Το Rocky Horror Show είναι ένα απενοχοποιημένο, θεοπάλαβο μιούζικαλ, γραμμένο από τον Richard O’ Brien ως φόρος τιμής στις καλτιές επιστημονικής φαντασίας, στα b-movies που σάρωναν τα κινηματογραφικά πανιά και τις τηλεοπτικές οθόνες από το 1940 ως το 1970. Πολλοί τα θεωρούσαν (και τα θεωρούν) ανεκδιήγητα αποκυήματα δημιουργικής αταλαντοσύνης, όμως ξέρετε τι λέει ο σοφός λαός: τα σκουπίδια του ενός... ο θησαυρός του άλλου!
Με δεδομένη την καλλιτεχνική «φτήνια» των υλικών, ο O’ Brien αρχικά θεατρικά και μετέπειτα (κυρίως) κινηματογραφικά έστησε ένα ξέφρενο πανηγύρι, μια ιστορία σεξουαλικά φορτισμένη και παράλληλα ένα αστραφτερό –πείτε το και glam rock– μουσικό παιχνίδι. Το «κυρίως», όσον αφορά την κινηματογραφική διασκευή του Rocky Horror, έγκειται στο ότι η ταινία που σκηνοθέτησε ο Jim Sharman, στην οποία και συμμετείχαν πολλοί από το αυθεντικό καστ του θεατρικού ανεβάσματος, αποτελεί ένα απαράμιλλο ποπ φαινόμενο. Οι διαδραστικές προβολές της, που συνεχίζουν αδιάλειπτα από το 1975 με το κοινό να συμμετέχει ενεργά, είναι πλέον ξακουστές και μαζί με τα παράλληλα θεατρικά ανεβάσματα ενισχύουν υπερβατικά το ποπ στάτους του έργου. Το οποίο και αποφάσισε να σκηνοθετήσει/χορογραφήσει/σκηνογραφήσει στα καθ' ημάς ο Κωνσταντίνος Ρήγος, φρέσκος μετά το θριαμβευτικό Καμπαρέ της περσινής σαιζόν. Στη θεωρία, φάνταζε ιδανικός για την αναβίωση του εν λόγω μιούζικαλ.
Αρχικά οφείλει κάποιος να ομολογήσει πως ο ανακαινισμένος ιστορικός χώρος του Rex στην Πανεπιστημίου, όπου και φιλοξενείται η παράσταση, είναι ιδεώδης. Ο προθάλαμος και το DJ σετ το οποίο συνοδεύει την είσοδο των θεατών συνεπικουρούν και επιτείνουν τη διάθεση χαβαλέ. Σε λίγο, άλλωστε, το κοινό θα παρακολουθήσει τις περιπέτειες του Brad Majors και της Janet Weiss.
Η παράσταση ξεκινά και ο αφηγητής προλογίζει τα φρικιαστικά συμβάντα που λαμβάνουν χώρα στο δάσος του Denton. Στη συνέχεια η Usherette, μία εργαζόμενη ενός παρακμιακού κινηματογράφου, εισάγει το κοινό στην «προβολή» με το πρώτο τραγούδι ("Τεχνητή Φαντασία"), το οποίο τιμά τους τίτλους και την κουλτούρα που έδωσε έμπνευση στον O’ Brien. Στη σκηνή ο Brad και η μνηστή του –ένα αδιάφορο, εξαιρετικά αφελές και σίγουρα ξενέρωτο ζευγάρι– ζητά καταφύγιο στον γοτθικό πύργο του εξωγήινου, τραβεστί επιστήμονα δρ. Frank N. Furter. Εκεί θα έρθουν αντιμέτωποι με την κατ’ επιλογή ελευθεριότητα των ενοίκων του πύργου, που καταστρατηγεί όλες τις κοινωνικές συμβάσεις, τα σεξουαλικά ταμπού και όσα συναισθηματικά απωθημένα επιτάσσει ο «φυσιολογικός» κόσμος.
Η πλοκή του Rocky Horror Show είναι ένα πρόσχημα που επικαλείται το γελοίο, τη φάρσα, τον τρόμο: η αλαζονική του εξωστρέφεια κρύβει έναν ματαιόδοξο μελαγχολικό πυρήνα, ο οποίος δεν επιτρέπεται ούτε στιγμή να αποκαλυφθεί. Όλα πρέπει να είναι υπερβολικά, σαρωτικά και στη βάση τους πανσεξουαλικά. Τα παραπάνω εξασφαλίζουν τα τραγούδια του O’ Brien, συνοδεύοντας ηδονιστικά ένα τσίρκο τεράτων με δικαίωμα να αγαπήσει, να χορέψει, να διασκεδάσει, να συγκινηθεί.
Απορίας άξιο λοιπόν που κάτι τόσο απελευθερωτικό, εγκλώβισε δημιουργικά τον Κωνσταντίνο Ρήγο. Στην παράσταση είδα ένα tribute στο Rocky Horror, πουθενά όμως την ιδιαιτερότητα της ματιάς του –κάτι που με δεδομένη την ανατρεπτική του διάθεση θα απογείωνε την παράσταση. Θυμάμαι λ.χ. πως, πριν από αρκετά χρόνια, στον Μύλο της Θεσσαλονίκης, είχε πάρει τη Φρουτοπία του Ευγένιου Τριβιζά και την είχε μετατρέψει σε ένα απίστευτο, ευπροσήγορο πάρτυ. Αλλά εδώ όλα ακολούθησαν μια δοκιμασμένη συνταγή, βασισμένη στις ιδιαιτερότητες του έργου: το θέαμα επικοινωνείται έμμεσα στο κοινό, μόνο αν οι θεατές το γνωρίζουν ήδη. Και δεν είμαι σίγουρος πόσοι θα αξιολογήσουν την αυθεντική ποιότητά του μέσα από αυτήν την παράσταση, αν δεν έχουν ήδη κατά νου την κινηματογραφική εκδοχή.
Από την άλλη, υπάρχουν συντελεστές που προσθέτουν αξιολογικά στις προθέσεις. Η Νάντια Μπουλέ φαίνεται πως βρίσκει στα μιούζικαλ την καλλιτεχνική έκφραση που της ταιριάζει: μετά τις άξια θετικές εντυπώσεις στο Καμπαρέ, συνεχίζει να μαθητεύει στο είδος και να εξελίσσεται. Ο Ιβάν Σβιτάιλο, τον οποίον γνωρίσαμε ως χορευτή στις παραστάσεις του Γιάννη Κακλέα, γεμίζει ως ο φρικαλέος μπάτλερ Riff Raff τη σκηνή με τον όγκο της φωνής του και με την άψογη κινησιολογική του τεχνική. Και κάπου εδώ πρέπει να δωθούν τα εύσημα και στον Κωνσταντίνο Ασπιώτη, που ανέλαβε τον αβανταδόρικο μα και τόσο ριψοκίνδυνο ρόλο του δρ. Frank N. Furter. Ο Tim Curry έχει βλέπετε σφραγίσει τον ρόλο με τη μνημειώδη ερμηνεία του και αποτελεί αναφορά. Ο Ασπιώτης προσεγγίζει τα χνάρια του με την ίδια κωμική, ερωτική και κυνική διάσταση και –χωρίς να χάσει τον σκηνικό έλεγχο– υποδύεται έναν ήρωα/ντίβα, με τραγουδιστική ευστοχία και επιβλητική παρουσία.
Στον αντίποδα, ο Μάξιμος Μουμούρης ταίριαξε στον ρόλο του Brad φυσιογνωμικά, αλλά η φωνή του αποδείχθηκε εξαιρετικά αδύναμη στα τραγούδια, ενώ η Τζένη Θεωνά (Columbia) ήταν περισσότερο σχηματική, ειδικά στη δραματική της σκηνή. Ο Γιώργος Μαζωνάκης, επίσης, αποσπά την προσοχή λόγω ονόματος, σε έναν ρόλο (του αφηγητή) που απαιτεί διακριτικότητα: στο φινάλε, η μουσική του κατακλείδα ρίχνει πολύ την ενέργεια της σκηνής.
Στο κομμάτι πάντως της παραγωγής, τα σκηνικά και τα κοστούμια υπήρξαν εξαιρετικά, λειτουργικά και αυτοαναφορικά. Η μετάφραση της Σήλιας Γεωργιάδη μεταδίδει το υποδόριο χιούμορ, αλλά στην απόδοση των στίχων (μαζί με τη Γιάννα Βασιλείου) εντοπίζεται μια εγκράτεια και ευκολία που απομακρύνεται από το πρωτότυπο. Σπουδαία επίσης η δουλειά του Δήμου Αναστασιάδη στην ενορχήστρωση, καθώς υπογραμμίζει την ουσία των ροκ εν ρολ καταβολών του έργου.
Μην με παρεξηγήσετε. Φυσικά και θα περάσετε καλά, γιατί το Rocky Horror Show είναι από μόνο του εθιστικά διασκεδαστικό και ακομπλεξάριστα ανυπότακτο· ένας αγέραστος θεατρικός και κινηματογραφικός μύθος που σκιάζει βαριά τα κληροδοτήματά του. «Don’t dream it. Be it», όπως λέει και το τραγούδι. Και μετά επιστρέψτε σπίτι και πατήστε το play.
{youtube}zAn90H2YP9M{/youtube}
