Λευκή Συμφωνία: ένα γκρουπ που για αρκετούς εγχώριους μουσικόφιλους πάει πολύ με τον ήχο της εφηβείας τους.
Μαζί τους έχω κι εγώ μια ιδιαίτερη ιστορία, καθότι Σεπτέμβρη που θα πήγαινα Πέμπτη Δημοτικού είχε μια ανοιχτή ροκ βραδιά στα μέρη μου. Τυχαία πέρασα από εκεί –από την πρώτη μου συναυλία– θυμάμαι όμως ότι έπαιζαν οι Λευκή Συμφωνία και κάτι μου έμεινε. Ίσως εκείνες οι «περίεργες» κιθάρες; Ίσως οι θλιμμένοι στίχοι; Θα περνούσε αρκετός καιρός για να συνειδητοποιήσω ποιους είχα δει, αλλά το γκρουπ θα έμενε έκτοτε καταχωρημένο στη συνείδησή μου ανάμεσα στα «ξεχωριστά» της ελληνόφωνης σκηνής.
26 χρόνια μετά, βρέθηκα λοιπόν στο Gagarin για να τους ξαναδώ. Ως μια ιστορική πλέον μπάντα, με πιο σκοτεινό πέπλο, που θυμίζει άλλες εποχές. Μετά από τόσον καιρό και τόσα ακούσματα, δηλαδή, οι Λευκή Συμφωνία του 2018 δεν θα σου πούνε κάτι πρωτότυπο. Αλλά η δυνατή τους παρουσία πάνω στη σκηνή και τα πολύ όμορφα κομμάτια τους –τα οποία ακόμα συγκινούν, ίσως και περισσότερο μάλιστα όσο μεγαλώνεις– θα σε πάνε κάπου· ενίοτε πολύ μακριά.
Στο δίωρο πρόγραμμα, οι Λευκή Συμφωνία παρουσίασαν επιλογές από τα 4 συνολικά τους άλμπουμ, αλλά και κάποια κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο. Κυριάρχησε η αναλλοίωτη στον χρόνο φωνή του Θοδωρή Δημητρίου και το τοποθετημένο πιο μπροστά στον ήχο (έτσι πρέπει) μπάσο του Διογένη Χατζηστεφανίδη. Συνοδοιπόροι στα δύο εναπομείναντα ιδρυτικά μέλη ο Σωτήρης Καστάνης (κιθάρα), ο Βαγγέλης Τσιμπλάκης (ντραμς) και ο Θοδωρής Φοινίδης (πλήκτρα), οι οποίοι έφτιαξαν καθαρούς και δυνατούς ήχους παιγμένους με ψυχή, πάθος, αλλά και με μια παλιά, όμορφη «αλητεία» –σαν να νοσταλγούσαν το παρελθόν μα και να ανυπομονούσαν συνάμα για το μέλλον. Το Gagarin είχε αρκετό κόσμο να τους περιμένει (καθένας για διαφορετικούς λόγους), που τους απόλαυσε και τους αποθέωσε· ίσως και παραπάνω σε σύγκριση με το γινόταν στο μακρινό παρελθόν.
Η συναυλία ξεκίνησε με το "Όνειρο Μέσα Σε Όνειρο", με λίγο κακό ωστόσο ήχο που ευτυχώς έφτιαξε γρήγορα, και τελείωσε με το ίδιο τραγούδι στο encore. Μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού από ορκισμένους οπαδούς, οι οποίοι περίμεναν πώς και πώς τους Λευκή Συμφωνία ξανά (ειδικά όσοι είχαν χάσει την περσινή συναυλία στο Piraeus 117 Academy, με την οποία επανεμφανίστηκαν μετά από 17 χρόνια). Τέτοιοι οπαδοί παραμένουν ονειροπόλοι, που τελικά πάντα θα βρίσκουν αφορμές να θυμούνται πού πήγαινε η ζωή τους πριν την καταιγίδα.
Προσωπικά, κι εγώ αισθάνθηκα σε κάποιο σημείο του live σαν να μου άνοιγε την πόρτα του Gagarin ο 17χρονος εαυτός μου και να με χαιρετά. Δεν τρόμαξα όμως, οπότε η Βέρα –το όνομα της παιδικότητας που έχουμε μέσα μας– δεν χάθηκε ακόμα, όπως έλεγε και ο Νίκος Νικολαΐδης, ο οποίος γύρισε το βιντεοκλίπ των Λευκή Συμφωνία για το "Θα Είμαι Εκεί".
Tα χρόνια περνάνε και ναι, υπάρχει κάτι τελικά στο νερό, που αλλάζει τη νύχτα.
Setlist
Όνειρο μέσα σε όνειρο
Ένα μέρος να κρυφτώ
Όλα τα πρόσωπα καίγονται
Όσο μπορώ να δω
Στην δική μου πόλη
Κάθε στιγμή
Δεν έφθασα ψηλά
Η βροχή πέφτει δυνατά
Μέχρι τον θάνατο
Μια βίαιη χαρά
Θέλω να έχω έναν καλύτερο κόσμο
Ο τροχός των ονείρων
Άγγιξε τη φωτιά
Θα είμαι εκεί
Το μέλλον είναι τώρα
Με μια κραυγή
Ένα
Άνθρωποι
Μυστικοί κήποι
Σβήσε τα ίχνη
Το φεγγάρι αιμορραγεί
Θα είμαι πολύ μακριά
Όνειρο μέσα σε όνειρο
{youtube}2MtYKWi-ajY{/youtube}
