχους τους αλλά και στην ανταπόκριση του κοινού που ήταν ιδιαιτέρως θερμή και δε σταματούσαν να λένε πόσο lovely είμαστε και πόσο they thank us που τους έχουμε στην Ελλάδα. Παίξανε μία ώρα και κάτι όλα τα κομμάτια απο το Mercury καθώς και 2 καινούργια και μας άφησαν με ένα χαμόγελο ονείρωξης στα χείλη με το Further στο encore τους.
Αυτό που νομίζω πως χαρακτήρισε περισσότερο αυτή τους την εμφάνιση είναι η λέξη αξιοπρέπεια. Αντικειμενικά δεν ήταν κάποιο ιδιαίτερο live. Δεν είχε την τρελή κάψα, μιας και η μουσική τους βέβαια δεν είναι ανάλογη για να κάνει τα πλήθη να χοροπηδούνε σαν τρελά. Ήταν όμως καλοί, παίξανε καλά, κατάφεραν να μαγέψουν το μεγαλύτερο μέρος του μικρού κοινού που τους παρακολούθησαν, δεν το παίξανε ντίβες, ούτε την είδαν κάπως, περάσανε καλά, μας κάνανε να περάσουμε καλά και δεν ξέχασαν ούτε μια στιγμή να μας ευχαριστούν που τους είχαμε στην Ελλάδα και να μας φιλοφρονούν μέσα απο τον ενθουσιασμό που τους προκάλεσε η θερμή μας υποδοχή. Για μένα αυτά φτάνουνε, τουλάχιστον τώρα που είναι ακόμα αρχή...Τελικά πέρασα πολύ καλά ...Και ευτυχώς που την παρέα μου την είχαν γεμίσει παιδικές μου φίλες, οι ίδιες που μοιραζόμασταν όλα τα girlie pink dream μας και βρήκαμε την ευκαιρία να το ξαναζήσουμε...πάλι μαζί! (Αφιερωμένο σε εκείνες)
Και θα χαρώ να τους ξαναδώ (αυστηρά μόνο με τις φίλες μου)
Ελπίζω τα κοριτσάκια που κάθονταν παραδίπλα μας και είχαν κυριολεκτικά λιώσει με τα Madchester (gorgeous) almost teen boys να κατάφεραν να φύγουν μαζί τους στο τέλος...
Ελπίζω πάντως η Άνωση να προχωρήσει και σε άλλες ανάλογες κινήσεις - ρίσκο τύπου «τώρα που συμβαίνει»...Αξίζει !! (Μανώλη ακούς?)
