Μια αναπάντεχη έκπληξη της τελευταίας στιγμής από την ελληνική ΕΜΙ, άλλαξε τα Halloween σχέδια της βραδιάς και έτσι κατέληξα μόνη (αφού η συναυλία ήταν sold-out εδώ και 2 μήνες) στο Brixton Academy, φορώντας Halloween κόκκινα δερμάτινα κερατάκια, με ένα μικρό φόβο στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, τον φόβο του βιαστή με την μάσκα από το Scream.
Ανοησίες, απλά το Brixton είναι πραγματικά ακόμα άγριο σε μερικά σημεία του και κανονικά θα έπρεπε να έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα, να μην πιω πολύ (χε χε) και να μην απομακρυνθώ από τα κεντρικά σημεία της περιοχής. Δεν θυμάμαι αν τα τήρησα όλα αυτά, πάντως γύρισα σπίτι νομίζω ασφαλής. Ευτυχώς έχασα τους Stellastarr -συγκεκριμένα επιδίωξα να τους χάσω γιατί τους σιχαίνομαι.
Δεύτερη μπάντα σε αυτό το Halloween πάρτι, οι Cooper Temple Clause, που ανέβηκαν στη σκηνή με μάσκες αλά Slipknot και μετά όταν τις έβγαλαν, έμοιαζαν με ένα μάτσο πρεζάκια. Την ώρα που έπαιζαν έτσι και αλλιώς ελάχιστοι τους πρόσεχαν. Οι περισσότεροι δεν είχαν μάτια, παρά μόνο για δυο ξεκωλα (pardon my French), που κυκλοφορούσαν ανάμεσα στον κόσμο κρατώντας μαστίγια και φορώντας μόνο μια υποψία g-string και ένα t-shirt που έγραφε “Don’t Touch Me, I’m Dirty”. Αμέσως μετά και πριν ανέβουν στη σκηνή οι Jane’s Addiction, μπερδεύτηκαν με τον κόσμο καμιά δεκαριά fake διαδηλωτές, που κρατούσαν πλακάτ με τη φωτογραφία του Τσόρτσιλ, πάνω στο κεφάλι του οποίου είχαν ζωγραφίσει πανκομοικάνικο μαλλί. Δεν κατάλαβα το νόημα. Είχε πλάκα όμως.
Ξαφνικά τα φώτα χαμήλωσαν και άρχισαν να ακούγονται σειρήνες και υπό τη μουσική επένδυση των Public Enemy, ανέβηκαν στη σκηνή δέκα πάρα πολύ sexy γκόμενες, συγκεκριμένα φαντάζομαι ότι τις είχαν πάρει από κάποιο κυριλέ στιπτιζάδικο του Λονδίνου, ντυμένες με κράνος, ασπίδα και γκλόμπ, που φορούσαν μόνο ένα «δείγμα» μαγιό και άρχισαν να το παίζουν μπατσίνες, ενώ οι περισσότεροι από κάτω θα ήθελαν πάρα πολύ να παίξουν κάτι άλλο.
Και εκείνη τη στιγμή έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή οι Jane’s Addiction. Και το μόνο που έχω να πω ότι, είναι ότι βίωσα μια από τις καλύτερες συναυλιακές εμπειρίες της ζωής μου. Απλά. Αφήνω στην άκρη τις Navar-ικές ανατριχίλες. Είναι δικό μου προσωπικό κόλλημα και ξέρω ότι δεν δίνετε δεκάρα. Το τι κάνουν επί σκηνής, δεν περιγράφεται.
Ο Perry Farrell, είναι ο απόλυτος rock god, και ο δερμάτινος κορσές κάτω από το παγετένιο παλτό ταίριαζε υπέροχα. Με το πέρασμα των χρόνων οι κινήσεις και το κορμί του, μοιάζουν όλο και περισσότερο με αυτά του ινδάλματος του, Iggy Pop. Ο ήχος ήταν ο καλύτερος που έχω ποτέ ακούσει σε live. Έπαιξαν για δυο ώρες, σχεδόν τα πάντα, καινούρια (σχεδόν ολόκληρο τον τελευταίο δίσκο) και παλιά, με highlight φυσικά το “Been Caught Steeling” και υπέροχη εισαγωγή από τον Farrell, «Sometimes, when you don’t have love, you are forced to steel some”… Κατέληξα από την δεύτερη σειρά, πίσω στο μπαρ σχεδόν, από το σπρώξιμο, αλλά καιρό είχα να διασκεδάσω τόσο πολύ σε συναυλία.
Στο τέλος ο Perry Farrell περιτριγυρισμένος από τις στριπτιζούδες, έδωσε πραγματικά ρέστα, πέταξε τον δερμάτινο κορσέ του και έκανε τους πάντες να θαυμάσουν το απίστευτο κορμί του, αποτέλεσμα υποθέτω του συνδυασμού γιόγκα-πιλάτες- drugs.
Έφυγα με ένα στόχο για την επόμενη μέρα. Να προμηθευτώ, ακόμα και από την μαύρη αγορά, ένα εισιτήριο για την επόμενη εμφάνισή τους, στις 12 Νοεμβρίου, στο αγαπημένο μου Apollo αυτή τη φορά.
