Δεν μάζεψαν τον κόσμο που τους άξιζε οι Γκρόβερ το Σαββατόβραδο στο An Club, παρότι είδα τα μαγαζιά στα Εξάρχεια γεμάτα κάνοντας μια σύντομη βόλτα μετά το live. Πράγμα που σημαίνει ότι η νεολαία της Αθήνας δεν κλείστηκε μεν σπίτι, αλλά δεν προτίμησε και τους Γκρόβερ, παρά την ιστορία τους, παρά το προσιτό εισιτήριο και παρά το γεγονός ότι η μπύρα στο An παραμένει αξία φτηνή και σταθερή. Ωστόσο εκείνοι στάθηκαν στο ύψος τους: έπαιξαν για τη φανέλα και για τα 80 πάνω/κάτω άτομα που ήρθαν να τους δουν, κοινό καλό –από την άποψη ότι ήταν ηλικιακά ετερόκλητο και γνώριζε πού είχε πάει. Ανάμεσά τους, ξεχώριζε και η επιβλητική φιγούρα του Μπάμπη Παπαδόπουλου.
Η βραδιά ξεκίνησε όμως με τους Spinners, οι οποίοι με άφησαν με πολύ ανάμεικτα συναισθήματα. Τους χειροκρότησα σε κάμποσα σημεία για την απίστευτη ενέργεια που έβγαλαν πάνω στη σκηνή, αλλά και για τις κιθάρες που συχνά-πυκνά διέθεταν έναν αέρα από Wipers. Κι όμως, τελικά μου έμεινε η εντύπωση μιας μπάντας μάλλον νέας, με έκδηλη την έλλειψη στοιχειώδους εμπειρίας. Δεν παίζεις σχεδόν 50 λεπτά όταν είσαι support σχήμα –αναλογιστείτε ότι οι Γκρόβερ έπαιξαν γύρω στη μιάμιση ώρα. Και δεν γίνεται να χάνει το live τον ειρμό και τη ροή του κάθε που χρειάζεται να κάνεις κάποιο κούρδισμα ή γενικότερα παύση. Εκείνη την ώρα πρέπει ίσως να μιλάς στο κοινό, όχι να κάθεσαι σιωπηλός. Τις δυο-τρεις φορές βέβαια που ο τραγουδιστής τους πήγε να μας πει κάτι, συστήνοντας ορισμένα τραγούδια, μίλησε τόσο γρήγορα και με τόσο κακή άρθρωση, ώστε δεν έγινε αντιληπτός. Και το ίδιο ίσχυσε συνολικά για τους (αγγλικούς) στίχους των τραγουδιών τους: προσωπικά δεν κατάλαβα λέξη έτσι όπως χάνονταν τα φωνητικά κάτω από τη μουσική. Και δεν ήταν θέμα ήχου.
Οι Γκρόβερ εμφανίστηκαν λίγο μετά τα μεσάνυχτα, με παράταξη πεντάδας: Περτσινός βέβαια στα φωνητικά, με Λάζαρο Πλιάμπα στα τύμπανα, Στέλιο Τσέλιο & Κώστα Χανταβά στις κιθάρες και Χρήστο Παππά στο μπάσο. Κατά τα 3/5, δηλαδή, η σύνθεση που παρουσίασε στα 1994 εκείνο το ιστορικό άλμπουμ στη Lazy Dog, χάρη στο οποίο κι έγινε ευρύτερα γνωστό –εν μέσω ελληνικού ροκ– ένα γκρουπ που υπήρχε από το 1981. Αλλά το Σάββατο ήταν η τιμητική του νέου τους δίσκου, Γέννημα Θρέμμα. Οι πρώτες νότες άνηκαν στο "Τίποτα Δεν Θα Αλλάξει", οι δεύτερες στο "Φόνισσα Τύχη", οι τρίτες... /έπαψα την καταγραφή, καθώς έγινε φανερό ότι οι Θεσσαλονικείς δεν είχαν κατέβει Αθήνα με best of σετ. Νομίζω μάλιστα ότι έπαιξαν ολόκληρο το νέο άλμπουμ έξω από τους "Κατακτητές Του Θέρους" και δεν έπραξαν άσχημα. Αρκετά από τα «καινούρια» τραγούδια είναι ευπρόσωπα, με την ενεργητική δε απόδοση του γκρουπ τονίστηκαν ίσως και περισσότερο από τις στούντιο εκδοχές τους –έτσι τουλάχιστον πιστεύω για το "Ψέματα Σου Λένε" ή για τη "Φαντασία".
«Τέλειωσε ο καινούριος δίσκος, πάμε με παλιά» είπε ο Περτσινός στο φινάλε του "Μια Σταλιά Η Θεσσαλονίκη" κι αυτό ήταν. Το An μπορεί να μην πήρε φωτιά καθώς ήμασταν πολύ λίγοι για να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά με το που ακούστηκε το "Λόγια Που Δεν Λέγονται" ξεκουνηθήκαμε από τις θέσεις μας και μαζευτήκαμε κεντρικά, χτυπώντας πόδια στο σανίδι, κουνώντας το κεφάλι, σιγοτραγουδώντας τους στίχους. Φωτιά πάντως σίγουρα πήρε η σκηνή, καθώς οι Γκρόβερ ανέβασαν ταχύτητες και εξαπέλυσαν εναντίον μας μια ηλεκτρική πανκ επίθεση, που θύμισε πως κάποτε υπήρχαν συγκροτήματα τα οποία έγραφαν πολύ ωραία πράγματα με βάση την ελληνική γλώσσα. Το μάτι του Περτσινού γυάλιζε (ειδικά στον "Τρελό Του Χωριού"), η νευρώδης κινησιολογία του γινόταν ένα με την ένταση του ιδρωμένου Πλιάμπα στα τύμπανα, δίπλα τους και αριστερά ο Τσέλιος έπαιζε με τα μάτια κλειστά, δοσμένος απόλυτα στον ρυθμό, ενώ στα δεξιά Χανταβάς και Παππάς έδιναν το δικό τους σόου, συχνά μοιραζόμενοι το ίδιο μικρόφωνο.
Το πιο θερμό χειροκρότημα, παρέα με ιαχές ενθουσιασμού, ακούστηκε όπως μάλλον θα φαντάζεστε στο φινάλε του "Σ' Αυτή Την Πόλη", που το περιμέναμε βέβαια πώς και πώς. Υπό το βάρος άλλωστε των πρόσφατων κοινωνικο-πολιτικών εξελίξεων, οι στίχοι «Σ' αυτή την πόλη γεννηθήκαμε όλοι μπάτσοι/Σ' αυτή την πόλη, σ' ένα σχολειό με κουρεμένο το κεφάλι» διαθέτουν και πάλι μια κοφτερή επικαιρότητα... Οι Γκρόβερ έπαιξαν πάντως και τη "Μονοτονία", την άλλη τους δηλαδή συμμετοχή σε εκείνη την ιστορική Διατάραξη Κοινής Ησυχίας, ενώ λίγο πριν το τέλος της βραδιάς παρατήρησα ότι ένθερμο κοινό έχει αποκτήσει και ο "Σαλταπήδας", τραγούδι από τις Σκληρές Λέξεις του 2010.
Έφυγα από το An πολύ ικανοποιημένος, τόσο από το ίδιο το live αυτό καθ' αυτό, όσο και γιατί πιστοποίησα ότι οι Γκρόβερ παραμένουν ζωντανοί και ενεργοί με την πλήρη σημασία της λέξης. Το θέλεις ίσως να το ξέρεις κάτι τέτοιο για τους καλλιτέχνες που αγάπησες, ακόμα κι αν οι μουσικές σου περιπέτειες λαμβάνουν πλέον χώρα σε άλλα πεδία και ηχητικά φάσματα. Δεν έχει σημασία. Μερικά πράγματα «γράφουν» ανεξίτηλα.
{youtube}cWsbpbkRnxA{/youtube}
