Με απόλυτη επιτυχία στέφθηκε το πρώτο Eisplanet Festival την Κυριακή που μας πέρασε. Όσοι βρέθηκαν στο Gagarin (και ήταν αρκετοί) το βράδυ εκείνο, είχαν τη τύχη να απολαύσουν ίσως το καλύτερο live ηλεκτρονικού συγκροτήματος στην Ελλάδα τα τελευταία 2 χρόνια! Οι Covenant σάρωσαν τα πάντα στο πέρασμα τους αφήνοντας μας μισοζαλισμένους μετά το πέρας της συναυλίας προσπαθώντας να καταλάβουμε τι μας είχε μόλις χτυπήσει.
Το κλίμα είχαν αναλάβει να ζεστάνουν οι Astyplaz, ό,τι καλύτερο και πιο ελπιδοφόρο έχει να αναδείξει η ελληνική (αγγλόφωνη) ηλεκτρονική σκηνή αυτή τη στιγμή. Στο μισάωρο που τους αναλογούσε έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, προσπαθώντας και καταφέρνοντας τελικά, να κάνουν το -ολιγάριθμο εκείνη την ώρα- κοινό να κουνηθεί στο ρυθμό τους. 
Η μοίρα των συγκροτημάτων που βρίσκονται χαμηλά στο line up ενός festival είναι, δυστυχώς,να παίζουν με μικρότερη ένταση στον ήχο και οι Astyplaz δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Παρόλ’ αυτά, η εξαιρετική παρουσία της Διώνης έδωσε –όπως πάντα άλλωστε- άλλον αέρα πάνω στη σκηνή. Ξεκίνησαν με το εκπληκτικό Future Science (το οποίο έχει πλέον εκθρονίσει το Spreading Life από την θέση που κατείχε για καιρό στην καρδιά μου) και συνέχισαν με τα What It Feels Like, Lifting Shadows From The Sand, Spreading Life, There’s No Justice, Knell Of The Dunes.
Ακολούθησαν οι Haujobb γεμίζοντας το venue με το βαρύ, βιομηχανικό τους θόρυβο. Ποτέ δεν ήμουν οπαδός τους και ούτε χθες έγινα ένας από αυτούς. Τα brutal φωνητικά του Daniel Meier κάθε άλλο παρά με έθελξαν οπότε η μια περίπου ώρα που έπαιξαν, ήταν μια καλή ευκαιρία για απόσυρση στο πίσω μέρος και κουβεντούλα με φίλους και γνωστούς.
Το πλήθος είχε σιγά σιγά πυκνώσει αναμένοντας τη μεγαλύτερη future pop μπάντα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο κόσμο, το κοσμοπολίτικο (μην ξεχνάτε ότι είναι διασκορπισμένοι ανάμεσα σε Helsingborg, Barcelona και Berlin) σουηδικό τρίο των Covenant. Δυο παρά κάτι χρόνια από τότε που είχαν πατήσει το πόδι τους στη σκηνή του Ρόδον, βρίσκονταν ξανά μπροστά στο αθηναϊκό κοινό. Τότε δεν είχαν την τύχη να τους παρακολουθήσω μιας και απολάμβανα το εξωτικό κλίμα και τους υδροβιότοπους του ποταμού Έβρου. 
Λίγα λόγια μπορεί κανείς να πει γι’ αυτό που βιώσαμε την Κυριακή. Απλά ό,τι καλύτερο είδαμε εδώ και πολύ καιρό πάνω (αλλά και κάτω) από τη σκηνή. Eskil, Joakim και Clas, ντυμένοι στην τρίχα με τα κομψά κουστουμάκια, τα γιλεκάκια και τις γραβάτες τους, έδωσαν όλη τη ενέργεια που είχαν μέσα τους στο κοινό, που σε κάποιες στιγμές έδειχνε να παραληρεί! Εντυπωσιακή ανταλλαγή ενέργειας, τόσο από την μπάντα όσο και από τον κόσμο. Όσο περνούσε η ώρα, τα σακάκια έβγαιναν, οι γραβάτες χαλάρωναν και το θερμόμετρο ανέβαινε. Μπορεί να προηγήθηκαν τα Wasteland, We Stand Alone, Like Tears In Rain, Bullet αλλά εκεί που η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο ήταν όταν ακούστηκαν τα πρώτα beat του Dead Stars, άλλο να σας το περιγράφω και άλλο να το βλέπετε! Καπάκι το επικό Call The Ships To Port και We Want Revolution και τα τρια παλικάρια στη σκηνή να έχουν ξεφύγει με αυτό που βλέπουν να γίνεται από κάτω. Τόσο που ο Clas να το έχει ρίξει σε τρελό χορό (που έφερνε πολύ σε καλαματιανό) και να γκρεμοτσακίζεται στη βάση που υπήρχε στο πίσω μέρος της σκηνής. Έκλεισαν το (διάρκειας 1.20’) set τους με δυο encore, με το άκρως συναυλιακό One World One Sky (προσθέτωντας και στίχους από τους R.E.M.) μέσα σε πραγματική αποθέωση και χιλιοευχαριστώντας το ένθερμο κοινό τους. Πραγματικά υπέροχοι!
Ευχαριστούμε την Κωνσταντίνα για τις live photos.
