Εν μέσω των τελευταίων μασκαρεμάτων και μιας άχαρης αποκριάτικης διάθεσης διάχυτης στην πόλη, στο An Club στήθηκε μια ολότελα διαφορετική βραδιά. Διακρινόμενη από παρεΐστικη διάθεση και μουσική ανιδιοτέλεια, με πρωταγωνιστές τους νεότερους πρεσβευτές της εγχώριας metal κοινότητας.
Τα πράγματα ωστόσο ξεκίνησαν με τον πιο αποκαρδιωτικό τρόπο, εξαιτίας του στατικού τείχους θορύβου που έχτισαν οι Mob: ένα επιθετικό, τραχύ και ενοχλητικό «τίποτα», το οποίο θα έδιωχναν κλωτσηδόν σε οποιοδήποτε φεστιβάλ του κόσμου. Τα ειρωνικά γέλια και οι αποχωρήσεις των παρευρισκόμενων για λίγο αέρα στην έξοδο της οδού Σολωμού, μαρτυρούν ότι το μουσικό αισθητήριο μιας τουλάχιστον μερίδας του κοινού, παραμένει όρθιο.
Τη σκυτάλη πήραν οι Chronoboros, οι οποίοι απέδωσαν ικανοποιητικά και με επαγγελματισμό το υλικό τους, που, αν και χαμηλοτάβανο ακόμα (έχουν δρόμο για να φτάσουν στο απόγειό του), δεν έκανε κοιλιά. Στέρεες κιθάρες, σοβαρότητα στο παίξιμο και κυρίως εξαιρετικά ντραμς, που με τη δύναμή τους έκαναν όλη τη δουλειά.
Όσο για τους Sun Of Nothing, εμφανίστηκαν μισή ώρα πριν τα μεσάνυχτα, διαθέτοντας άνεση στη σκηνή και αέρα μπάντας που έχει βρει το κοινό της. Άργησαν όμως αδικαιολόγητα να πάρουν μπροστά κι έτσι, για το πρώτο μισάωρο (περίπου), η χαλαρότητα του γκαζιού στις εισαγωγές των τραγουδιών τους άρχισε να προκαλεί αμηχανία. Το τραγούδι που θα έκανε τη βραδιά να πάρει μπρος και θα συντόνιζε τα κεφάλια και τη διάθεση όσων είχαν σπεύσει να τους δουν στο An Club, δεν θα ερχόταν για κάμποση ώρα.
Αλλά τελικά τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους και το υπόλοιπο live κύλισε με όρεξη και με πάθος. Η μπάντα έδειξε το κύρος της μέσα από doom ηχητικά περάσματα, από μια black προσέγγιση στα σκληρά μοτίβα και μέσα από καλοβαλμένες sludge επιρροές. Οι κιθάρες βρέθηκαν στο σημείο βρασμού, ενώ τα φωνητικά του Ηλία Αποστολάκη έπιασαν τα ύψη (ή τα βάθη;) που κάνουν εδώ και τόσα χρόνια τους Sun Of Nothing αγαπητούς στο «σκληρό» κοινό της πόλης.
Στο σύνολό του, λοιπόν, αυτό ήταν ένα από τα live που άφησε ικανοποιημένους σχεδόν όλους όσους αναζητούσαν αγχολυτικό από τον εορταστικό ψυχαναγκασμό της εποχής. Αλλά και όσους διψούν για ζωντανές βραδιές από παρέες συγκροτημάτων που, αν και απευθύνονται σε γνήσιους fans, έχουν τη συναίσθηση να μην παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά.
{youtube}snATJRLiaPo{/youtube}
