Ο φίλος Σπύρος Κατσιγιάννης, σε πρόσφατο άρθρο του στο περιοδικό Ποπ & Ροκ, αναφέρει μία φράση του συγχωρεμένου πατριάρχη της Ελληνικής Jazz, Κώστα Γιαννουλόπουλου: «Η μουσική είναι σημαντική μόνο στο βαθμό που μπορεί να επιφέρει αλλαγές στη συνείδησή μας».
 |
Ορμώμενος λοιπόν από αυτό το απόφθεγμα -που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο- σας ερωτώ: Πόσες συναυλίες που έχετε παρακολουθήσει στη ζωή σας, έχουν επιφέρει μία έστω μικρή αλλαγή στον τρόπο σκέψης, στις ιδέες σας, στο τρόπο που βλέπετε τον εαυτό σας μέσα στον κύκλο της ζωής; Να απαντήσω για εσάς; Σίγουρα μία εάν βρισκόσασταν στο θέατρο του Λυκαβηττού, το βράδυ της εμφάνισης του Buena Vista Social Club.
Μου είναι αδύνατο να υποψιαστώ ότι βρέθηκε έστω και ένας, ο οποίος παρακολούθησε την απίστευτη εμφάνιση των δεξιοτεχνών κουβανών μουσικών και να μην συγκινήθηκε σε σημείο να κυλήσουν δάκρυα από τα μάτια του. Βλέποντας έναν Ruben Gonzales, τον ανεκτίμητο αυτόν εθνικό θησαυρό της Κούβας στα 80 του χρόνια, να περπατάει υποβασταζόμενος με ένα τεράστιο χαμόγελο και μια ψυχάρα που υπερκαλύπτει τα όποια κινητικά του προβλήματα, νιώθεις μόνο την ανάγκη να ευχηθείς και εσύ στην ηλικία του να έχεις τα ίδια ψυχικά αποθέματα και όρεξη για ζωή όπως αυτός ο γέροντας.
 |
Παρακολουθώντας τον Ibrahim Ferrer και την Omara Portuondo αγκαλιασμένους να χορεύουν και να σιγοψιθυρίζουν ο ένας στον άλλο σαν 18χρονοι εραστές δεν μπορείς παρά να παρακαλέσεις το Θεό να σε έχει δυνατό να μπορείς να μεταδώσεις και να δεχτείς τέτοια συναισθήματα με τον σύντροφο της ζωής σου.
Εκτός από μία από τις καλύτερες συναυλιακές εμπειρίες από καθαρά μουσική πλευρά (οι πάνω από 16 κουβανοί δεξιοτέχνες ήταν εγγύηση γι’ αυτό) η εμφάνιση του Buena Vista Social Club ήταν πάνω από όλα ένα μάθημα ζωής για όλους μας. Η παρουσία μας σε αυτό τον πλανήτη είναι πρόσκαιρη και καθαρά θέμα τύχης. Για ποιο λόγο να μιζεριάσουμε και να μην χαρούμε κάθε στιγμή, μέχρι να έρθει η ώρα της αποχώρησης μας; Κάθε λεπτό είναι πολύτιμο, και αυτό σίγουρα το έχουν καταλάβει πάρα πολύ καλά οι βετεράνοι μουσικοί του BVSC, έχοντας έρθει αρκετά κοντά με το αναπάντεχο. Άνθρωποι που ακτινοβολούν, ψυχές που μεταδίδουν τα πιο θετικά συναισθήματα και που μας προσκαλούν να μας αγκαλιάσουν στοργικά μέσα τους.
 |
Έχοντας την ευκαιρία να ακούσω την ονειρική μουσική των αριστοτεχνών του BVSC και ειδικότερα να τους παρακολουθήσω να μας προσφέρουν απλόχερα τον καλύτερο εαυτό τους και ένα κομμάτι από την ζωή τους, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι αφάνταστα τυχερός. Διότι δεν ήταν μία συναυλία σαν τις τόσες που γίνονται κάθε μέρα. Αισθάνθηκα σαν την μικρούλα που ανέβασε η μητέρα της στη άκρη της σκηνής προς το τέλος της πάνω από δίωρης αυτής βραδιάς. Σαν να ήμουν εγώ το νήπιο εκείνο που γαργάλαγε ο παππούς Ibrahm και του τραγούδησε στο αυτί. Και ακόμα παραπέρα, σαν να με πήρε στα γόνατά του, μου αφηγήθηκε τη ζωή του και με έκανε να συνειδητοποιήσω ορισμένα πράγματα για μένα και τη θέση μου στον κόσμο. Σε σας, Ruben, Ibrahim, Omara, και σε όλους τους υπόλοιπους υπέροχους ανθρώπους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Spots
- Το μεγαλύτερο sold out στην μακρόχρονη ιστορία του θεάτρου του Λυκαβηττού πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα το βράδυ. Τα εισιτήρια αντάλλαζαν χέρια για αστρονομικά -για την Ελλάδα- ποσά έξω από την είσοδο του θεάτρου καθώς πολλοί ήταν αυτοί που έδιναν γη και ύδωρ για ένα μαγικό χαρτάκι.
- Έμεινα έκπληκτος με τις αντιδράσεις λατρείας από μέρος του κοινού, ειδικότερα των πιο μικρών ηλικιών για τους γέροντες μπροστάρηδες του BVSC, ειδικότερα για τον Ruben Gonzales. Από τα υγιέστερα δείγματα της κοινωνίας μας σε πλευρά μουσικής παιδείας. Τελικά ο πόλεμος δεν έχει χαθεί...
- Βέβαια δεν έλειψαν από το κοινό και οι μορφές που πήγαν για να ανάψουν το τεράστιο πούρο τους και διαμαρτυρόντουσαν για τις σκονισμένες καρέκλες του θεάτρου καθώς και οι μπλούζες με τη φιγούρα του Che.
- O Orlando Lopez είναι ίσως το καλύτερο jazz μπάσο αυτή τη στιγμή. Απλά καταπληκτικός!
- Και όσο για το κυρίως τρομπόνι της μπάντας; Όσοι από εσάς ήταν εκεί ξέρουν. Τα σχόλια περιττεύουν.
