Αν κάτι σίγουρα δεν έλειπε από την δεύτερη εμφάνιση των Faithless στην Αθήνα, ήταν ο παλμός. Δεν είναι και μικρό πράγμα να βλέπεις τον κατάμεστο χώρο της Τεχνόπολις να ακολουθεί τον Maxi Jazz, την Sister Bliss και την παρέα τους και να παρασύρεται στους Eurodance ρυθμούς τους. Φτάνει όμως αυτό; (Μεγάλη παρένθεση: άσχετο, αλλά πολλοί ισχυρίζονται ότι έχει γίνει υπερβολικά “κυριλέ” η Τεχνόπολη, ίσως και να φταίνε τα κάγκελα του mister mayor. Πάντως προτείνω και δεν γνωρίζω πόσοι συμφωνούν, μία reclaim κίνηση για χώρους χωρίς κάγκελα! Ιδιαίτερα στην Μαβίλης έχετε προσέξει πόσο άβολα είναι;)
Απόλυτα τυπικοί και επαγγελματίες οι Faithless παρουσίασαν αυτό ακριβώς που περιμέναμε. Όλα στημένα στην εντέλεια, ακόμα και το tracklisting, δεν νομίζω να αμφέβαλλε κανείς ότι το “God Is A DJ” (τελευταία φορά που Τον συνάντησα είχε πουλήσει τα ΜΚ2 Του και ξεπουλούσε σε απίστευτα χαμηλές τιμές τους δίσκους Του στο Soho, για να καταφέρει να πληρώσει το νοίκι Του) θα ήταν το κομμάτι του encore, o φωτισμός, οι κινήσεις του Maxi Jazz ως ιδανικού frontman, η στάση της Sister Bliss πίσω από τα πλήκτρα. Το χαρακτηριστικό Rock’n’Rollo της βρετανικής μπάντας σε όλο το μεγαλείο του.
Δεν λέω, ωραία περάσαμε, χορέψαμε... όμως θα μείνει τίποτα τελικά στην μνήμη μας από αυτή την “Wicked” βραδιά όπως έλεγε και ξαναέλεγε ο ιδιόμορφος frontman; Αμφιβάλλω. Αυτή η clean cut version της χορευτικής μουσικής με την γερή δόση από indie credibility και την καλογυαλισμένη και εκνευριστικά χωρίς ψεγάδια έκφραση που επιζητά την εμπορική αναγνώριση, ύστερα από τρία albums, και αρκετά χρόνια ζωντανών εμφανίσεων έχει πλέον απολέσει κάθε φρεσκάδα και δόση ειλικρίνειας.
Ενώ την πρώτη φορά που τους είχα παρακολουθήσει, σε support slot την εποχή του “Reverence” φάνηκαν να έρχονται straight from the underground, για να κρατήσουν ξάγρυπνη την χορευτική κουλτούρα της Ευρώπης, τώρα πλέον μοιάζουν περισσότερο ως ένα υπνωτικό χάπι εξημέρωσης της προοδευτικής μουσικά συνείδησης που πρέπει να έχει ένα σχήμα και ένα κοινό που θέλει να ξεπερνάει τα όποια όρια. Καλοκουρδισμένοι, και απολαυστικοί σίγουρα, καθόλα όμως συντηρητικοί και προβλέψιμοι, έχοντας αφήσει πίσω τους (για τα καλά;) την κινητήρια δύναμη που τους έκανε και ενδιαφέροντες.
Ίσως πάλι, να είμαι εγώ ο ιδιότροπος κομπλεξικός, που αντιλαμβάνεται λανθασμένα ως ακόμα μία πράξη υποκρισίας, δειλίας και ψυχικής ανικανότητας, την φυσική αδυναμία του μουσικού – ανθρώπου να ακολουθήσει μία πορεία κόντρα στο ρεύμα, ανοίγοντας νέους διαδρόμους, κάτι που πράγματι είχαν καταφέρει οι Faithless, και να προτιμά να επαναπαύεται και να αναμασά το παρελθόν και τα κλισέ...
Ο Maxi Jazz μας κάλεσε: «When I say “We Come”, you say “One!”» Πειράζει αν θεωρώ καλύτερο και πιο δημιουργικό να πορεύεται ο κάθενας ανεξάρτητα και ανεξέλεγκτα, αντιστέκοντας σε κάθε κίνηση ομαδοποίησης και αγελοποίησης; Αφήστε που είναι και απίστευτο κλισέ, ακόμα και κάτω από πιθανό ερωτικό πρίσμα...
