Δεν είμαι ο μόνος, φαντάζομαι, που νιώθει νεότερος απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν είναι άρνηση ή κάτι άλλο, πάντως κάθε (μα κάθε) φορά που με ρωτούν την ηλικία μου, χρειάζεται να σκεφτώ λίγο πριν απαντήσω, χωρίς –και πάλι– να πολυπιστεύω την απάντηση που δίνω. Ε, λοιπόν, την Παρασκευή το βράδυ, στο γεμάτο (όχι ασφυκτικά, ευτυχώς) Gagarin, βλέποντας να περιστοιχίζομαι σχεδόν αποκλειστικά από 20άρηδες και έφηβους, ομολογώ ότι ένιωσα κάπως...
Αυτό, βέβαια, κάθε άλλο παρά με εμπόδισε να απολαύσω την εμφάνιση του Νικήτα Κλιντ και της παρέας του. Ίσα-ίσα, ήταν από τις σπάνιες φορές που, ευρισκόμενος σε δημοσιογραφική αποστολή, αφέθηκα τόσο πολύ, ώστε δεν ασχολήθηκα καν με την αγαπημένη μου (σχεδόν εμμονική) συνήθεια να καταγράφω τη setlist. Κι άντε τώρα να θυμηθώ τι παίχτηκε και τι όχι εκείνο το βράδυ. Αλλά σχετικά με αυτά που διαδραματίστηκαν μπορώ να ανακαλέσω ένα-δυο πραγματάκια...
Η έναρξη, ας πούμε, ήρθε λίγο πριν τις 23:00, όταν επί σκηνής βρέθηκαν τα μέλη των Ρόδες United –απροσδιόριστος ο αριθμός τους, καθότι πηγαινοέρχονταν διάφοροι στη σκηνή, καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς. Η σύνθεση πάντως περιελάμβανε σίγουρα δύο ηλεκτρικούς κιθαρίστες, μπασίστα, ντράμερ, βιολιστή και beatboxer-DJ. Το ξεκίνημα του σετ τούς βρήκε σε ορχηστρική (και κάπως κλασικίζουσα) διάθεση και ιδιαίτερα χαλαρούς, κάτι που μεταδόθηκε και στο κοινό, το οποίο χειροκροτούσε χλιαρά (και αν). Χρειάστηκαν κάμποσα «δεν σας ακούω» από τον Κλιντ για να ζωηρέψουν κάπως οι παρευρισκόμενοι, αλλά και πάλι το όλο πράγμα τσούλαγε ουσιαστικά στο ρελαντί, μη βοηθούμενο και από το γεγονός ότι ο ήχος, ειδικότερα η ευκρίνεια των φωνητικών, είχε κάποια θέματα που επέμειναν για όλη σχεδόν τη βραδιά.
Για να πεταχτούν οι πρώτες «σπίθες» χρειάστηκε η εμφάνιση του Ταφ Λάθος. Ο νεαρός ράπερ έφερε μια ζωντάνια στα τεκταινόμενα και ξεσήκωσε το κοινό με τα τραγούδια του –και ειδικά με το "Γυρνάω Γης Σφαίρα". Μαζί του ανέβηκε και ο iCy των Fort Bravo, ο οποίος άφησε επίσης καλές εντυπώσεις με το "Δεν Παραπατώ". Έτσι, όταν ξαναπήρε ρόλο πρωταγωνιστή ο Κλιντ, ο κόσμος είχε πια ζεσταθεί για τα καλά και ήταν έτοιμος να ακούσει κι έναν Βαμβακάρη ("Μια Όμορφη Μελαχροινή").
Αλλά η πραγματική έκρηξη ήρθε αμέσως μετά με το "Μη Μου Ξαναφύγεις Πια" του Τσιτσάνη, στη μέση του οποίου ανέβηκε στη σκηνή ο Φοίβος Δεληβοριάς. Εκεί άρχισε ο πανικός και τη συναυλία την πήρε η... κατηφόρα (με την καλή έννοια). Ακολούθησαν τα “MP3” και "Αυτή Που Περνάει", η "Άμεση Δράση" με αυτοσχέδιο ραπάρισμα του Δεληβοριά και ο "Κεμάλ" του Χατζιδάκι με αλλαγμένους στίχους. Κάπου εκεί ο δημοφιλής τραγουδοποιός αποχώρησε, η γιορτή όμως συνεχίστηκε, ενώ λίγο αργότερα βγήκε κι ένα μπουζούκι για να παιχτεί το νέο τραγούδι "Πολιτική Και Άλλα Σκατά".
Κάπως έτσι, και παρά τις προτροπές του Κλιντ για «σιγά-σιγά», οι 3 και πλέον ώρες που διήρκησε συνολικά η συναυλία κύλησαν νεράκι. Το επίσημο πρόγραμμα τελείωσε με "Το Ακορντεόν" του Λοΐζου και, κατά τη γνώμη μου, οι Ρόδες United έπρεπε να έχουν κλείσει εκεί: επρόκειτο άλλωστε για μια στιγμή μεγάλης συγκίνησης και προσωπικά ένιωσα πολύ αισιόδοξος τραγουδώντας με όλα τα νέα αγόρια και κορίτσια γύρω μου το «δεν θα περάσει ο φασισμός». Το γκρουπ πάντως είχε διαφορετική γνώμη και επέλεξε έτσι να παίξει τρία ακόμα τραγούδια για encore, κλείνοντας με το "Και Τι Έγινε;".
Σε κάθε περίπτωση, η εμφάνιση των Ρόδες United την Παρασκευή στο Gagarin ήταν περισσότερο μια γιορτή μεταξύ φίλων παρά οτιδήποτε άλλο. Μια γιορτή που είχε για οικοδεσπότη έναν από τους πλέον αξιόλογους εγχώριους καλλιτέχνες της τελευταίας δεκαετίας, ο οποίος έχει την τύχη να υποστηρίζεται από μια μπάντα εξαιρετικά δεμένη και ψυχωμένη, ικανή να αποδώσει με πειθώ και διάθεση αυτό το χιπ χοπ-ποπ-ροκ-ρέγγε-ρεμπέτικο χαρμάνι που αυτός έχει συλλάβει. «Τύχη» έγραψα; Μπα, μερικά πράγματα δεν είναι καθόλου τυχαία...
{youtube}y5rs9SUkReo{/youtube}
