Την Κατερίνα Πολέμη, κατά μία έννοια, τη μάθαμε όλοι από τη Μικρά Αγγλία, την ταινία του Παντελή Βούλγαρη για την οποία και έκανε τη μουσική επένδυση. Την ακούσαμε μάλιστα και την ίδια να μακαρίζει να πετύχει κάποια βράβευση, αφού το βράδυ της Δευτέρας που ήταν η συναυλία της στο Gazarte δίνονταν και τα βραβεία της ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Όπου ναι μεν σάρωσε η Μικρά Αγγλία, αλλά το σχετικό βραβείο έμεινε τελικώς εντός οικογενείας, μιας και το κέρδισε ο Αλέξανδρος Βούλγαρης –για τη μουσική της ταινίας του Νίκου Τριανταφυλλίδη Οι Αισθηματίες. Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Αντιθέτως, οι ιστορίες που μας διηγήθηκε η Κατερίνα Πολέμη ήταν γνωστές· υβρίδιο –όπως και η καταγωγή της– ενός τριγώνου που έχει να κάνει με τη Βραζιλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, εν τέλει και την Ελλάδα. Τετράγωνο είπατε; Ναι, τετράγωνο βγήκε τελικά και σε τετραγωνισμό του κύκλου επιδόθηκε και η ίδια η καλλιτέχνιδα τη Δευτέρα. Όχι, δεν έγκειται στο ότι προσπάθησε να κατακτήσει το κοινό, αν και πατούσε για πρώτη φορά στη σκηνή του Gazarte: πολύ καλά έκανε, αυτό οφείλει να πράξει ο οποιοσδήποτε ανεβαίνει στο σανίδι –και σαφώς το πέτυχε.
Ούτε είχε να κάνει ο τετραγωνισμός με κάποια απόπειρά της να εντυπωσιάσει με μια μέτρια μπάντα. Ποσώς. Είχα μάλιστα καιρό ν' ακούσω τόσο καλή τρομπέτα σαν κι εκείνη του Δημήτρη Παπαδόπουλου· με σωστές δυναμικές, με μεστά μπασίματα και με μελωδικά περάσματα άλφα ποιότητας. Αλλά και ο Δημήτρης Κλωνής στα ντραμς ήταν κεφάτος και καλός, ακόμα και όταν έπαιζε υπερβολικά πολλά πράγματα: δεν καπάκωνε τις συνθέσεις με σπαστική πολυρυθμία και επίδειξη, αλλά έφτιαχνε συμπαθέστατες περικοκλάδες γύρω από τις μελωδίες των εγχόρδων της παρέας. Για τον Πέτρο Βαρθακούρη να πω κατ' αρχήν ότι τον αδικούσε ο ήχος (έβγαινε ελαφρώς μουντός) αδίκησε όμως και ο ίδιος τον εαυτό του εμφανιζόμενος με t-shirt σε έναν τέτοιον χώρο. Να του αναγνωριστεί πάντως το ετοιμοπόλεμο του παιξίματος, καθώς μερικές φορές η Πολέμη τους αιφνιδίασε, παίζοντας αβάντες με το κοινό.
Άρα; Πού λοιπόν πήγε η Πολέμη να τετραγωνίσει τον κύκλο και ήρθε αντιμέτωπη με το πανάρχαιο αυτό ζήτημα τριγωνομετρίας, το οποίο είναι και ως γνωστόν άλυτο; Θα σας απαντήσω με μία ερώτηση: γίνεται να παίξεις με μπρίο τραγούδια της Γαλλίας και της Βραζιλίας, να έχεις μια καλή μπάντα, καλή φωνή, καλή ενδυματολογική αντίληψη και να ερμηνεύσεις σωστά; Ναι, γίνεται –αλλά με μια βασική προϋπόθεση: ότι δεν θα καμώνεσαι πως είσαι μεγαλύτερη σε ηλικία και πείρα από αυτό που είσαι. Και η Κατερίνα Πολέμη συνοδευόταν μεν από μια καλή μπάντα, διέθετε τραγούδια αβανταδόρικα τα οποία πέφτουν διάνα στην εποχή τους (τωρα που το mainstream ζητά επιτακτικώς ανακάλυψη του swing, έχοντας πάντα παρακαταθήκη μια ethnic μαγιά), μπορεί να τραγουδήσει θαυμάσια, καμώνεται όμως πως έχει στόφα μεγάλης ερμηνεύτριας. Και έτσι αποτυγχάνει, για παράδειγμα, να ερμηνεύσει το "Summertime"· το κάνει σουρντίνα μελωμένου βοκαλισμού.
Με λίγα λόγια, παραγέμισε η Πολέμη την ερμηνεία της με τόσα περιττά και ολοφάνερα στιλιζαρισμένα γιορντάνια, ώστε στο τέλος έχασε την ταυτότητά της: δεν ήξερε δηλαδή αν θέλει να είναι η Janis Joplin ή η Marisa Monte. Και ναι μεν στη δεύτερη περίπτωση μπορεί να επιθέσει ζητήματα καταγωγής, στην πρώτη όμως η βιωματικότητα δεν αναπληρώνεται με πιρουέτες. Δεν λέω ωστόσο ότι δεν κέρδισε επάξια το χειροκρότημα του κόσμου τη Δευτέρα –αν μη τι άλλο δεν γέμισε στα δύο σετ της τον χρόνο με παραπανίσια λόγια. Αλλά προσωπικά μου άφησε την εντύπωση ότι περισσότερο απόλαυσε το ότι ανέβηκε στη σκηνή του Gazarte, παρά ασχολήθηκε με το να φτιάξει τις συνθήκες που θα τη βοηθούσαν ν' ανέβει σε κλίμακες δημιουργικότητας.
*Το Gazarte αναπνέει εντωμεταξύ με έναν ολοκαίνουργιο αέρα, έχοντας αλλάξει όχι μόνο χρώματα και διακόσμηση –από το βαθύ σμαραγδί πράσινο πέρασε πλέον σε ένα βαθύ ταμπάκ, ενώ τα ανά βαθμίδες τραπέζια έχουν τώρα μια ισοτιμία στο ύψος– μα και ως προς τη σκηνή, η οποία δεν έχει πια τα νώτα της στην είσοδο, αλλά βρίσκεται ακριβώς απέναντι της.
{youtube}4AWqmkLg3gc{/youtube}
