Την Πέμπτη ήμασταν όλοι εκεί.
Συγκεντρωθήκαμε στο «Ηλέκτρα» στην Πατησίων, τόπο που διάλεξε ο Αλέξανδρος Βούλγαρης για να μας τραγουδήσει μετά από δύο χρόνια τα παλιά και να μας συστήσει τα νέα. Δυο χρόνια χωρίς ζωντανές εμφανίσεις μέχρι την μέρα στο «Ηλέκτρα».
Στο στοιχείο του θα πω, μπροστά από μια οθόνη κινηματογράφου που πρόβαλλε ένα κορίτσι- ο Αλέξανδρος αγαπάει πολύ τα κορίτσια-, την μυρωδιά από το βούτυρο των ποπ κορν στα ρουθούνια και την τσιμεντένια πόλη γύρω μας.
Είχε ανακοινωθεί λίγες μέρες πριν ότι η συναυλία ήταν sold out. Πολλοί ήταν αυτοί που αναζητούσαν μάταια εισιτήρια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι πόρτες άνοιξαν στις 20.00. Ο Αλέξανδρος βρισκόταν από νωρίς εκεί και συζητούσε. Όπως πάντα χαμογελαστός. Ίσως διάλεγε και μουσική. Δεν πλησίασα να δω. Λίγο καθυστερημένα σε σχέση με την ώρα που είχε ανακοινωθεί ανέβηκε στη «σκηνή» για να ξεκινήσει την καθιερωμένη αφήγηση.
Δεν ξέρω αν άλλαξε κάτι από την τελευταία φορά που τον είδα στην ταράτσα του Bios το καλοκαίρι του 2020 και στο Romantso τα Χριστούγεννα του 2019 . «Πέρασαν δύο χρόνια και σοβάρεψαν τα πράγματα», άκουσα κάποιον να λέει πίσω μου. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά δεν μιλούσε, ούτε έλεγε ανέκδοτα. Όταν του το ζήτησε κάποιος από το κοινό, απάντησε χαμογελαστός ότι, όταν βρίσκει κάτι, μετά από τρία λεπτά δεν του φαίνεται πια αστείο. Ακόμα κι αυτό από το στόμα του Αλέξανδρου ακούστηκε αστείο. Είναι το χιούμορ των ευφυών ανθρώπων που μπορεί να μην λένε πολλά και πάλι να μας κάνουν να γελάμε. Καμία μελαγχολία βέβαια στη δήλωση αυτή, γιατί, επίσης, χαμογελαστός πρόσθεσε ότι τώρα δεν του βγαίνει, αλλά θα του ξανάρθει. Καθόλου δεν ένιωσα ότι σοβάρεψαν τα πράγματα.
Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης έχει μια τεράστια δύναμη, μια δύναμη αφοπλιστική. Τις λέξεις και το μυαλό του. Κι οι λέξεις είναι τέτοιες που σε ξαφνιάζουν, γιατί είναι όλες στη ζωή σου. Η γάτα, τα γυαλιά, το γιασεμί, τα πιάτα στον νεροχύτη, το χιόνι στην Αθήνα το 2004, το χιόνι το περσινό, ο σεισμός του 1999, oi γονείς μας που σύντομα θα φύγουν, το παιδί που περιμέναμε και τότε δεν το ξέραμε, η πόλη, τα παιδιά. Και οι λέξεις που διάλεξε για τα νέα του κομμάτια είναι πάλι τέτοιες.
Ο Αλέξανδρος πάντα βάζει τη ζωή του μέσα στις λέξεις και κάπως έτσι είναι και η ζωή μας. Ένα κορίτσι, ένα αγόρι, ένα σπίτι, μια παραλία, ένα βουνό, οι γονείς μας, ένα-δύο παιδιά, το σεξ, τα ουρλιαχτά, ο πόνος, ο έρωτας, η μαμά πατρίδα, η πόλη που ακούει Σάκη Ρουβά και Βανδή, οι Triffids, o Lou Reed.
Αν θες να κάνεις επανάσταση, ταιριάζει.
Κι αν θες να κάνεις έρωτα, πάλι ταιριάζει.
Ποτέ δεν θα καταφέρω να είμαι αντικειμενική με τον Αλέξανδρο. Τον συνάντησα πριν χρόνια στο Gagarin και λίγο αργότερα στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο με την Mary, μέρα που είχα πάει να ακούσω την Lydia Lunch. Μεγάλωσα με τις λέξεις του, τον ακούω ζωντανά από τις μέρες που μαζευόμασταν στο «Vinyl» του Νεκτάριου της Διδότου για τα «Yuria», τριγυρίζει στην ίδια πόλη με μένα, γράφει σε στίχους αυτά που σκέφτομαι κι από ό,τι φαίνεται δεν θέλω τίποτα παραπάνω από το να ακούω κάποιον να μου τα αφηγείται και να τα κάνει ποιήματα με συνοδεία ένα γέρικο Yamaha, ένα πιατίνι και μια μπότα.
Σε αυτό το live ο Αλέξανδρος τραγούδησε «Γιατί δεν χορεύετε ρε» με το ίδιο πάθος που το είχε τραγουδήσει 20 χρόνια πριν στο Gagarin μετά την περιοδεία με το Velvet Bus, ήταν λιγάκι πιο σκεφτικός, πάντα αμήχανος και ντροπαλός, με τα χαρτιά του που πετούσε κάτω, τα γυαλιά που έφτιαχνε , τον ιδρώτα που σκούπιζε, 2.5 ώρες κι ακούσαμε το όνομα του στους νέους στίχους, συχνά πυκνά τους γονείς μας, πάλι έρωτα και φιλί τρυφερό -και τι ωραία θα πω εγώ-.
Σε δύο μέρη χωρίστηκε η συναυλία, ένα μέρος-ησυχία κι ένα φασαρία. Εικοσάχρονοι γύρω μας ήξεραν όλους τους στίχους. Εμείς μπερδεύαμε τις λέξεις και κάναμε αγκαλιές. Την επόμενη μέρα κοιτούσα τη σφραγίδα εισόδου στο χέρι μου- γυαλιά και κόκκινο μελάνι- και σκεφτόμουν αίμα, αίμα, αίμα και ότι «μπορεί να αξίζει να αναπνέεις καλά, αρκεί να μην φοβάσαι να κολυμπήσεις μακριά».
Αυτή η νύχτα μένει με τη σκιά του Αλέξανδρου να χτυπάει τα τύμπανα, τον ηλικιωμένο κύριο στο μικρό μπαλκόνι στον ακάλυπτο, από όπου παρακολούθησε ολόκληρη τη συναυλία, τη φωνή του Boy που ωρίμασε κι έγινε σχεδόν φωνή τραγουδιστή και την ανυπομονησία μας για το νέο του δίσκο. Μακάρι να έχει κάθε γενιά ένα τέτοιο αγόρι. Να την ξυπνάει και να την χαϊδεύει με λέξεις καθημερινές.
Πριν χρόνια ήμουν προσκεκλημένη για το music memoirs σε μια εκδήλωση που διοργάνωναν οι εκδόσεις Γαβριηλίδης για νέους συγγραφείς. Κάποιος από το κοινό με ρώτησε ποιους νέους ποιητές διαβάζω. Ανάμεσα σε αυτούς που ανέφερα ότι διαβάζω, πρόσθεσα κι έναν που ακούω. Τον Αλέξανδρο Βούλγαρη. Κάποιοι ξαφνιάστηκαν. Αυτοί που τον ήξεραν καλά, κατάλαβαν.
Τα συγχαρητήρια μου στον υπεύθυνο φωτισμού για τον τρόπο που φώτισε κεραίες, το τσιμέντο της πόλης, τα λιγοστά δένδρα και βέβαια τον Αλέξανδρο.
Γυρίσαμε σπίτι, κάναμε ένα ντουζ, δώσαμε ένα φιλί στα παιδιά μας, δεν τρίψαμε τη σφραγίδα στο χέρι για να μείνουν στο μυαλό μας οι λέξεις σαν «ζυμάρι φιλιών».
Ο Boy επέστρεψε στο δωμάτιο του, έφτιαξε μια ντοματοσαλάτα, το ετοιμοθάνατο Yamaha του ίσως πήρε ένα depon, μπήκαν μαζί κάτω απ’τα σκεπάσματα και είδαν μια ασπρόμαυρη ταινία.Το «In a lonely place» (από το δελτίο τύπου για τη συναυλία στο «Ηλέκτρα»).
Αλέξανδρε, ευχαριστούμε.
Μας έκλεισες το στόμα με χίλια φιλιά.
Ας παν στην ευχή τα παλιά.
Ραντεβού 22 Σεπτεμβρίου στο 8ball στη Θεσσαλονίκη μαζί με τον αγαπημένο μας Pan Pan και 22 Οκτωβρίου στο Gagarin για Μια βραδιά ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ με τους Nalyssa Green, MAZOHA, Δεσποινίς Τρίχρωμη
