Ακόμα βρίσκω χαρτοπόλεμο στην τσάντα μου από την εμφάνιση των Flaming Lips στο Gagarin πέρσι το Μάρτη. Ειλικρινά δεν περίμενα ποτέ, ότι θα ξανάβλεπα την αγαπημένη μου μπάντα, τόσο σύντομα. Παρόλο τον ψυχολογικό πόλεμο του φίλου μου («σιγά το συγκρότημα, πετάνε χαρτοπόλεμο και μπαλόνια για να καλύψουν τα λάθη τους» είπε και σκέφτηκα σοβαρά να χωρίσω), κατάφερα να χωθώ μπροστά. Ακριβώς όπως τον περασμένο Μάρτη.
Είναι υπέροχο να βλέπεις τόσους πολλούς ανθρώπους να χαίρονται. Με πρώτο τον Wayne Coyne. Στο κατάμεστο Apollo, περιφέρεται στην σκηνή, φορώντας το λευκό του κοστούμι, που σε λίγο θα λερώσει με αίμα/ μπογιά, πριν ξεκινήσει η συναυλία, χορεύει και χαζογελάει. Με την εισαγωγή, («το τραγούδι του Πασόκ» όπως είπε και ένας φίλος για τo Carmina Bourana) η σκηνή γεμίζει με λούτρινα ζωάκια και σκεφτόμαστε με τον Έκτορα και την Αλίκη ότι ήταν λάθος μας που δεν πήραμε μέρος στον διαγωνισμό του Time out. Θα μπορούσαμε να ήμασταν εκεί πάνω τώρα και να ιδροκοπάμε ντυμένοι κότα, αρκούδα και κουνέλι, αντίστοιχα...
Με τις πρώτες νότες του “Race For The Price”, αρχίζουμε να χοροπηδάμε προσπαθώντας να πιάσουμε τα μπαλόνια με αποτέλεσμα να φαμε αρκετό χαρτοπόλεμο, πράγμα που μας υπενθυμίζει να κλείσουμε το στόμα. Σκέφτομαι ότι αν έβλεπα τον εαυτό μου από πάνω μάλλον θα παρουσίαζα εντελώς ηλίθιο και ξεμωραμένο θέαμα. Αλλά δεν δίνω δεκάρα. Κύματα ευτυχίας πλημμυρίζουν το θέατρο. Βιώνω το ίδιο ακριβώς με τον περασμένο Μάρτη. Χαζή ευτυχία και μια αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει χωρίς να μας αγγίζει. Τόσο που ξεχνάω να ανάψω τσιγάρο.
Μετά την τρομερή διασκευή στο “Seven Nation Army” των White Stripes, αρχίζει ο καταιγισμός “Yoshimi Battles The Pink Robots”,“Do You Realize” , “All We Have Is Now” και ακολουθεί το «δελτίο γενεθλίων» όπου το κοινό προετοιμασμένο κρατά χαρτιά με τα ονόματα όσων παρευρισκόμενων έχουν τα γενέθλια τους. «Happy Birthday dear Paul, Helena, Joe, Lisa and ...», αρκετά μακρύς κατάλογος. Ο Coyne δεν παύει να ευχαριστεί τον κόσμο για τις δυο μεγαλύτερες συναυλίες της μπάντας μέχρι τώρα, δηλαδή την χθεσινή και την σημερινή και το “The Golden Path” η συνεργασία των Flaming Lips με τους Chemical Brothers, κατακλύζει τα ηχεία. Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει αυτό το τραγούδι πάντως.
Στο video παίζει το επεισόδιο του Beverly Hills, όπου είχαν εμφανιστεί πριν από χρόνια και ένα διαβολικό “She Doesn’t Use Jelly”, κάνει τον κόσμο να ουρλιάζει. Από το βάθος της σκηνής εμφανίζεται ένα τεράστιο γαλάζιο μπαλόνι και ο Weirdy-beardy, ανησυχεί ότι το κοινό στο θεωρείο δεν διασκεδάζει αρκετά, οπότε προσπαθεί να τους το στείλει πάνω. Με αποτέλεσμα να σκάσει πανηγυρικά στο ταβάνι του Apollo.
Ένα συγκινητικό “Waiting For Superman” αφιερώνεται στον Elliott Smith στο encore και με το “What Is The Light” η μπάντα αγκαλιάζει τα ζωάκια και αποχωρεί.
Είμαι τόσο ευτυχισμένη. Λουσμένη κομφετί, κρατάω το μπαλόνι μου και βαδίζω αργά προς τα έξω. Θα το χαρίσω στο κοριτσάκι που μένει στο διπλανό σπίτι.
p.s. Οι Alfie καλοί ήταν, αλλά ποιος ενδιαφέρεται τώρα...
