Ένα κατάμεστο Κύτταρο υποδέχτηκε τον Κώστα Τουρνά, 40 χρόνια μετά την Πρόβα (1976). Έχοντας σαν καλεσμένο σε μεγάλο μέρος της συναυλίας τον παιδικό του φίλο και μέλος των Poll, Robert Williams, ο Τουρνάς μας κέρασε μια ρετροσπεκτίβα, άλλοτε τρυφερή κι άλλοτε δυναμική. Ο κόσμος που γέμισε το μαγαζί κινούνταν σε ένα πολύ συγκεκριμένο ηλικιακό και αισθητικό πλαίσιο, αποτελούμενος μάλλον από ανθρώπους που το μεγάλωμά τους επηρεάστηκε από τη μουσική του πρωταγωνιστή της βραδιάς. Έτσι, την είδαν ως αφορμή για αναβίωση όσων στιγμών χρωματίστηκαν από την τελευταία.
Το live ξεκίνησε ακουστικά, με το γνωστότατο “Ήλιε Μου” και τον Williams να τραγουδά (κάπως αδύναμα) την τριφωνία με τον Τουρνά και τον κιθαρίστα Δημήτρη Τσοπανέλη. Ο κόσμος υπήρξε εξαιρετικά ενθουσιώδης από τις πρώτες νότες, με δεκάδες να σιγοτραγουδούν τους στίχους της setlist, μέχρι τελευταίας λέξης.
Το πρώτο σκέλος συνέχισε ακουστικά για 3 ακόμα τραγούδια, κάτι που δεν βοήθησε πολύ το υλικό: το έκανε να ακούγεται αρκετά επίπεδο και ελαφρώς ερασιτεχνικό, υπερβολικά στηριζόμενο στην ομολογουμένως σταθερότερη φωνή του Τσοπανέλη κατά τις αρμονίες. Παρόλαυτα, η μετάβαση σε πιο συναυλιακούς ήχους δεν άργησε και τα τραγούδια ξεδιπλώθηκαν και ζωντάνεψαν. Στο “Τίποτα Δεν Μας Φτάνει” η δυναμική της βραδιάς μετατοπίστηκε σε πιο ταχείς ρυθμούς, με τον Τουρνά να διασκεδάζει εμφανώς την αλληλεπίδραση με τον κόσμο που βρισκόταν μπροστά του.
Περίπου στα μέσα της εμφάνισης το βήμα δόθηκε στον Τσοπανέλη για να τραγουδήσει σόλο το "The One I Love" των R.Ε.Μ., ακολουθούμενος από τον Robert Williams, ο οποίος πλέον είχε βρει αισθητά μεγαλύτερη σιγουριά στη σκηνή. Αρκετή τέλος πάντων για να μας παρουσιάσει μία όμορφη εκδοχή του “Μίλα Μου” και να δώσει ύστερα καλή πάσα στον Τουρνά για το τελευταίο σκέλος της βραδιάς, χωρίς πάντως να παραλείψει κι ένα άτοπο πολιτικό σχόλιο για τον Βολφγκανγκ Σόιμπλε –με την κατακλείδα «ό,τι δίνεις, παίρνεις». Ακόμα πιο άτοπο αν αναλογιστεί κανείς το (ευτυχώς βραχύβιο) πολιτικό παρελθόν του Τουρνά.
Με την επανένωση των Williams, Τουρνά & Τσοπανέλη στη σκηνή, ήρθαν μαζί και τα δημοφιλέστερα τραγούδια του set, με τους 3 τους να λένε τα “Δε Μετανιώνω”, Μην Της Το Πεις” και “Όμορφη” (μεταξύ άλλων) και το πολυάριθμο κοινό να φτάνει το ζενίθ της εκφραστικότητάς του. Υπήρξε μάλιστα και παραγγελιά για το “2009”, το οποίο η μπάντα «βρήκε» επί σκηνής. Η βραδιά οδηγήθηκε προς το τέλος με σόλο από τα keyboards –μέρος που ίδιος ο Τουρνάς αποκάλεσε «foreplay»– με ένα old school rock σόλο από το μπάσο, αλλά και με ευκαιρίες για παρουσίαση των μουσικών, η οποία και κατέληξε στη δεύτερη (και τελευταία) full band εκτέλεση του “Ήλιε Μου”.
Αυτή η συναυλία δεν ήταν ευτυχώς η προσπάθεια ενός σταρ να γυρίσει στις πάλαι ποτέ δόξες του, αλλά μία αναδρομή στο υλικό ενός σημαντικού τραγουδοποιού, ο οποίος έχει στιγματίσει τον μουσικό κόσμο μιας γενιάς Ελλήνων. Κι ως τέτοια αντιμετωπίστηκε από αμφότερες τις πλευρές: και αυτή του κοινού, αλλά κι αυτή του Κώστα Τουρνά.
{youtube}FuUJ4QLlW5Q{/youtube}
