Αρκετοί ήταν οι λόγοι που με οδήγησαν στο Ρομάντσο το βράδυ της Πέμπτης που μας πέρασε. Ήθελα να δω τους Mani Deum με την κανονική, ηλεκτρική τους υπόσταση (καθώς η μπάντα παίζει και πολύ καλά unplugged), να παρακολουθήσω για πρώτη φορά τους νεοσύστατους Anima Triste, να επισκεφτώ επιτέλους το Ρομάντσο (καθώς δεν έτυχε να παραβρεθώ μέχρι τώρα) και να δω πώς στέκεται μια εγχώρια, μικρή συναυλία εν μέσω κλειστών τραπεζών και πολιτικής αστάθειας και αν τη στηρίζει ο κόσμος.
Έφτασα λοιπόν στην Αναξαγόρα με την παρέα μου κατά τις 21:30, την ώρα δηλαδή που άνοιγαν οι πόρτες του μαγαζιού. Οι λίγοι που ήμασταν από νωρίς παρόντες κάτσαμε στο μπαρ να πιούμε μια μπύρα και να δροσιστούμε από τον κλιματισμό, μέχρι να αρχίσει η συναυλία. Μία ώρα και κάτι αργότερα (με την προσέλευση του κόσμου να κυμαίνεται σε καλά επίπεδα) οι Anima Triste ξεκίνησαν να παίζουν.
Αποτελούνται από κιθάρα, μπάσο, τύμπανα και φωνή, ενώ είναι μαζί μόλις έναν χρόνο, δίχως να υπάρχει ακόμα κάποια κυκλοφορία στο ενεργητικό τους. Έχουν όμως ήδη υλικό για τον πρώτο τους δίσκο και μια λευκή βικτωριανή μάσκα να πρωταγωνιστεί στα εξαιρετικά artworks. Η μουσική τους ακούγεται σαν συνέχεια της παρακαταθήκης που μας άφησαν οι Cure, Joy Division και Christian Death, αλλά και οι δικοί μας Λευκή Συμφωνία και Διάφανα Κρίνα. Με σεβασμό όχι μόνο στον ήχο μα και στον στίχο των προαναφερθέντων, μας καθήλωσαν από το πρώτο κιόλας τραγούδι. Και είναι αρκετά δύσκολο να καταφέρεις να κάνεις 60 άτομα να χορέψουν (λίγο ή πολύ) σε άγνωστο υλικό. Οι φίλοι της μπάντας –όσοι βρίσκονταν μπροστά στη σκηνή και γνώριζαν τα τραγούδια– έκαναν την αρχή και ακολουθήσαμε οι υπόλοιποι.
Βοήθησε βεβαίως πολύ ο καθαρός ήχος, τα μετρημένα παιξίματα και το groove του συγκροτήματος. Ο δε frontman, ως παρουσία, προσθέτει τον punk τσαμπουκά που χρειάζεται ένα dark wane/goth σχήμα για να ολοκληρωθεί. Ακομπλεξάριστοι και έξω καρδιά ήταν οι Anima Triste. Φρόντισαν δε να απογειώσουν τις ήδη καλές εντυπώσεις που είχα σχηματίσει κλείνοντας το σετ τους με μια διασκευή σε Λευκή Συμφωνία ("Θα Είμαι Πολύ Μακριά"), αποδίδοντας έτσι τιμές σε μια μπάντα η οποία άξιζε πολλά περισσότερα από όσα τελικά κατάφερε στην καριέρα της.
Χωρίς αναίτιες καθυστερήσεις, τη σκυτάλη πήραν οι Mani Deum. Η ήδη πλούσια δισκογραφική τους παρουσία και η πληθώρα ζωντανών εμφανίσεων που έχουν κάνει ως σήμερα, τους έχουν θωρακίσει τόσο καλά, ώστε αμφιβάλλω αν γίνεται να κάνουν κακή εμφάνιση. Η σκηνική τους βέβαια παρουσία στο Ρομάντσο ήταν σαφέστατα πιο χαλαρή από ότι συνήθως, χωρίς όμως αυτό να επηρεάζει το παίξιμό τους. Τουναντίον, πρόσθεσε στον «χειμερινό» τους ήχο μια πιο παρεΐστικη, «καλοκαιρινή» διάσταση, η οποία φάνηκε να εξυπηρετεί την κατάσταση. Από τις πρώτες κιόλας νότες, μάλιστα, μας παρέσυραν στο σκοτεινό αλλά ελπιδοφόρο περιβάλλον τους, κρατώντας το ενδιαφέρον μας αμείωτο μέχρι το τέλος.
Οι Anima Triste έκαναν λοιπόν πολύ καλή δουλειά για «ζέσταμα» και οι Mani Deum τη συνέχισαν επάξια. Και μπορεί οι μπάντες να αλλάξανε, όμως ο καλός ήχος και το groove παρέμειναν στη θέση τους και ο κόσμος δεν σταμάτησε να κουνιέται (ντροπαλά ή όχι) στις δυόμιση ώρες της συνολικής διάρκειας της βραδιάς. Η ηλεκτρική υπόσταση των Mani Deum λειτουργεί πολύ καλά, δεν αποχωρίζονται πάντως την ακουστική τους κιθάρα ούτε σε αυτήν την εκδοχή: κατέχει σημαντικό ρόλο, τόσο στη μουσική, όσο και στην παρουσία τους. Ο ενορχηστρωτικός δε τρόπος με τον οποίον περνάνε από το ένα ηχόχρωμα στο άλλο μόνο να τους τιμήσει μπορεί. Τέλος, οι ζεστές τους φωνές και η επιβλητική τους παρουσία ήταν για ακόμα μία φορά σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Αξίζει επίσης να αναφερθεί ο συμβολισμός της κάθε μπάντας. Ο κιθαρίστας των Anima Triste εμφανίστηκε στο πρώτο τραγούδι φορώντας αυτή την κατάλευκη βικτωριανή μάσκα που κοσμεί και το artwork τους· οι δε Mani Deum είχαν πάλι το κόκκινο τριαντάφυλλο πάνω στα τύμπανα. Ας ερμηνεύσει ο καθένας μας αυτές τις εικόνες όπως τις αντιλαμβάνεται –πάντως μόνο τυχαίες δεν είναι. Οι μπάντες ταιριάζουν λοιπόν μεταξύ τους σε όλα τα επίπεδα και θα χαρώ να τις ξαναδώ να μοιράζονται τη σκηνή. Αν είχαν έδρα κάποια πόλη της Αγγλίας, π.χ., θα μιλάγαμε ίσως για εντελώς διαφορετική καλλιτεχνική δυναμική, δεν θα απορήσω επομένως αν ακούσω ότι ψάχνονται σε άλλες, μεγαλύτερες αγορές. Αξίζει και στους δύο κάτι καλύτερο από τα πράγματα της χαοτικής Ελλάδας. Κλείνω δε το άρθρο δια στόματος Anima Triste: τα 1980s δεν θα πεθάνουν ποτέ!
Setlists:
Anima Triste
Anima Triste
Idiocracy
Believe In Nothing
Misery
Obliviate
When Nightmares Are Most Alive
For No Love
The Last Days of our Youth
All Of You
Dirt
Stars
New Dawn Fades (Joy Division)
Θα Είμαι Πολύ Μακριά (Λευκή Συμφωνία)
Mani Deum
At The End Of The Street
Blasphemy The World
Summer Ocean Death
Bloodbath In E Minor
Love Like Berlin
I Feel The Vibrations Of Earth
Walk In The City
Everythings And Nothings
Bourbon Bedtime Story
The Storm Is Coming
Wolves In My Backyard
Roses In An Endless Field
Every Kiss Is A Carcrash
The Room Falls Silently
My Fears Are Birds
They Murdered Your Youth
{youtube}aRTomb9akXs{/youtube}
