Πρώτη ημέρα της επίσκεψης του αμερικανού προέδρου στο Λονδίνο και εν μέσω διαδηλώσεων και μποτιλιαρισμάτων στην Charing Cross, το παλιό LA 2, είναι ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο που ήρθε να δει τι ακριβώς συμβαίνει με τα πέντε αγόρια από το Κεντάκι. Μην ρωτάτε για το σαπόρτ. Ήταν τόσο βαρετοί, που δεν φρόντισα καν να μάθω το όνομα τους.
Η αλήθεια είναι ότι από το 1999 που οι My Morning Jacket κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο, το “Tennessee Fire” (ανακάλυψη που οφείλω στον Χρήστο -overdub -Καρρά) μέχρι σήμερα, πολλά έχουν μεσολαβήσει. Και τα μαλλιά τους έχουν μακρύνει τόσο πολύ, που δικαιολογημένα κάποιος από το βάθος του venue φωνάζει “We want to see your faaaaaaaace”.
Ο τραγουδιστής Jim James με την κάτι παραπάνω από ξεχωριστή φωνή, έχει μαλλί τύπου Robert-Plant-στα-νιάτα-του, ριγμένο στο πρόσωπο, αλλά και τα υπόλοιπα μέλη δεν πάνε πίσω. Πολύ μαλλί. Σκέφτομαι συνέχεια εκείνη την ταινία με τον Παπαγιαννόπουλο που προσπαθεί να πιάσει αφτί μέσα από τα μαλλιά των μαθητριών του. Ξεκινούν παίζοντας αρκετά τραγούδια από τον τρίτο “It Still Moves” δίσκο τους, με παλιοροκάδικη διάθεση και επίμονες 70’ς κιθάρες. Μήπως ήρθα να δω τους Kings Of Leon και δεν το πήρα χαμπάρι;
“I Will Sing Your Songs”, “Dancefloors”, “Rolling Back”… Παίζουν άγρια, επιθετικά, χωρίς να χάνουν βέβαια ίχνος από την μελωδικότητά τους. Κοιταζόμαστε απορημένοι αρχικά (αυτό είναι το συγκρότημα που κάποτε ηχογραφούσε αγνή pop για την Darla Records;) αλλά σιγά σιγά ακόμα και ο πιο διστακτικός παρασύρεται και κλείνει τα μάτια και ναι, τελικά είναι πολύ εύκολο να τεθείς υπό την επήρεια των My Morning Jacket. Το μόνο που μας αποσπά την μια από τις αισθήσεις, την όσφρηση, είναι ένα βρωμερό τσιγάρο (σαν κοκορέτσι μυρίζει) που έχουν κάποιοι δίπλα. Πιφ.
Όταν ξεκινούν να παίζουν το “Heartbreak Man” από τον πρώτο τους δίσκο, αλλά και το “Mahgeetah” από τον τελευταίο, θυμίζουν κάπως τον παλιό mellow εαυτό τους για να αγριέψουν ξανά αμέσως μετά και να απομακρυνθούν από τη σκηνή αφήνοντας τον drummer να σολάρει για ένα -απόλυτα μεταλλάδικο- λεπτό. Στο encore, ο Jim James επιστρέφει μόνος με την κιθάρα του και παίζει δυο ακουστικά υπέροχα τραγούδια. Το σετ τελειώνει με όλη την μπάντα επί σκηνής να ασελγεί για δέκα λεπτά πάνω σε ένα κομμάτι, που θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα του τζαμαρίσματος των Big Star με τους Black Sabbath.
Ένας φίλος μετά το gig, πρότεινε να πάμε σε ένα υπόγειο σουηδικό (;) μπαρ στο Σόχο, που έπαιζε thrash metal. Πήγαμε για πλάκα αλλά στην πραγματικότητα δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω σπίτι και να ξανακούσω τους δίσκους των My Morning Jacket. Πράγμα που έκανα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
