«Τι φιλοδοξίες μπορεί να έχει η 58χρονη Debbie Harry όταν ανεβαίνει στη σκηνή; Όταν βρίσκεται απέναντι σε ένα κοινό τόσο ανορθόδοξο ηλικιακά; Σε ανθρώπους που την είχαν -ντυμένη λαγουδάκι- αφίσα στο εφηβικό δωμάτιό τους και των οποίων τα μαλλιά έχουν πλέον γκριζάρει; Για ποιο λόγο η κυρία Harry δεν αποσύρεται σε κάποια βίλα στο Miami, ή σε ένα υπερπολυτελέστετο διαμέρισμα στο Manhattan και να οργανώνει βραδιές μπιρίμπας με την φίλες της;»
Ερωτήματα ενός μαλάκα…
ΕΥΤΥΧΩΣ, που υπάρχει και η Debbie Harry για να ξέρουμε πως πρέπει να γερνάει το rock’n’roll… Αν νομίζατε ότι θα βλέπατε στη σκηνή του Ρόδον την θεία σας την Ευλαμπία να κάνει αποκριάτικο show στην χειρότερη των περιπτώσεων, ή την μαμά της Meg White στην καλύτερη, ήσασταν οικτρά γελασμένοι.
Η Debbie Harry που μας έκανε την τιμή να μας επισκεφθεί στο Ρόδον μαζί με τους Blondie ήταν η προσωποποίηση του απόλυτου υγρού ονείρου επί σκηνής. Μία γυναίκα τόσο σέξι και τόσο cool όσο καμιά άλλη που προσωπικά έχω παρακολουθήσει πάνω σε σκηνή, διαχρονική ως υπόσταση και κλασική ως ιδέα. Μήπως σας πέφτουν λίγο πολύ βαρυσήμαντα τα προηγούμενα;
Όσοι έμειναν με ανοιχτό το στόμα όταν εμφανίστηκε η Harry για πρώτη φορά στο Ρόδον, ξέρουν για τι μιλάμε εδώ. Με ενδυματολογικές επιλογές να τρίβεις τα μάτια σου και να τσιμπιέσαι μπας και βλέπεις κάποια οπτασία (Θεέ μου μία φούστα!) και με μία σκηνική παρουσία τέτοια που σε κάνει να αναρωτιέσαι που την βρίσκει τέτοια ενεργητικότητα. Να σας πω εγώ που την βρίσκει. Η Debbie Harry γεννήθηκε και υπάρχει σε αυτό τον κόσμο για να διασκεδάζει το κοινό της. Για να μεταφέρει την ψυχή της Νέας Υόρκης όπως εκείνη την έζησε στη δεκαετία του ‘70 σε όλο τον κόσμο και στις νεότερες γενιές. Για να ξεσηκώνει τον αντρικό πληθυσμό με κάθε της κίνηση, με κάθε γνέψιμο με το μικρό της δάχτυλο, με κάθε κλείσιμο του ματιού της, και για να κάνει όλες τις γυναίκες να την ζηλεύουν. Είναι ιδέα μου, ή πράγματι από αυτά τροφοδοτείται και ζει η Debbie Harry;
Το show που παρουσίασαν στο Ρόδον οι Blondie ήταν άκρως επαγγελματικό, με την πιο καλή έννοια του όρου, και όποιος πει κάτι αντίθετο να εξοστρακιστεί στην χώρα της μιζέριας. Και μπορεί μεν, να έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην επιτυχία της βραδιάς οι μουσικοί της μπάντας, από τον αγέραστο Clem Burke, με CBGB t-shirt παρακαλώ, ασταμάτητο στα drums και τον γερόλυκο Chris Stein να κάνει ένα ταιριαστό κιθαριστικό ντουέτο με τον πολύ νεώτερο Paul Carbonara, μεταξύ άλλων, αλλά ήταν η Debbie Harry που στιγμάτισε την 5η Δεκεμβρίου.
Και το σετ… δεν κράτησα και σημειώσεις, αφού το τελευταίο που θέλεις σε τέτοιες αληθινά fun συναυλίες είναι να μοιάζεις σαν τον εθνικό journo-geek της ημέρας, αλλά όταν μέσα σε μιάμιση ώρα οι Blondie, όλες μα όλες τις μεγάλες τους επιτυχίας, μαζί με κάποια, λίγα τραγούδια από το πιο πρόσφατο album τους, σηκώνεις τα χέρια ψηλά και τα κουνάς ρυθμικά πέρα δώθε όπως έκανε όλο το Ρόδον παρασυρόμενο από τον απολαυστική και super επικοινωνιακή Harry. Ο καθένας σίγουρα έφυγε με τα προσωπικά highlights, και αν θέλετε και τα δικά μου, αν μπορώ να ξεχωρίσω λίγο περισσότερο κάποια, θα σας ανέφερα – γελώντας, την απίθανη pure fun εκτέλεση του “Rapture”, χαμογελώντας, το “Accidents Never Happen” και με έκπληξη και ενθουσιασμό την φοβερή διασκευή στο “See No Evil” των Television στο encore.
Και για να επανέλθουμε στα αρχικά ερωτήματα… Ακόμα και μπιρίμπα να έπαιζε μόνο η Debbie Harry πλέον, θα το έκανε με τέτοιο στυλ που θα ήταν πιο συναρπαστική από οποιαδήποτε άλλη pop star των ημερών μας. Τέλος.
