Ο αλκοολισμός είναι κακό πράγμα. Γιατί μπορεί να σε κάνει να ξεχαστείς σε μια pub και μετά να τρέχεις με αποτέλεσμα να μην δεις από την αρχή τους απίθανους Quasi. Στο γεμάτο Shepher’s Bush Empire, η Domino γιορτάζει την επέτειο των δέκα χρόνων της και το ντουέτο των Quasi, ξεκινά το γενέθλιο πάρτι, παίζοντας ολόκληρο τον πρόσφατο δίσκο του, με τα γνώριμα διπλά φωνητικά, το αγόρι στα πλήκτρα και το κορίτσι στα drums. Κάτι συμβαίνει μέσα μου όταν βλέπω γυναίκα να παίζει drums. Ειδικά όταν παίζει τόσο καλά. Αισθάνομαι μια περίεργη περηφάνια, σαν να παίζω εγώ. Χαζομάρα, το ξέρω. Οι Quasi αυτή τη στιγμή αποτελούν το ιδανικό φάρμακο για την κακή διάθεση. Σκέφτομαι ότι πριν από τέσσερα χρόνια δεν είχα καταφέρει να παραβρεθώ στην αναπάντεχα τελευταία συναυλία, μιας από τις αγαπημένες μου μπάντες, των Pavement. Έτσι στη σημερινή sold-out συναυλία, ετοιμάζομαι να δω τον πρώην ηγέτη Malkmus, με την καινούρια του μπάντα, τους Jicks, πράγμα που με κάνει να αισθάνομαι μουδιασμένη και επιφυλακτική. Σαν να ετοιμάζομαι να δω κάποιον παλιό φίλο με την καινούρια του ερωμένη.
Ο υπερβολικά αδύνατος, πάντα με το γνωστό indie-λέκτορας-σε-πανεπιστήμιο στυλ του, S.Malkmus, στέκεται στη σκηνή χαμογελώντας και φαίνεται να διασκεδάζει τρομερά με την καινούρια του μπάντα, κρατώντας συνεχές eye-contact με την μπασίστρια, κάνοντας γοητευτικές τσαχπινιές κατά τη διάρκεια του “Fractions & Feelings” αλλά και όλων των τραγουδιών από τον δεύτερο δίσκο, συν δυο από τον πρώτο ομώνυμο, που αν δεν κάνω λάθος ήταν τα “Jo-jo’s book” και “Phantasies”. Το κοινό από κάτω βέβαια είναι στη μούγκα και στην αγκύλωση, πράγμα που με κάνει έξαλλη γιατί βρίσκομαι στην καθιστή τιμωρία του θεωρείου, στο οποίο μάλιστα δεν επιτρέπεται το κάπνισμα και σκέφτομαι σοβαρά να πηδήξω κάτω. Τελικά απλά μετακινούμαι στο πλάι, όρθια και με καλύτερη οπτική επαφή αρά άμεσα ανεβασμένη διάθεση. Το κέφι έχει ανάψει από κάτω. Κάποια στιγμή στην παρέα των Jicks, προστίθενται και οι δυο Quasi και ένα από τα πιο κεφάτα πάρτι γενεθλίων βρίσκεται σε εξέλιξη, οπού τη θέση του τουρτοπόλεμου έχει πάρει ένα ευφάνταστο τζαμάρισμα.
Όπως προανέφερα δεν είχα την τύχη να δω ποτέ τους Pavement ζωντανά, οπότε δεν μπορώ να ξέρω αν η καινούρια «γκόμενα» του Stephen είναι πιο δεμένη, σφιχτή, δεν έχει κυτταρίτιδα ή δεν είναι τόσο fucked-up, όσο η πρώην. Και δεν με νοιάζει. Δεν θέλω να ξέρω πολλά για την καινούρια του ζωή. Μου αρκεί ένα συγκινητικότατο “Range Life” στο φινάλε, για να με κάνει να βγω στο κρύο πεζοδρόμιο και ακόμα πιο κρύο αέρα, με καθαρό κεφάλι και με μια αίσθηση ότι εκπλήρωσα εν μέρη μια παλιά υποχρέωση.
