Περίπου έναν μήνα πριν, όταν και έσκασε το νέο για ένα υπαίθριο αναψυκτήριο του Φοίβου Δεληβοριά με μπίρα, μουσική και διασκέδαση α-λα-παλαιά, όσοι έστω και για κάποια στιγμή στη ζωή μας κολλήσαμε με την “Κική” και τον “Καθρέφτη”, δεν μπορούσαμε παρά να υποδεχτούμε την είδηση τουλάχιστον με ένα ευχάριστο τίναγμα.
Όταν έγιναν γνωστές περισσότερες λεπτομέρειες –για την τοποθεσία, το στήσιμο και άλλα τινά– έπαιξε βέβαια μια μικρή ξενέρα, αφού στη φαντασία μας το αναψυκτήριο του Φοίβου είχε ήδη σχεδιαστεί αρκούντως πιο αυθόρμητο, πιο χύμα, πιο (πραγματικά) διαφορετικό από ό,τι έχουμε έως τώρα συνηθίσει. Ωστόσο, όταν το ασανσέρ στο νούμερο 15 της Ιεράς Οδού έκανε τα μαγικά του το βράδυ της Τετάρτης, παρακάμπτοντας μια Μέκκα της λαϊκής αχταρμοπόπ χειμερινής διασκέδασης και μεταφέροντάς μας στην αντώνυμή της ταράτσα, η όποια ένσταση πήγε περίπατο μόνο και μόνο με ένα ακόμα τρικ: τη θέα.
Η Ακρόπολη είναι ένα μαγικό από μόνη της. Όσες φορές και να τη δεις να δεσπόζει στο οπτικό σου πεδίο, θα τρέξεις να τη φωτογραφήσεις σαν τουρίστας μιας άλλης ηπείρου, σαν να μη ζεις όλη σου τη ζωή σε μια πόλη άτακτα ριγμένη στη σκιά της. Και φυσικά, για μια βραδιά στημένη με σκοπό να ανασύρει μνήμες από την «αγνή» νυχτερινή ζωή των «αθώων» χρόνων, όταν οι ενεργές γενεές του σήμερα δεν πρόλαβαν (ή πρόλαβαν στο τσακ) το κάδρο του ιερού βράχου και του Λυκαβηττού, ήταν το πλέον αβανταδόρικο φόντο. Η μισή δουλειά στην ατμόσφαιρα, είχε ήδη γίνει.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς, με απαστράπτον σακάκι κονφερασιέ και με τα ταλέντα που επέλεξε να τον πλαισιώσουν στο project της Ταράτσας –με πρώτο βιολί τον Σπύρο Γραμμένο– διέσχισαν τα κατάμεστα τραπέζια γύρω στις εννιάμιση, με κατεύθυνση τη σκηνή, τραγουδώντας ένα τζινγκλάκι στο θέαμα που σκόπευαν να παρουσιάσουν. Ο Δεληβοριάς ανέλαβε μάλιστα να μας συστήσει αναλυτικότερα το όραμά του για ένα στέκι παλαιού, άσπιλου τύπου, στο οποίο θα σμίξουν η Μάντρα του Αττίκ, η Βουλιαγμένη του Λουκιανού Κηλαηδόνη, ο Γιώργος Οικονομίδης, η επιθεώρηση και η λεβάντα με τη χιπστερίζουσα γκατζετοανία του σήμερα. Ένα στέκι για μια «άλλη» διασκέδαση.
Είναι γεγονός ότι το πρόγραμμα, από το πρώτο κιόλας μισάωρο μάλιστα, ξέφυγε από την προβλεψιμότητα της παρουσίασης της δεληβορικής τραγουδοποιίας με ένα χορταστικό medley, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου μονοπώλησε ένα tribute στον Κηλαηδόνη, που αν δεν έφευγε πριν λίγους μήνες, σίγουρα δεν θα έχανε το καλοκαιρινό πάρτι του Φοίβου. Μαζί όμως με το “Πού Βαδίζουμε Κύριοι” ακούστηκε και το “Ποιμενικό Ροκ” του Γιάννη Μηλιώκα, η “Ευρώπη’’ του Τζίμη Πανούση, και ίσως η πιο ευχάριστη έκπληξη από όλες –η “Παράβαση”, από τους Αχαρνείς του Διονύση Σαββόπουλου.
Από την άλλη, τα μέρη της πρόζας και οι «επιθεωρησιακές» απόπειρες παρουσίασαν καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς αρκετά σημάδια αμηχανίας, χωρίς ωστόσο να θέσουν σε κίνδυνο το εγχείρημα της Ταράτσας. Ο Μιχάλης Μαθιουδάκης, αν και όχι στην καλύτερη μέρα του, ήταν όπως πάντα απολαυστικός στα δύο xtand up comedy ιντερμέδια, ενώ ο «μάγος» Κωνσταντίνος Καρυπίδης αποδείχτηκε πολύ ενδιαφέρουσα περσόνα επικοινωνιακά.
Το κομμάτι παρουσίασης των «νέων ταλέντων», σε μια προσπάθεια κλεισίματος του ματιού στα 1950s και στον δάσκαλο του είδους Γιώργο Οικονομίδη, είχε επίσης αρκετά διακοσμητικό χαρακτήρα, που ίσως ξεπέρασε τον αρχικό σκοπό του συμβολισμού τον οποίον ενείχε η σύλληψη. Πάντως τα δύο παιδιά που ανέβηκαν στη σκηνή να «διαγωνιστούν» με πρωτόλεια, δικά τους τραγούδια, έκαναν αυτό που είχαν να κάνουν πολύ καλά. Τόσο καλά, ώστε κατάφεραν την αιώνια «Φοιβίτσα» φίλη που συναντάς, κουβαλάς ή σε κουβαλάει χρόνια τώρα στον Δεληβοριά, να ζηλέψει και να σου ζητήσει να «της γράψεις ένα τραγούδι», βασίζοντας τις (φρούδες) ελπίδες της στην ικανότητά σου να γρατζουνάς μια κιθάρα με εντυπωσιακή έλλειψη ταλέντου.
Το μεγαλύτερο χειροκρότημα απέσπασαν –όπως ήταν αναμενόμενο– οι εμφανίσεις της καλεσμένης της ημέρας Δήμητρας Γαλάνη, τόσο σε νούμερο, όσο και στο σόλο της, και φυσικά στην επί σκηνής σύμπραξή της με τον Δεληβοριά. Με το “Ζω” και το “Έλα Σε Μένα” από την Πορνογραφία (1982) τα πήρε όλα κι έφυγε, αφήνοντας τον Δεληβοριά να κλείσει τη βραδιά με επιστροφή στην πεπατημένη και “Το Καλοκαίρι Θα ’Ρθει”. Το πιο απογοητευτικό σημείο της βραδιάς ήταν το ότι ο γνησιότερος ίσως εκπρόσωπος και απόγονος όλων των εποχών που επιχειρεί να ανασυστήσει η Ταράτσα, ο Άγγελος Παπαδημητρίου, δεν πήρε το χειροκρότημα και το ενδιαφέρον που του αρμόζει. Όμως κάπου εδώ θα σταματήσουν οι γκρίνιες.
Θα σταματήσουν, γιατί η τελική επίγευση ήταν όπως έπρεπε. Ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και πολλά αθάνατα τραγούδια ήταν εκεί, η μυρωδιά του βασιλικού και μιας Αθήνας όπως θα τη θέλαμε εκεί επίσης, συνοδεία μιας παρέας εκλεκτών μουσικών –είναι γνωστό άλλωστε ότι ονόματα όπως αυτά του Σωτήρη Ντούβα και του Κωστή Χριστοδούλου προσθέτουν υπεραξία στις εμφανίσεις του Δεληβοριά, χρόνια τώρα.
Σίγουρα πολλά χρήζουν διόρθωσης και βελτίωσης στην Ταράτσα. Ούτε ο τροχός ανακαλύφθηκε, ούτε γίναμε μάρτυρες κάποιας μετενσάρκωσης του Αττίκ. Κι είναι αμφίβολο εάν αυτή ήταν και η αρχική πρόθεση της πρωτοβουλίας. Η μετάφραση περασμένων δεκαετιών σε όρους 2017 φαίνεται πάντως να έχει μεγάλο ρεύμα και ζήτηση, βάζοντας ένα διαφορετικό πετραδάκι στα μικροαθηναϊκά δεδομένα μας. Για πόσο; Θα δείξει…
Ο Φοίβος Δεληβοριάς κατάφερε πάντως να πετύχει έστω κι ένα κλάσμα του παιδικού ονείρου του και κάτι τέτοιο αξίζει όλο το χειροκρότημα που θα πάρει αυτά τα βράδια του Ιουνίου στην Ταράτσα. Στο τέλος-τέλος (όπως σχολίασε και μια ψυχή), «πόσο άσχημα μπορεί να πάει μια βραδιά με τη Γαλάνη;».
{youtube}EFwtk9FOym8{/youtube}
