Είχαμε πολλές φορές υποκλιθεί ως τώρα στην αρχοντιά του Φοίβου Δεληβοριά, μα τώρα μάλλον το πράξαμε περισσότερες φορές απο ποτέ! Και όχι τίποτα άλλο, μα πληθύναμε ως υπήκοοι! Όχι δεν είμαι υπερβολική χρησιμοποιώντας αυτό το ύφος... Νομίζω πως και οι αγαπητοί συνάδελφοι το ίδιο αισθάνονται.
Μαζευτήκαμε λοιπόν και κινήσαμε για τον Ζυγό, το ιστορικό μαγαζί της Πλάκας που δέχθηκε να γίνει ο τόπος βασιλείας του Φοίβου, και να φιλοξενήσει κάθε ποταπό fan που έσπευσε να πάρακολουθήσει τους αγώνες . Παρόντες σε αυτή τη συνέυρεση ήταν ο Τάσος Βογιατζής, ο Ηλίας Πυκνάδας μετά της αδελφής του, η καλή μας φίλη και συνεργάτης Μαρία Σαρρή, και ο Μάνος Μπούρας με τη φαμίλια του (ας είναι καλά ο Δημητράκης που μαζί με τη Μαμά μυούν τον Μπαμπά στον κόσμο της Ελληνικής μουσικής – να ναι καλά!). Στρωθήκαμε στο τραπεζάκι μας, παραγγείλαμε τα ποτάκια μας, και κολλήσαμε στην οθόνη που κάλυπτε την σκηνή και έδειχνε αποσπάσματα ταινιών απο το 1948 έως και σήμερα, θέλοντας να απεικονήσει το μαραθώνιο που τυραννά την Αθήνα απο τότε. Και τι δεν είδαμε...Πανούση να χαρίζει γλωσσόφιλα στη Λαική, Γαρδέλη οργισμένο είδωλο, και άλλα πολλά cult και μη αποσπάσματα.
Το τέλος του μινι αφιερώματος επήλθε και ακολούθησε ο Φοίβος με τους συναθλητές του στην αρένα, καλωσορίζοντας μας και ανακοινώνοντας πως δυστυχώς ο Δημήτρης Κόλλιας επί της Άρσης Πνευστών αλλά και η Αθηνά, η co-maskot, αδυνατούσαν να λάβουν μέρος. Οι άλλοι ήταν όμως όλοι παρόντες και το έναυσμα των αγώνων δόθηκε με το «Αυτή που περνάει». Η συνέχεια άκρως υπερβατική και θεαματική που κράτησε περίπου για 3 ώρες. Και όμως οι δυνάμεις τους ήταν ανεξάντλητες, μαζί και οι δικές μας που δεν μπορούσαμε να χορτάσουμε το θέαμα. Το ρεπερτόριο μάλλον δεν άφησε κανέναν ανικανοποίητο, μιας και ο καλλιτέχνης κάλυψε τα πάντα απο την μέχρι τώρα δισκογραφική του καριέρα και όχι μόνο, γιατί φρόντισε να μας βάλει στον μουσικό κόσμο των πρώιμων χρόνων του, με τραγούδια που γράφτηκαν στο παρελθόν για μια Άννα, με τον κολλητό απο ηλικίας 12 ετών, κ.α!
Το «άθλημα» στο οποίο διακρίθηκε ο Φοίβος, πέρα απο την ερμηνεία, το ομαδικό πνεύμα που τον διακατέχει, ήταν σίγουρα η αφηγητική του δεινότητα, που σαν άλλος ραψωδός μας μετέφερε στα περιβάλλοντα που τον ώθησαν και τον ενέπνευσαν να δημιουργήσει τα καλλιτεχνήματά του, που κλιθήκαμε εμείς και όχι μόνο να ακούσουμε την νύχτα εκείνη, αλλά και γενικότερα. Μάθαμε όλες τις λεπτομέρειες για την στρατιωτική του εμπειρία, με τον εκ των δεξιών στρατιώτη στις κουκέτες να ξεστομίζει μονάχα τις λέξεις power και πακέτο, ανάλογα με τις διαθέσεις της ημέρας, αλλά και το στρατιωτικό ζευγαράκι που σε κάθε του στιγμή αντάλλασε προτάσεις αποκαλόντας ο ένας τον άλλο, «μουνίιι, μουνάκι, αρχίδι, αρχιδάκι», βάση πάντοτε διάθεσης και συναισθηματικής φόρτωσης.
Μάλλον θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τα ελληνικά στρατά που απλόχερα χάρισαν και στον Φοίβο αλλά και σε όλα τα σερνικά τέτοιες εμπειρίες. Μακάρι όλοι να είχαν τ’ανάλογα αποτελέσματα στη δημιουργική τους παραγωγή αλλά και σε άλλα πράγματα... (σπόντα προς άλλον). Μετά απο αυτή την εξιστόρηση φυσικό ήταν να ακουλουθήσει και η «Υβρεοπομπή», η οποία κατά κάποιο τρόπο προκαλούσε ένα άγχος σε όλους μας...πως θα γίνει να μην το ακούσει ο Δημήτρης (υιός Μπούρας). Ως δια μαγείας ο πιτσιρικάς στρώθηκε κανονικότατα στον ύπνο, σαν κάποιος διακόπτης να λειτούργησε, και με το τέλος του κομματιού ξαναξύπνησε αναζητώντας την Coca Cola του και το Φοίβο στη σκηνή.
Μια βέβαια απο τις καλύτερες στιγμές, ήταν εκείνη του λαικού άσματος «Με βλέπεις σα φίλο», όπου ο Φοίβος ως ένας λαικός επι της ουσίας και της πίστας τραγουδιστής, φρόντισε να μοιραστεί με τους υπόλοιπους αρσενικούς, αναφέροντας την κλασσική και ματαιόδοξη δήλωση των γυναικών «Περνάω πολύ καλά μαζί σου, αλλά σε βλέπω σα φίλο». Την εικόνα νομίζω μπορείτε να τη φανταστείτε: όλα τα αγοράκια να φωνάζουν «Πέστα», «Έτσι» και διάφορα τέτοια ανάλογα, μαζί βέβαια με το κλασσικά σφυρίγματα και παλαμάκια. Μια ένσταση βρε Φοίβο μου μονάχα... δε συμβαίνει μόνο στα αγοράκια. Ξέρεις πόσους φίλους έχω αποκτήσει, ιδιαίτερα κατά την εφηβική περίοδο της ζωής μου; Πίστεψέ με η ατάκα αυτή δεν είναι προνόμιο μόνο των γυναικών δυστυχώς.
Επειδή όμως αν δεν παινέσεις το φύλλο σου θα πέσει να σε πλακώσει, πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθώ και στις αιθέριες θυληκές υπάρξεις που συνυπήρχαν με τον Φοίβο στην σκηνή, τη Βάκια Στάυρου και την πρωτοεμφανιζόμενη Έλενα Λύτρα, μόλις 21 Μαίων. Ε, κατανοητό και ευνόητο πως τα αγοράκια μας αναστατωθήκανε, δικαίως βέβαια. Η Βάκια Σταύρου, έχοντας κάνει την πρώτη δισκογραφική της δουλειά με το cd-single Ο.Η.Ε, μας μάγεψε με την εκπληκτική της φωνή, τραγουδόντας τα κομμάτια που υπήρχαν σε αυτό. Το "Sozinha" , ένα πορτογαλλικό fado, δημιουργημένο απο την ίδια, τουλάχιστον για μένα ήταν καταπληκτικό. Η πρωτοεμφανιζόμενη Ελένη Λύτρα, ήταν αυτή που έκλεψε την παράσταση αλλά και τις καρδιές των συντακτών μας. Φρέσκια, με νάζι και σκέρτσο, με περισσότερη ποπ διάθεση, πέρα της φωνητικής συνοδείας σε κομμάτια του Φοίβου, τραγούδησε με φοβερή ορθότηταν και ερμηνεία το “Time after Time” Cyndi Lauper (και ήθελα τόσο πολύ να σηκωθώ και να κάνω το χορευτικό απο την ταινία Romy & Michelle), το “Running up that Hill” αλλά και Σαββόπουλο. Κέρδισε όμως και επάξια τον θαυμασμό των γυναικών. Ελπίζουμε ομαδικώς να κάνει κάτι πολύ καλό στο μέλλον. Εμείς εκεί θα είμαστε...
Για τους υπόλοιπους μουσικούς και συντελεσετές τι να πώ, μα τι να πώ ειλικρινά... Τα λόγια είναι περιττά. Φοβερό team, και ως οργανοπάιχτες και ώς χημεία. Το χρυσό πάντως το έχουν σίγουρο. Είναι νομίζω υποχρέωση μου να αναφέρω το dream team των ελληνικών μουσικών σκηνών: ΚΙΘΑΡΟΣΦΑΙΡΙΣΗ- Αριστείδης Χατζησταύρου, Φίλιππος Σκλαβενίτης, ΑΡΣΗ ΠΝΕΥΣΤΩΝ- Δημήτρης Κόλλιας, ΤΣΕΛΛΟΔΡΟΜΙΑ- Ράνια Λιαρμακοπούλου, ΡΥΘΜΙΚΗ ΤΥΜΠΑΝΙΚΗ-Καλλίστρατος Δρακόπουλος, ΧΟΚΕΥ ΕΠΙ ΜΠΑΣΣΟΥ- Μr. Tattoo, ΠΛΗΚΤΡΟΥΝ- Γιώργος Κατσάνος, ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΥΦΟΣ ο Κώστας Μπλουγουράς στους φωτισμούς, η Ελένη Στρούλια-Καλατράβα στα σκηνικά και ΗΧΕΙΟΠΛΟΟΣ ο Γιάννης Πετρόλιας. Παίζανε πολλά και τα παίζανε καλά (μην πάει ο νους σας στο πονηρό). Ο Αριστείδης Χατζησταύρου μας χάρισε και ένα κομμάτι του δικού του συγκροτήματος, που σύντομα θα βγάλουν τη δισκογραφική τους δουλειά, αλλά μαζί και με τον Φίλιππο Σκλαβενίτη ένωσαν της φωνές τους ως back vocals στην διασκευή του “Summer Nights” (βλ. Grease) που τραγούσησε ο Φοίβος μαζί με τα 2 θυληκά... (Ποιός την χάρη του). Ο drummer όμως προερχόταν απο το δικό μου σκοτεινό παρελθόν, σε κάτι παρακμιακές σκηνές και studio του Πειραιά, που έπαιζε με το τότε συγκρότημά του, obscure αν δεν κάνω λάθος, που έτρεχα να υποστηρίξω τους φίλους μου (Αχ νιάτα). Πραγματικά πάντως, μιλάμε για μια ομάδα που αξίζει πολλά και μας χαρίσανε άλλο ένα εκπληκτικό ζωντανό πρόγραμμα.
3 ώρες κράτησε σχεδόν τούτο το παινδαιμόνιο. Ο κόσμος αναζητούσε το Φοίβο ξανά και ξανά και ύστερα απο τα encore μας αποχαιρέτησε με το τραγουδάκι που είχαν γράψει στα 12 του με τον κολλητό του, μαζί με αυτόν βέβαια, ο οποίος εκτελούσε και χρέη παρουσιαστή της παράστασης, αποδεικνύοντας αυτό που έχω ξαναπεί, πως ο Φοίβος μπορεί να πέρασε την εφηβεία του, αλλά δεν την ξεπέρασε. Ευτυχώς για εκείνον αλλά και για μας.
Ο Δημήτρης άντεξε μέχρι τέλους, τσάκωσε και το αυτόγραφό του απο το Φοίβο, αφού περιμέναμε αρκετή ώρα στην ουρά (πολλούς πιστούς fan έχει αυτό το παληκάρι και όχι αδίκως) και φύγαμε με τους καθρέπτες μας γεμάτους ραγίσματα και μια υποψία πως ίσως και μείς δεν έχουμε ξεπεράσει την παιδικότητα μας.
Οι παραστάσεις του Φοίβου πήραν παράταση...
ΤΡΕΞΤΕ... (περισσότερες πληροφορίες εδώ)
