Δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβετε τι έγινε την Πέμπτη το βράδυ στο Gagarin, αν δεν ήσασταν εκεί. Η αναλογία ανθρώπου προς εκατοστό θα μπορούσε θεωρητικά να είναι 1:1, τόσο κόσμο είχε. Και όταν ξεκίνησε το pongo/σπρωξίδι, η κατάσταση έγινε αληθινά δύσκολη.
Τα πράγματα πάντως ξεκίνησαν στην ώρα τους, με πλήρη υπευθυνότητα περί ωραρίων και εμφανίσεων. Οι Πειραιώτες Cartoons βρέθηκαν νωρίς στη σκηνή για να ζεστάνουν το κατά τα 3/5 γεμάτο (εκείνη την ώρα) Gagarin. Κι έπαιξαν σπιντάτο ελληνικό πανκ, με δυναμικές φράσεις από τον μπασίστα Λευτέρη Α. και με καλή υποστήριξη από τον κιθαρίστα τoυς Γιώργο Μ. (ο οποίος έριχνε μερικές ροκ εν ρολ πινελιές εδώ κι εκεί), αλλά με προβλήματα στα φωνητικά, που επέδειξαν κλασική λογική συνθηματολογίας στην εκφορά λόγου, αρνούμενα να απομακρυνθούν από ένα στυλ τύπου «φωνάζω». Ακριβώς επειδή αυτό το είδος φωνητικών έχει ήδη δοκιμαστεί κι έχει ήδη δείξει τις αδυναμίες του, με εξέπληξε που μια μπάντα με πείρα χρόνων, όπως οι Cartoons, επέλεξε ν' ακολουθήσει τη συγκεκριμένη σχολή στο μικρόφωνο.
Όταν ανέβηκαν στο σανίδι οι ANFO, το Gagarin είχε πια γεμίσει. Με δύο από τα μέλη του να έχουν θητεύσει στους Αδιέξοδο, το γκρουπ μετράει χρόνια φιλίας με τους Stress και είναι έτσι ένεκα τέτοιων ριζών που βρέθηκαν να ανοίγουν το λάιβ τους την Πέμπτη. Το είπε άλλωστε και ο Σωτήρης Θεοχάρης από το μικρόφωνο, ευχαριστώντας τους και αποτίνοντας –με τον δικό του τρόπο– φόρο τιμής. Και οι υπόλοιποι βέβαια ANFO είναι παλιές καραβάνες της σκηνής, όχι όμως αποκλειστικά πανκ συντεταγμένων. Γι' αυτό και ο ήχος τους μπορεί να έχει το πανκ ως απαρχή, αλλά κινείται και στον ευρύτερο χώρο του αμερικάνικου hardcore, θυμίζοντας μάλιστα σε σημεία τους Social Distortion. Έγινε ωστόσο εμφανές ότι το ακροατήριο στο Gagarin δεν περίμενε κάτι τέτοιο από εκείνους κι έτσι εξηγείται η ατάκα του Θεοχάρη «Αυτό ήταν ως Αδιέξοδο, τώρα είμαστε κάτι άλλο, αφήστε να πούμε αυτό που είμαστε», ως απάντηση στα διάφορα που ακούγονταν από κάτω. Προσωπικά πάντως τους βρήκα δυναμικούς τους ANFO, έστω κι αν ο ήχος τους είναι συνειδητά(;) κολλημένος στα 1990s. Και θα ήθελα πολύ να τους ξαναδώ κάτω από διαφορετικές συνθήκες.
Οι Stress, τώρα, έχουν αποδείξει πως το ηχητικό τους φάσμα είναι μεγάλο: θυμίζω τους Speedbrakes οι οποίοι ξεπήδησαν από τα σπλάχνα τους –ένα καταπληκτικό surf 'n' roll συγκρότημα, με γυναίκα μπασίστρια μάλιστα, που άφησε μερικές καλές εμφανίσεις στις αρχές των 1990s μα ελάχιστα ηχητικά αποτυπώματα.
Αλλά το βράδυ της Πέμπτης άνηκε σαφώς στο ακραιφνές πανκ και στην κοινωνική καταγγελία.
Οι Stress έπαιξαν σωστά και δεμένα, με στεντόρεια φωνή. Το κύμα ενθουσιασμού που κατέκλυσε τους θεατές δεν είχε λοιπόν να κάνει με ένα αρχέτυπο το οποία έπρεπε να λατρευτεί, αλλά με μια ολοζώντανη παρουσία πάνω στο συναυλιακό σανίδι. Στη "Γενοκτονία", για παράδειγμα, έγινε της σφαγής το κάγκελο· προσωπικά δεν έχω ξαναδεί να φτάνει το pongo μέχρι το ύψος των μπαρ του Gagarin. Και μαζί με τους Stress, ο κόσμος αποθέωσε και τον Frank των Panx Romana, ο οποίος ανέβηκε στη σκηνή κρατώντας μια... σανίδα, ώστε να γεφυρώσει συμβολικά το πάνω με το κάτω, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «τα κάγκελα δεν αρμόζουν σε εμάς, όποιος θέλει ας έρθει πάνω».
Να αναφέρω επίσης ότι ακόμα και το μουρλοκομείο ο Sewn Leather (ή Skull Katalog, όπως λέγεται πια), που βρισκόταν εκείνες τις ημέρες για συναυλία στη χώρα μας, όρμηξε μέσα στο πλήθος διψασμένος –όπως είπε– για crowdsurfing. Και πιστέψτε με, θα πρέπει να είχατε γερά κότσια για να το αντέξετε...
Μου άρεσαν λοιπόν οι Stress διότι δεν επαναπαύθηκαν μήτε στιγμή στα κεκτημένα τους. Κι αυτό που πέρασαν σαν άποψη την Πέμπτη δεν ήταν μηδενισμός, αλλά μια συμπαγής κοινωνική στάση, η οποία υποβοηθήθηκε από δυναμικά εκτελεσμένη μουσική.
{youtube}x1IcB3-MHBQ{/youtube}
