LINK: Ξύλινα Σπαθιά - Unofficial Site
Έκρηξη αδρεναλίνης
Η πρώτη -και μοναδική, όπως δείχνουν τα πράγματα- συναυλία των Ξύλινων Σπαθιών για το φετινό καλοκαίρι ανήκει στο παρελθόν. Τα συναισθήματα που άφησε όμως, μάλλον ανάμεικτα, όχι τόσο όσον αφορά την απόδοση του group, αλλά την γενική συμπεριφορά του κοινού.
Από νωρίς εξάλλου -πριν την έναρξη της συναυλίας- παρατηρήθηκε αυξημένη ένταση, οφειλόμενη -δικαίως- στο γεγονός ότι οι είσοδος άνοιξε αρκετά καθυστερημένα, αφού ως συνήθως το group έκανε τελευταία στιγμή sound check.
Αν συνυπολογιστεί το γεγονός ότι ο μέσος όρος ηλικίας κυμαινόταν στα 17 χρόνια, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς το κλίμα που επικρατούσε.
Σε αυτό το ήδη κλίμα έντασης λοιπόν, γύρω στις 10:40 τα Ξύλινα Σπαθιά ανέλαβαν να "ξεσηκώσουν" ακόμα περισσότερο το κοινό. Ανοίγοντας τη βραδιά με το ¨Τι περιμένουν¨ ξεκίνησαν ένα ξέφρενο χορό, μεταδίδοντας με απίστευτο τρόπο την ενέργεια αυτή στο κοινό.
Λίγο μετά τις ¨Συμμορίες της Ασφάλτου¨ (όπου μια κοπελιά στριφογυρνούσε) γύρω από τον Παύλο κάνοντας τον να χαμογελάει, και κατά την διάρκεια της ¨Αδρεναλίνης¨ η κατάσταση άρχιζε να ξεφεύγει από τον έλεγχο, όταν μπουκάλια νερού, τα οποία επί ώρα εκτινάσσονταν πάνω από τα κεφάλια των παρευρισκόμενων στην αρένα, άρχισαν να στρέφονται προς τη σκηνή.
Ο Παύλος στο τέλος του κομματιού μην έχοντας διάθεση να δώσει έκταση στο γεγονός σχολίασε: ¨Τα γεμάτα μπουκάλια είναι αρκετά βαριά... προτιμώ τα άδεια¨.
Λίγο μετά το encore -και υπό τους ήχους της ¨Ξεσσαλονίκης¨ να αποφέρουν τον πανικό- η κατάσταση εκτραχύνεται για μια ακόμα φορά. Ο Παύλος απτόητος δηλώνει: ¨Είναι απίστευτο το ότι με πετυχαίνουν όλα, στο επόμενο κομμάτι θα κάνω πιο δύσκολες φιγούρες¨. Πλησιάζοντας το τέλος πλέον της βραδιάς, ξεκινώντας¨Το καράβι¨ δηλώνει: ¨Αφιερωμένο στον εκπληκτικό εκσφενδονιστή μπουκαλιών¨ και με μια σαφέστατα προκλητική κίνηση, καταφέρνει να προκαλέσει μια καταρρακτώδη βροχή μπουκαλιών η οποία κάθε άλλο παρά άρμοζε στο συγκεκριμένο κομμάτι. Στριφογυρίζοντας γύρω από τον εαυτό του, κάνοντας φιγούρες για την αποφυγή των ιπτάμενων αντικειμένων, φτάνει να σωριαστεί επί σκηνής στο τέλος του κομματιού από την κούραση, ενώ ακολουθεί ο ¨Καιν¨ -κάπου εκεί τον συνοδεύει μια ακόμα κοπέλα επι σκηνής- και η επανεκτέλεση του ¨Τι περιμένουν¨ με την οποία η βραδιά φτάνει το τέλος της.
Η αναφορά σε αυτή τη συναυλία δεν έχει φυσικά ως σκοπό, ούτε την περιγραφή των αντιδράσεων του Παύλου, ούτε και κατά προέκταση κάποιο μουσικό ενδιαφέρον. Αίσθηση προκαλεί το γεγονός του πόσο λίγα πράγματα μένουν τελικά σε κάποιους παρόντες στις συναυλίες.
Σαν απλός μουσικόφιλος, δεν έχω καμία απολύτως ένταση για τη συμπεριφορά του κοινού εφόσον δεν έχει αντίκτυπο σε μένα, αλλά δυστυχώς όταν π.χ. το μπουκαλάκι πάει πάνω στα τύμπανα του Μήτση ή το μπάσο του Τσαπράζη έχει άμεσο αντίκτυπο στο ακουστικό αποτέλεσμα κάτι το οποίο ενοχλεί ιδιαίτερα.
Αν αυτό για κάποιους αυτό είναι Rock έχει καλώς. Απλά μην εκπλαγεί κανείς αν μελλοντικά κάνει την εμφάνιση του ένα πάνελ με κοτετσόσυρμα μπροστά στη σκηνή.
Ίσως τελικά να έχουν δίκιο κάποιοι όταν λένε ότι πριν από τις απαιτήσεις μας στα ονόματα που εμφανίζονται στην Ελλάδα, πρέπει να καλλιεργήσουμε τη συναυλιακή μας παιδεία.
¨Τώρα τελειώσαν τα μπουκάλια...¨
