Κάτω από όχι και τόσο 'δίκαιες' για τη μουσική του συνθήκες αναγκάστηκε να παίξει με την μπάντα του ο Kid Loco. Πρωτίστως την απίστευτη ζέστη που ακινητοποιούσε άλλες, χρήσιμες για τη βραδιά, αισθήσεις και κατά δεύτερο λόγο τον αρκετό, μα ελαφρώς ανυποψίαστο κόσμο, που (αυτο)κλήθηκε να συγκεντρωθεί απόλυτα στο παίξιμο των μουσικών.
Βλέπετε η τρέχουσα περίοδος του Kid Loco (δηλαδή της περσινής, δεύτερης δουλειάς του) διαφέρει αισθητά από εκείνη του πρώτου album 'A Grand Love Story'. Αν το dowtempo/film-noir feel της πρώτης δουλειάς αρκεί για να αγγίξει άμεσα έστω και δια της καθηλωτικής του βίας το ζωντανό ακροατήριο, τα pop δομήσεων κομμάτια του 'Kill Your Darlings' στηρίζονται στη λεπτομέρεια. Δεν είναι η συνθετική του φλέβα το ατού, όσο η πολυσυλλεκτική Παιδεία του που έκαναν το Kill Your Darlings, μια καταπληκτική συλλογή τραγουδιών και ένα από τα αγαπημένα μας album για το 2001.
Οι indie, folk και blues ρίζες του (μόνο τις πρώτες του αγάπες δεν διακρίνουμε, τους Sex Pistols και τους Buzzcocks), με εμφανείς αγάπες τη συνθετική γραφή του Cohen και το μυστήριο των Love and Rockets, ενώνονται με τις ελαφριές ηλεκτρονικές πινελιές σε ένα ολοκληρωμένο dowtempo δημιούργημα, οι λεπτομέρειες του οποίου είναι αδύνατον να προσεχτούν live κάτω από αφόρητη ζέστη, κόσμο που γνωρίζει ελάχιστα και που... από κάποια στιγμή δεν κάνει τίποτα άλλο από το να συζητά και να έχει τη μπάντα ως ηχητική συνοδεία.
Πάντως, με κομμάτια και από το 'A Grand Love Story', αλλά κυρίως βασιζόμενος στην τελευταία δουλειά, τον DJ Seep στα decks και τους Jake Kyle (μπάσο), Greg (drums), Erik Jansson (keyboards), μαζί με τον Tim Keegan από τους Departure Lounge (που μοιάζει να εξοφλεί για τα καλά την παραγωγή του Kid Loco στο 'Too Late To Die Young'), ο Kid Loco έδωσε τον καλύτερο εαυτό του.
Συζητούσαμε με τον Τάκη Θανόπουλο το γεγονός ότι ο Tim Keegan δεν ακούγεται ζωντανά εξίσου σαγηνευτικός όσο στο studio, αλλά και την απουσία γυναικείων backing ή και lead φωνητικών που η Louise Quinn κάλυπτε με τον καλύτερο τρόπο δισκογραφικά ('Gypsie Good Time', 'Lucy's talking'). Αυτά όμως θα ήταν λεπτομέρειες αν τους βλέπαμε όλους σε άλλες συνθήκες. Σημαντικές ίσως, αλλά λεπτομέρειες. Έτσι ακόμα και ένα (έστω και πιο γυμνό ηχητικά) 'I Want You' έμεινε δώρο για τους μπροστινούς, ενώ τα 'Here Come the Munchies' και 'Α little bit of soul' (εδώ το χαρακτηριστικό πιανάκι αναπλήρωνε μια κιθαριστική δόνηση) αποτέλεσαν τα αναμενόμενα highlights. Γενικά, πάντως, πριμοδοτώντας το κιθαριστικό μέρος έναντι όλων των άλλων, ο Kid Loco έδωσε μια πιο συμβατική μορφή στα κομμάτια του. Θα θέλαμε σαφώς να τον ξαναδούμε υπό άλλες συνθήκες.
Μετά το πέρας του μικρού, είναι αλήθεια, live set (δεν κράτησα, δυστυχώς, ώρα) κι ένα μικρό διάλειμμα από τα παιδιά του club 22, ακολούθησε και το DJ set του, το οποίο βρήκε πολλούς να αποχωρούν και πολλούς επίσης να εισέρχονται. Κάτι που δείχνει ότι οι fans των δυο ιδιοτήτων του δεν ταυτίζονται και πολύ. Το κοινό πάντως που έμεινε για να τον δει αποζημιώθηκε πλήρως. Funk, house, tribal ρυθμοί και samples από μουσικές του κόσμου συνέθεσαν ένα set γεμάτο τέχνη (ειλικρινά δεν ξέρω πόσα από αυτά έγιναν ζωντανά, πάντως του αξίζουν συγχαρητήρια για τη φαντασία του), μάθημα για πολλούς... Εις το επανιδείν...
