«Απόψε θα γίνουν πολλά λάθη, το λέω γιατί μόλις έκανα ένα!», μας είπε γελώντας η Νατάσσα Μποφίλιου από τη σκηνή του PassPort λίγο πριν τις 10 το βράδυ της Πέμπτης, στην πρόβα τζενεράλε του νέου της προγράμματος, Πάμε Ξανά (που ήταν ταυτόχρονα και βραδιά για τους ακροατές του ραδιοφωνικού σταθμού Δίεση). Ταιριαστός τίτλος, αν σκεφτείς πως δεν έχουν περάσει καλά-καλά δυο μήνες από το τέλος της καλοκαιρινής της περιοδείας και μόλις ένας χρόνος ανάμεσα στην κυκλοφορία του Οι Μέρες Του Φωτός και του ολοκαίνουργιου EP, Άνω Τελεία.
Με ένα μαύρο στενό φόρεμα και oversized κρεμαστά σκουλαρίκια, η Μποφίλιου μας υποδέχτηκε παίρνοντας τη θέση του Θέμη Καραμουτίδη στο πιάνο, για να ερμηνεύσει τα "Βεγγαλικά Σου Μάτια". Και δεν νομίζω πως το συγκεκριμένο κείμενο πρέπει να απασχοληθεί με το αν η Μποφίλιου είναι ή δεν είναι καλή τραγουδίστρια, αν είναι σε θέση να τραγουδήσει με τέτοιον τρόπο ώστε να σε κάνει να συναισθανθείς τα όσα λέει –αν δηλαδή, εκτός από μια άρτια εκτελέστρια, είναι και μια συγκινητική και ουσιαστική ερμηνεύτρια. Γιατί αν έχεις παρακολουθήσει έστω και λίγο σοβαρά τα όσα κάνει, είναι απλά αδύνατον να ισχυριστείς το αντίθετο, είναι απλά πολύ δύσκολο να μην της αναγνωρίσεις το χάρισμα να σε πείθει τόσο με το εκτόπισμα της φωνής της, όσο και με την πολύ στενή σχέση που φαίνεται να έχει με τους στίχους των τραγουδιών της.
Είτε σου αρέσουν λοιπόν όσα λέει, είτε όχι, είτε ταυτίζεσαι με την ηρωίδα στις "Ομπρέλες Του Demy", είτε αναρωτιέσαι γιατί τέλος πάντων όλη αυτή η εμμονή με τη Γαλλία ακούγοντας ξανά για το Παρίσι στην "Άνω Τελεία" (όπου τη συντρόφεψε και ο Στάμος Σέμσης σε βιολί και φωνητικά), είτε νιώθεις πως οι στίχοι της "Ασπιρίνης" λένε κάτι και για τη δική σου ζωή, είτε αισθάνεσαι ότι δεν σε αφορούν, η Μποφίλιου τα λέει και τα εννοεί. Πώς να το κάνουμε...
Περισσότερο νόημα έχει νομίζω να μιλήσουμε για τη συνολική δομή του καινούριου προγράμματος, για το κατά πόσο δηλαδή η ίδια και οι συνεργάτες της (εκτός από τον Καραμουρατιδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, η Μποφίλιου δουλεύει εδώ και αρκετά χρόνια με τους ίδιους πάντα μουσικούς) τόλμησαν να κάνουν κάτι διαφορετικό. Ζήτημα αρκετά σημαντικό, με δεδομένο το πόσο συχνά έχουμε την ευκαιρία να τη δούμε ζωντανά. Από μια τέτοια λοιπόν άποψη, θεωρώ πως το κέρδισε το στοίχημα.
Λόγω δικής της ανάγκης –όπως μας είπε– για «ησυχία», το ηλεκτρικό μπάσο έδωσε τη θέση του στο κλασικό. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με την ηλεκτρική κιθάρα, που έγινε ακουστική, ενώ λιγότερα τύμπανα και περισσότερο πιάνο ολοκλήρωσαν το ηχητικό αποτέλεσμα του Πάμε Ξανά, από το οποίο έλειψαν οι ξένες διασκευές του παρελθόντος, για να αντικατασταθούν από ένα λαϊκό δεύτερο μέρος, όπου δέσποσε η παρουσία του μπουζουκιού. Σ' αυτό την ακούσαμε να ερμηνεύει εκπληκτικά το "Ναύτης Βγήκε Στη Στεριά" της Μοσχολιού και το "Η Φάμπρικα Δεν Σταματά" του Λάκη Χαλκιά, αλλά και το "Μάη'μ, Μάη'μ" του Πάνου Τζαβέλλα (τραγούδι που έμαθε από τον πατέρα της, το πρωτοτραγούδησε η Αλεξίου στον δίσκο Τραγούδια Από Το Αντάρτικο Λημέρι), ενώ τα "Γύφτισσα Τον Εβύζαξε" και "Μάνα Μου Ελλάς" έδωσαν τη θέση τους στο ρεπερτόριο της προσωπικής δισκογραφίας της ερμηνεύτριας, οδηγώντας μας στο κλείσιμο του προγράμματος με το συγκινητικό "Eν Λευκώ" –το οποίο, όπως μάθαμε, δεν είχε προλάβει να προβάρει.
Στη σκηνή του PassPort, η Μποφίλιου απέδειξε έτσι ότι διαθέτει την παιδεία μα και το θάρρος να πιάσει τραγούδια που δεν απαιτούν μόνο φωνή, μα και μια ουσιαστική κατανόηση του παρελθόντος της ελληνικής μουσικής. Ακόμη και σε εκείνα τα πιο άχρωμα σημεία του προγράμματος, όταν για παράδειγμα διασκεύασε Μαραβέγια ή τον "Όμηρο" της Ελεωνόρας Ζουγανέλη, παρέμενε απολαυστική και συγκινητική. Δείχνοντάς μας ότι μπορεί στις δύσκολες στιγμές να ονειρεύεται τη διαφυγή στο Παρίσι, αλλά πως ξέρει πολύ καλά να ζει και στην Ελλάδα και να τραγουδάει για αυτήν.
{youtube}HBLQeOpTZtY{/youtube}
