Ο χώρος τελικά δεν ήταν αυτός που περιμέναμε. Πολύ πιο ευρύχωρος, αλλά και πολύ πιο βρώμικος βεβαίως, κατάφερε τελικά να 'στεγάσει' τους πολυπληθείς φίλους των Cure (ως επί το πλείστον) χωρίς ιδιαίτερο στριγμωξίδι. Τα Shockwave Festival, το συνδυασμένο αποτέλεσμα της έλλειψης υπεύθυνης οργάνωσης (όσης τουλάχιστον απαιτεί ένα τόσο μεγάλο γεγονός) από την διοργανώτρια εταιρεία, αλλά και της έλλειψης σοβαρότητας και δυνατότητας συντονισμού και αξιοπιστίας από τις ελληνικές αρχές, κατάφερε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις μετά το φιάσκο με το φετινό Rockwave Festival.
Αλλά, ας περιορίσουμε τη γκρίνια και ας επικεντρωθούμε στα τεκταινόμενα επί της σκηνής. Την αρχή έκαναν οι πολυαγαπημένοι μου Raining Pleasure. Έχασα δυστυχώς τα τρία-τέσσερα πρώτα κομμάτια του 40λεπτου περίπου σετ τους, αλλά η συνέχεια ήταν ιδιαίτερα παρηγορητική. Ευδιάθετοι, με έναν όπως πάντα εκφραστικό performer και δεμένοι πολύ καλά πια σαν μπάντα, οι Raining Pleasure κατάφεραν να μας κάνουν να παραβλέψουμε τις ηχητικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν -ήταν οι μόνοι που είχαν σημαντική ανάγκη να κάνουνε soundcheck, όμως για άγνωστους λόγους δεν έκαναν ποτέ- και να μας κάνουν να χορέψουμε με το Free!, το Only Through You, πασίγνωστο πια Fake, αλλά και να δυνατο-τραγουδήσουμε για άλλη μια φορά την εμπνευσμένη διασκευή τους στο You Are My Destiny του Paul Anka. Ήταν πάντως κρίμα, γιατί ο Vassilikos στο Another Song έδειχνε να τα δίνει όλα, όμως εμείς με αρκετή δυσκολία και πολύ φαντασία μπορούσαμε να τον ακούσουμε.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι στη χώρα μας υπάρχει ένα γκρουπ που δείχνει ότι πια μπορεί να σταθεί με ιδιαίτερες αξιώσεις απέναντι στα αγαπημένα μας μεγαθήρια του εξωτερικού. Καλή συνέχεια παιδιά και σας εύχομαι να συνεχίσετε να βελτιώνεστε στις ζωντανές σας εμφανίσεις συνεχώς, όπως έχετε καταφέρει τους τελευταίους μήνες.
Στη συνέχεια; βαρεμάρα. Ένα αδιάφορο, προηχογραφημένο σετ από τους -Depeche wannabe- Mesh, που αποτέλεσαν την καλύτερη αφορμή για μπύρα και κουβέντα. Οι φανατικοί τους φίλοι -υπήρχαν αρκετοί όπως φάνηκε- το ευχαριστήθηκαν βεβαίως, αφού ήταν πρώτη τους εμφάνιση στα μέρη μας έπειτα από τόσο καιρό. Προσωπικά απογοητεύτηκα ιδιαίτερα με το πώς ξεγυμνώθηκε στα live τους η ρηχότητα των συνθέσεων και η πενία των ιδεών τους στις ενορχηστρώσεις.
Και αμέσως μετά το... διάλειμμα και λίγο πριν την τελική απογείωση, οι μόνιμοι επισκέπτες μας τα τελευταία χρόνια Dandy Warhols μας έδειξαν μία διαφορετική εικόνα του ταλέντου τους. Μπορεί να μην ακούσαμε το ρεφραίν του "get off", αλλά απολαύσαμε την βαβούρα των πληκτρών της Zia και ένα ήχο λιγότερο λουστραρισμένο από ό,τι συνήθως. Θα ήταν βαρετό να ξανακούσουμε το ίδιο σετ από τους Dandys, αν και μάλλον θα διαφωνούνε οι νέοι φίλοι τους, που ίσως να έπιασαν τον εαυτό τους να ψιλοχασμουριέται σε κάποιες φάσεις -σας είδα, μην το αρνείστεεεε!
Από την άλλη μεριά, είναι γνωστό τοις πάσοι πόσο δεμένη μπάντα είναι και φυσικά χθες το απέδειξαν για άλλη μια φορά. Άσχετο: πού είπαμε ότι βρήκανε τον τρομπετίστα τους; Πολύ καλός πατριώτη!
Επίσης, χθες έδειξαν έντονη διάθεση για πειραματισμό με ιδέες, ήχους, εντάσεις και επεμβάσεις στις συνθέσεις τους, που στα γνωστά τους κομμάτια ίσως στέρησε μέρος της δυναμικής τους, ενώ και κάποιες συνθέσεις τους ίσως τις τράβηξαν λίγο περισσότερο από ό,τι έπρεπε.
Σας μπέρδεψα; Ίσως επειδή κι εγώ είμαι μπερδεμένος. Συνοψίζοντας, για μένα το πιο σημαντικό από την χθεσινή εμφάνιση των Dandys ήταν η εικόνα της αυθεντικής ροκ μπάντας που μου έβγαλαν, η οποία λατρεύει το θόρυβο. Σιχαίνομαι τον όρο 'ροκ', αλλά -για να συνεννοηθούμε- έχετε να μου προτείνετε κάτι καλύτερο;
Ραντεβού στο επόμενο Rockwave Festival (ελπίζω να μην ξαναυπάρξει Shockwave!), με ένα σύντομο ενδιάμεσο ραντεβού με τα φωτογραφικά ντοκουμέντα από την φετινή διοργάνωση.
Το απόγευμα θα ακολουθήσει το δεύτερο μέρος, με το review του Γιώργου Γεωργούση από την εμφάνιση των Cure.
