"Η μικρη Κελλυ που εβλεπε τα αστερια,μεγαλωσε και εγινε Wonder Milky Bitch", εγραφε το Avopolis σε ενα αρθρο για τους Air, επισημαινοντας τις αλλαγες στον ηχο τους μετα το Moon Safari. Κι αυτη η αλλαγη τους επιβεβαιωθηκε πληρως και στο σκοτεινο σετ τους αποψε. Οι Air μεγαλωσαν, ωριμασαν και δεν εχουν αναγκη (ή δε νοιαζονται) να παιξουν τις επιτυχιες τους για να ευχαριστησουν το κοινο τους.
Ουτε το "Kelly Watch The Stars" , λοιπον, ουτε "Radio #1",ουτε το "All I Need", με τα αιθερια γυναικεια φωνητικα, περιλαμβανονταν στο αποψινο σετ τους. Υπηρχε ομως το καταπληκτικο "J'ai Dormi Sous L'Eau", απο το πρωτο τους LP Premiers Symptomes, το σκοτεινο "Sex Born Poison" απο το 10000Ηz Legend, αλλα και το διαμαντακι απο το Moon Safari, "A New Star In The Sky".
Η βραδια ξεκινησε με το συγκροτημα να βγαινει ντυμενο στα μαυρα μεσα απο καπνους και το Electronic Performers. Η φωνη του Nicolas Godin, ακουγεται παραμορφωμενη μεσα απο το vocoder: "We are electronic performers...machines give us freedom".
Για τα επομενα 80 λεπτα οι Air και οι οι μηχανες τους θα μας ταξιδευσουν σε μια progressive οδυσσεια του διαστηματος. Οι φωτισμοι ηταν τουλαχιστον εντυπωσιακοι και ο ηχος πολυ καλος, ενω τα τραγουδια που ακουστηκαν ηταν ολα σχεδον αλλαγμενα,πιο σκοτεινα, περισσοτερο ηλεκτρονικα, με τον ηχο του μπασου και τις παραμορφωσεις και τα samples απο τις κονσολες του Νιcolas και του Jean-Benoit να κυριαρχουν. To setlist βασιστηκε κυριως στο 10000Ηz Legend, ενας δισκος που κατακριθηκε απο πολλους, κυριως γιατι ηταν πολυ σοβαρος και σκοτεινος, το αντιθετο ισως απο το laid-back ηχο του Μοοn Safari. Zωντανα ομως τα τραγουδια ακουγονται καταπληκτικα. Σημαντικη ηταν η συμβολη στον ανανεωμενο ηχο των Air και των τριων μουσικων που συνοδευουν τον Nicolas Godin και το JB Dunkell στην περιοδεια τους. Στο μπασο και στα φωνητικα ο Jason Falkner, leader των Jellyfish, στα πληκτρα, ο James Rotundi, με ιταλικες ριζες, ενω στα drums ο γνωριμος και απο το tour του Moon Safari, drummer των Red Kross, Brian Reitzel.
Τα highlights της συναυλιας ηταν αναμφισβητητα το Playground Love, μονο με ακουστικη κιθαρα και στα φωνητικα τον πολυ καλο Jason Falkner, και το απιστευτα εκτελεσμενο Sexy Boy. Τελειως αναδομημενο πιο αργο, πιο ψυχεδελικο, σχεδον αγνωριστο: οι Kraftwerk συναντουν τους Pink Floyd, σε ενα γλυκο κιτς παραληρημα!
Το Radian σε κανει να πιστεψεις στην αρχη οτι ειναι κλειστοφοβικο και creepy με τις αποκοσμες χορωδιες του, ενω στη συνεχεια μεταμορφωθηκε σε ατμοσφαιρικο και cosy. Πολυ καλο επισης και το "Don't Be Light" που εκλεισε το κανονικο σετ σε ενα καταιγισμο απο κιθαρες.
Το Suicide Underground που ακολουθησε, εφερνε εντονα στο μυαλο τη σκοτεινη ατμοσφαιρα της ταινιας. Τελος, το τελευταιο encore "La Femme d'Argent" απο το Moon Safari ενω ειναι κανονικα ισως η επιτομη του light-happy ηχου των Αir της Moon Safari εποχης, η αποψινη του εκτελεση το εκανε να ακουγεται εξυπνο και σκεπτομενο.
H συναυλια τελειωσε αφηνοντας μια γλυκια ευχαριστη αισθηση. Και σιγουρα δεν ειναι πολλα συγκροτηματα που μπορουν να καταφερουν κατι τετοιο στις μερες μας.
