Η φωνή του Rob Garza στην άλλη άκρη του τηλεφώνου ήταν από τις πιο ευπροσήγορες που έχω ακούσει σε συνέντευξη, κι αυτό μόνο θετικό μπορεί να αποβεί για το αποτέλεσμά της:
 |
Τι καινούργιο θέλατε να κάνετε με την ηχογράφηση του νέου σας δίσκου “The Cosmic Game”;
Κατ’ αρχήν ένα καλό άλμπουμ, και νομίζω ότι το πετύχαμε. Επίσης, θέλαμε να προβάλλουμε περισσότερο τις επιρροές μας από τη ροκ μουσική, κάτι που δεν φαινόταν στους προηγούμενους δίσκους μας. Αυτός είναι και ο λόγος που στο δίσκο συνεργάζονται τα συγκεκριμένα ονόματα που ακούς.
Μίλησέ μου λίγο για τις συνεργασίες αυτές.
Με τους Flaming Lips είχαμε συναντηθεί σ’ ένα φεστιβάλ, και μας είχαν δώσει και φορέσαμε αυτά τα κουστούμια που έχουν, αν τα ξέρεις…
…το κουστούμι με το κουνέλι και τα υπόλοιπα;
Ακριβώς! Τριγυρίζαμε λοιπόν μ’ αυτά και ο κόσμος είχε τρελαθεί που μας έβλεπε, μιλάμε για υστερικές καταστάσεις! Συμπαθήσαμε ο ένας τον άλλο, και όταν ηχογραφούσαμε το άλμπουμ τους προτείναμε να κάνουμε κάτι μαζί. Γράψαμε ένα κομμάτι, τους το στείλαμε, μας έστειλαν κάποιες ιδέες πίσω, ανταλλάξαμε απόψεις και γεννήθηκε το “Marching The Hate Machines (Into The Sun)”. Με τον David Byrne γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια κι είναι ένας άνθρωπος που εκτιμούμε απεριόριστα, έχει κάνει πολλά για να φέρει αυτό που ονομάζουμε world music στο ευρύ κοινό. Πάντοτε προσπαθεί να κάνει κάτι διαφορετικό στους δίσκους του…
Όπως κι εσείς εξάλλου…
Ακριβώς! Και με εκείνον ήταν εύκολο να δοκιμάσουμε κάτι μαζί, αρκούσε μόνο να του το προτείνουμε. Με τον Perry Farrell δουλέψαμε λόγω δικής μου πρότασης, είμαι μεγάλος φαν των Jane’s Addiction και ήθελα πολύ να κάνουμε κάτι μαζί. Το δικό του μέρος στο κομμάτι “Revolution Solution” ήταν το γράψιμο των στίχων και η ερμηνεία φυσικά.
 |
Δεν φαίνεται να κάνει κάτι δικό του αυτή την εποχή…
Ετοιμάζει διάφορα πράγματα, είναι πολυτάλαντος, σίγουρα θα ακούσεις νέα του στο πολύ σύντομο μέλλον.
Πιστεύεις ότι θα μπορούσατε να αποτελέσετε μέρος του φεστιβάλ Lollapallooza που διοργάνωνε;
Θα είχε ενδιαφέρον να παίξουμε σε ένα φεστιβάλ που τη σύνθεσή του αποτελούσαν κυρίως κιθαριστικές μπάντες, νομίζω ότι ο κόσμος θα μας δεχόταν θετικά. Πάντως ο λόγος που ο Farrell σταμάτησε να το διοργανώνει είναι επειδή ξέφευγε η κατάσταση από τα χέρια του, γινόταν κάτι πολύ μεγαλύτερο από εκείνο που είχε σχεδιάσει και είχαν αρχίσει να μπαίνουν στο κόλπο και οι πολυεθνικές εταιρίες.
Το γεγονός ότι αυτό το άλμπουμ είναι το πιο «ροκ» σας συνδέεται και με το ψυχεδελικό εξώφυλλο;
Το εξώφυλλο απλά πιστεύω ότι αντανακλά περίφημα το περιεχόμενο του δίσκου, ακούγοντας για παράδειγμα το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι σαν να βλέπεις την εικονογράφηση του εξωφύλλου. Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερο ίσως!
Εκτός απ’ το να ηχογραφείτε τους δίσκους σας, κάνετε ένα σωρό άλλα πράγματα, ρεμίξ, παίζετε ζωντανά, κάνετε παραγωγές σε άλλους καλλιτέχνες, έχετε το δικό σας κλαμπ. Πώς τα προλαβαίνετε όλα αυτά;
Είναι φορτωμένο το πρόγραμμα, αλλά υπάρχει χρόνος για όλα! Μας πήρε αρκετό χρόνο να βγει το “The Cosmic Game” από το προηγούμενο, αλλά σκέψου ότι είμαστε σε περιοδεία για ενάμιση χρόνο για λογαριασμό του “The Richest Man In Babylon” και γι’ αυτό πήραμε κάμποσο χρόνο αργότερα για να ξεκουραστούμε.
Λειτουργείτε ακόμη το κλαμπ σας στη Washington;
Δεν ασχολούμαι καθόλου εγώ μ’ αυτό το κλαμπ, είναι υπόθεση του Eric. Εγώ είμαι συνέταιρος σε ένα άλλο κλαμπ στο Μεξικό, όπου πηγαίνω για να κάνω βασικά διακοπές, αλλά έχω και την εποπτεία του μουσικού τομέα.
Είναι κοντά στη θάλασσα;
Ακριβώς απέναντι! Οπότε αν δεν σου αρέσει κάτι στο μπαρ, πας και ρίχνεις μια βουτιά! Είναι καλά από την άποψη ότι δε χρειάζεται να πληρώνω για τα ποτά μου!(γέλια)
 |
Από τα πράγματα που έχετε κάνει σαν γκρουπ, μου άρεσε πάρα πολύ η δουλειά σας με τον Federico Aubele.
Είναι καταπληκτικός μουσικός και άνθρωπος. Μας είχε στείλει κάποια ντέμο, τον ενθαρρύναμε να συνεχίσει και να μας στείλει περισσότερο υλικό, και κάποια στιγμή τον καλέσαμε στην Washington για να ξεκινήσουμε την ηχογράφηση του δίσκου του. Δουλέψαμε ένα μήνα επάνω σ’ αυτόν, κάναμε ένα διάλειμμα άλλους δύο μήνες, ξαναπιάσαμε δουλειά και τον τελειώσαμε. Είναι πολύ καλός συνθέτης και καταπληκτικός κιθαρίστας, κάτι που ο ίδιος δεν τονίζει όσο θα έπρεπε. Κι εμείς το ανακαλύψαμε από κοντά, δεν ήταν κάτι που φαινόταν από τα ντέμο του. Τέλος πάντων, η δική μας δουλειά ήταν επάνω στην παραγωγή, του προτείναμε πράγματα γύρω από τον ήχο των κομματιών και το πώς θα πρέπει να παρουσιαστούν, αλλά το ταλέντο του είναι αναμφισβήτητο.
Οι δίσκοι σας είχαν πάντοτε πολιτικό αντίκρισμα, κι αυτός δεν αποτελεί εξαίρεση.
Είμαστε από την Washington, D.C., και θα ήταν αδύνατον να μην μας έχει επηρεάσει αυτό στη μουσική μας. Όλοι οι κάτοικοι της πόλης ζουν και αναπνέουν στο ρυθμό της πολιτικής, γι’ αυτό και είναι όλοι τους πολύ σοβαροί και δουλεύουν πολύ. Οι στίχοι είναι γεμάτοι πολιτικά μηνύματα, σε κομμάτια όπως το “Warning Shots”, το “Revolution Solution” ή το “Amerimacka” – που είναι μια διαφορετική ονομασία της Αμερικής – το “Wires And Watchtowers”, αν και αρκετές φορές θα πρέπει να κοιτάξεις ανάμεσα στις λέξεις για να τα ανακαλύψεις.
Τι πράγματα σου αρέσει να ακούς αυτή την εποχή;
Έχουμε πάντα τα αυτιά μας ανοιχτά σε κάθε τι που κυκλοφορεί και πάντα υπάρχει κάτι που μας αρέσει, όμως τις περισσότερες φορές το παρελθόν είναι αυτό που μας παρέχει πιο ικανοποιητικούς ήχους. Πιστεύω ότι οι αναζητήσεις που έγιναν στο χώρο της μουσικής στη δεκαετία του ’60 και ’70 ήταν περισσότερο γόνιμες, σε χώρους όπως η free jazz και η ψυχεδέλεια, κι αυτό έχει να κάνει αν θες και με το τι είδους ναρκωτικά έπαιρναν οι μουσικοί στην κάθε εποχή. Σήμερα κυριαρχούν ουσίες όπως το speed ή η κοκαΐνη, κι αυτό βγάζει μουσική με άγχος και γρήγορους ρυθμούς μέσα της, όπως το techno για παράδειγμα. Όταν όμως παλιότερα οι μουσικοί κάπνιζαν χόρτο ή έπαιρναν LSD, αυτό τους βοηθούσε να ταξιδεύουν με το μυαλό και να αναμειγνύουν πιο δημιουργικά τα ακούσματά τους. Απολαμβάνω λοιπόν καλλιτέχνες όπως ο Jackie Mittoo με την ψυχεδελο-σόουλ του!
Είχε έρθει όμως η ώρα για την επόμενη συνέντευξή του, αν και όπως του είπα θα μπορούσα να μιλάω ώρες μαζί του. Δεν πειράζει, κλείσαμε ραντεβού για την επόμενη φορά που θα έρθουν από τα μέρη μας1
