Μα , καλά, αναρωτιόμασταν τη Δευτέρα το βράδυ στο Θέατρο Βράχων, είναι sold-out αυτό; Μας εξήγησε όμως μια φίλη: φέτος, κατέβασαν το όριο του sold-out, από τις 7.000 σε 6.000. Δεν γνωρίζω αν τελικά έτσι συνέβη, πάντως οι Βράχοι του Βύρωνα ήταν και κατάμεστοι και ανθρώπινοι. Μπορούσες να απολαύσεις τη συναυλία. Και, σίγουρα, όλα αυτά τα «πηγαδάκια» των fans, με τις «ανέκδοτες» ιστορίες και την «εσωτερική ενημέρωση», έχουν κι αυτά τη γοητεία τους· αποτελούν έναν ακόμα λόγο να επισκέπτεται κανείς τις αγαπημένες καλοκαιρινές συναυλίες.
Άλλη μια χρονιά στους Βράχους για τον Σωκράτη Μάλαμα, λοιπόν. Το Σωκράτη Μάλαμα που, όπως έχω ξαναγράψει, «ιδρώνει τη φανέλα» παίζοντας κατά ριπάς πάνω από πενήντα (ναι, πενήντα –το γράφω και αριθμητικά: 50) από τα τραγούδια εκείνα που μας έκαναν να τον αγαπήσουμε. Και καθώς ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου απουσιάζει φέτος από τα καλοκαιρινά πατάρια, μένει ο Μάλαμας μοναδικός εκπρόσωπος της λεγόμενης και ελληνικής «Greek metal» σκηνής (με δεύτερο, ενδεχομένως, τον Γιάννη Χαρούλη). Δεν είναι καθόλου τυχαίο, αν με ρωτάς φίλτατε αναγνώστη, ότι ο μεγαλύτερος χαμός τη Δευτέρα έγινε στα τραγούδια του Παπακωνσταντίνου. Με τον "Πεχλιβάνη", ειδικά, οι Βράχοι μετατράπηκαν σε γήπεδο (ή αρένα).
Πριν από την έναρξη, συλλογιζόμουν (και είχα ελαφρώς αγχωθεί) για το τι θα μπορούσα να μεταφέρω στο παρόν κείμενο από μια συναυλία επαναλαμβανόμενη κάθε χρόνο, η οποία προσπαθεί να χωρέσει εντός της ένα γιγάντιο ρεπερτόριο. Δεν χρειάζονται πολλά-πολλά, τελικά: ο Μάλαμας δεν «ανακατεύει την τράπουλα» με μεγάλο ρίσκο. Κρατά τον πυρήνα των μουσικών του αναλλοίωτο και προσθέτει πινελιές κάθε τόσο, που ενδυναμώνουν ή διαφοροποιούν το –πάντοτε φιλόξενο– ηχοτοπίο. Μια τέτοια, επιτυχημένη, ήταν και η προσθήκη του Νίκου Παραουλάκη στο όλο δυναμικό.
Προστιθέμενη αξία στη συναυλία της Δευτέρας, τα λακωνικά, εύστοχα και καλοδιατυπωμένα πολιτικά σχόλια του Μάλαμα για τα «τρέχοντα»: με δύο μόλις ατάκες, διέλυσε την Athens Voice για το πρόσφατο ατόπημά της· και με άλλες δύο, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους σχετικά με την αυτοχειρία της αποκλειστικής νοσοκόμας.
Κάθε που ο Μάλαμας αποφασίζει να πάρει θέση από σκηνής για τα κοινωνικά τεκταινόμενα, ακόμα και αν δεν συμφωνείς μαζί του (κάθε άλλο, τη Δευτέρα), καλά κάνει. Η ματιά του στα πράγματα, η οποία καθρεφτίζεται φυσικά και εντός της τραγουδοποιίας του, είναι απαραίτητη. Και καθόλου δεν εφαρμόζεται εδώ το «τι ανακατεύεσαι;». Για να μη γκρινιάζουμε έπειτα για την απουσία των ανθρώπων της τέχνης, το ότι δεν παίρνουν θέση και τα σχετικά.
Τέλος, να σημειώσω ακόμα μία φορά την παρουσία της Ιουλίας Καραπατάκη στα συν της «στελέχωσης» του live. Εξωστρεφής, μαστόρισσα και εντός κλίματος. Επί σκηνής όμως βρέθηκε και ο Πέτρος Μάλαμας, με δυο τραγούδια-παραγγελιά του πατέρα του.
Περπατούσα προς την έξοδο των Βράχων, ανάμεσα στον κόσμο, και σκεφτόμουν: καλοκαίρι χωρίς Μάλαμα γίνεται; Ε, δεν γίνεται.
{youtube}HdnpKM2V7q8{/youtube}
