Το Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων μετουσιάστηκε σε τέμενος της αυτοσχεδιαστικής μουσικής την Παρασκευή, γενόμενο χώρος με μυστικιστική διάσταση και τόπος απόκρυφων τελετών. Μύστες της ιεροτελεστίας υπήραν οι Elektronik Meditation –το οπτικοακουστικό δίδυμο Deniz Αγγελάκη & Γιάννης Αναστασάκης– η Σαβίνα Γιαννάτου και ο Χάρης Λαμπράκης, με τους 3 τελευταίους να αποτελούν το ακουστικό κομμάτι της βραδιάς και τα visual paintings της Αγγελάκη να λειτουργούν σαν συνειρμικές προβολές/προεκτάσεις της μουσικής.
Η αρχή είχε ως κεντρικό άξονα τα φωνήεντα και το απλωμένο ηχητικό ύφασμα της φωνής της Γιαννάτου, με τον Αναστασάκη να χειρίζεται παράλληλα το track της καλλιτέχνιδας σαν μία παρελθοντική, απόκοσμη ηχώ. H κιθάρα του, σε συνδυασμό με τα εφέ, μεταμόρφωσε τους ήχους σε ψυχεδελικά, αυτοσχεδιαστικά ποιήματα με κύριους πρωταγωνιστές τη φωνή της Γιαννάτου και το νέυ του Λαμπράκη. Το τρίο ξεδίπλωσε ήχους που μιλούν απευθείας στο κεντρικό νευρικό σύστημα, πάλλοντας μήνιγγες, στέλνοντας ηλεκτρικές κενώσεις στις απολήξεις και δονώντας τους νευρώνες με τρόπο υπερβατικό.
Υπήρξε μάλιστα στιγμή κατά την οποία η Γιαννάτου κάθισε οκλαδόν μεταξύ των ακροατών κι άφησε το οργανικό κομμάτι να αναπτυχθεί σαν αφήγημα ξεχωριστό, με τον Αναστασάκη και τον Λαμπράκη να κατασκευάζουν μουσική που τρυπώνει υποδόρια, με το νέυ να λαμβάνει κεντρικό ρόλο και τον Λαμπράκη να κάνει αριστοτεχνική επίδειξη των αυτοσχεδιαστικών του δεξιοτήτων, με αξιοθαύμαστο έλεγχο του αέρα (αυτός και η Γιαννάτου αποτελούν αφέντες της εκπνοής).
Παράλληλα, κάπου στα μέσα της βραδιάς, η τραγουδίστρια πήρε για λίγο την κιθάρα της, εκδυόμενη τον τόσο έντονα αυτοσχεδιαστικό της ρόλο, και επιδόθηκε στην ερμηνεία/απότιση φόρου τιμής στον Leonard Cohen, με το "Winter Lady". Το γνώριμο σιγοκελάηδισμά της συνταίριαξε τέλεια στον διακριτικό σπαραγμό των στίχων και της μελωδίας του μεγάλου Καναδού, προσδίδοντάς του και μία εύθραυστη υπογράμμιση στην παραίτηση του «I’m just a station on your way, I know I’m not your lover». Το τραγούδισμα της Γιαννάτου αμφέρρεπε διαρκώς μεταξύ της κατάρρευσης και της εξομολόγησης, μέχρι να οδηγηθεί –στο τελείωμά του– σε ένα ερημωμένο, δυσοίωνο παραμύθι μέσω της συμμετοχής των Αναστασάκη και Λαμπράκη.
Ήταν δύσκολο να βρεθείς ακροατής σε αυτήν τη συναυλία και να μη σταθείς στη Γιαννάτου και τη φωνή της. Στην προκειμένη βραδιά, η ίδια την αντιμετώπισε ως μουσικό όργανο, χρησιμοποιώντας την πειραματικά, με συριγμούς, διακοπτόμενους ουριασμούς και ολολυγμούς. Ανά στιγμές άφηνε μάλιστα τους ήχους που έβγαιναν από το λαρύγγι της να σταλάξουν σαν ζωώδης ικεσία και εκλιπάρευση, κι έπειτα τους μετέθετε σε θέση επίθεσης, με σχεδόν παγανιστικούς γρυλισμούς.
Υπήρξαν περιπτώσεις που ο τρόπος με τον οποίον διαχειριζόταν το όργανό της θύμιζε γλωσσολαλιά: σαν να πήρε τον ρόλο μεσολαβητή με υπερφυσικές οντότητες, εξαπολύοντας γητείες και δημιουργώντας πειραματική τζαζ μέσα από ένα Lynchian πρίσμα, μία κασέτα σε rewind. Σε μία πρόσφατη συνέντευξη που πήρα από τη Λένα Πλάτωνος, η συνθέτρια την αποκάλεσε «πολύφωνη». Μα η Γιαννάτου, θαρρώ, είναι κάτι παραπάνω κι από αυτό. Η φωνή της φέρει ολόκληρους πολιτισμούς, φυσικά φαινόμενα και γεωλογικές ανακατατάξεις. Είναι ένα πλάσμα γεννημένο μέσα από τη μουσική –και τη θεραπεύει με συναισθηματισμό και καλαισθησία.
Ο Αναστασάκης, ο Λαμπράκης και η Γιαννάτου ανήκουν σε έναν κύκλο μουσικών που περπατάνε δρόμους πειραματικούς, αποτέλεσμα στοχασμού, δουλειάς και φροντίδας. Κάθε όμως ανταπόκρισή μου από μουσικά δρώμενα που βαδίζουν σε αυτοσχεδιαστικές διαδρομές, καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα: το ελληνικό κοινό διακατέχεται από το σύνδρομο των τεμπέλικων αυτιών. Οτιδήποτε χρειάζεται αναστοχασμό, δουλειά και περισυλλογή, αντιμετωπίζεται ως κάτι το εστέτ, αλλόκοτο και δυσπρόσιτο. Ας ελπίσουμε μόνο πως ένα από τα ξόρκια που υφάνθηκαν από τους μύστες της οδού Κύπρου θα συρθεί μέσα από το αθηναϊκό αστικό τοπίο, θα σκαρφαλώσει πάνω σε κεραίες και δορυφορικά πιάτα και θα φωλιάσει μέσα σε όντα με διάθεση για «ενεργή ακρόαση».
{youtube}Ial3Q_wTwIw{/youtube}
