 |
To απόλυτο ευφορικό folk-pop δημιούργημα του 2003 ανήκει σαφώς στους The Hidden Cameras. Ονειρικό ντεμπούτο που μας έφερε στο μυαλό χίλιες-δύο επιρροές (πέρα από την πιο προφανή, τη σπεκτορική, που έτσι κι αλλιώς φοριέται πολύ πλέον), αλλά που έδινε το δικό του στίγμα στην κάπως αμήχανη indie pop σκηνή των 00s. Παράλληλα βέβαια παρουσίασε τσαμπουκαλεμένα τον μικρόκοσμο της ομοσεξουαλικότητας ως απλώς ένα μέρος της διαφορετικότητας που έχουμε όλοι μας σε κάτι. Από αυτή την άποψη, αυτό που ήρθε στα αυτιά μας, ήταν κάτι που αφορούσε όλους, ιδιαίτερα τους πιο ενθουσιώδεις που ζουν έντονα τον έρωτα, τη σύγχυση, τον πόνο και τη χαρά (εδώ είμαστε κι εμείς!). Πολλές, βέβαια, από τις κριτικές εστίασαν περισσότερο στο "gay" κομμάτι της υπόθεσης, ως σαφώς πιο cheesy και ικανό να πουλήσει -άλλωστε ο χαρακτηρισμός "gay Polyphonic Spree" φορέθηκε επίσης πολύ από τον πλέον προβλέψιμο βρετανικό Τύπο.
Με την ευκαιρία πάντως της επερχόμενης επίσκεψής τους στη χώρα μας, για μια μοναδική και πολυαναμενόμενη εμφάνιση την Πέμπτη 3 Ιουνίου στο ΑΝ, βρήκαμε την ευκαιρία να "συνεντευξιάσουμε" τον ιθύνων νου, Joel Gibb, ο οποίος ...μας τα χάλασε ελαφρώς - για να το πούμε κομψά. Είναι πλέον σίγουρω ότι αν κάποια στιγμή φτιάξω το top 10 των χειρότερων συνεντεύξεων που είχα την τιμή να υπογράψω, θα χρειαστεί αρκετή δυσκολία για να ξεκαρφώσω από τις πρώτες θέσεις τον κατα τ'άλλα συμπαθέστατο, για τα μουσικά δημιουργήματά του, Joel, αφού η όρεξη δεν είναι κάτι που του περίσσευε. Είναι από τις φορές που έχεις πράγματα να πεις και να συζητήσεις με έναν άνθρωπο που θαυμάζεις για το καλλιτεχνικό του έργο, κι εκείνος δεν έχει ή δεν θέλει (στην πιο αισιόδοξη περίπτωση) τίποτα να σου πει.
- Joel, αισθάνεσαι μήπως ότι κάποιοι σας έχουν απλώς τοποθετήσει κάτω από την ταμπέλα "gay music"; Μήπως έχει καταντήσει ενοχλητικό;
- Κανείς δεν λέει ότι είναι απλώς gay music, οπότε δεν έχω ενοχληθεί.
- Μάλιστα... Ας πάμε τότε στο πως το βλέπετε εσείς, αλλά και στο πως δημιουργείτε τη μουσική σας. Αν και οι The Hidden Cameras μετρούν πάρα πολλά μέλη, εσύ είσαι εκείνος που γράφει τη μουσική και τους στίχους, και φυσικά είσαι και ο τραγουδιστής. Ποιος είναι ο ρόλος των άλλων μελών στο στάδιο της δημιουργικής διαδικασίας;
- Παίζουν μαζί μου ζωντανά.
- Υπάρχει ένα (έστω κι ανεπαίσθητο) πνευματικό/θρησκευτικό σύνολο εικόνων στους στίχους σου, το οποίο βρίσκει άνετα το δρόμο του ανάμεσα στα ερωτικά θέματα με τα οποία καταπιάνεσαι. Υπάρχει όμως και και μια υποκρυπτόμενη gospel επιρροή στη μουσική. Μαθαίνω τέλος ότι εμφανίζεστε και σε εκκλησίες του Τορόντο. Αν και όλα αυτά δεν συνδεόνται άμεσα μεταξύ τους ώστε να συνάγουν από μόνα τους κάτι, θα είχε ενδιαφέρον να μάθω τη γνώμη τη δική σου για τη θρησκεία...
- Έχεις δίκιο για όλα αυτά, αλλά δεν είμαι θρήσκος.
- Οκ, πάμε τότε στο ντεμπούτο σας, το 'The Smell Of Our Own', για το οποίο γράφτηκαν μέχρι και διθυραμβικά σχόλια από τον διεθνή Τύπο. Πως νιώθεις όταν διαβάζεις όλες αυτές τις ατέλειωτες συγκρίσεις, με τους πρώιμους REM, τους Belle and Sebastian ή τις παραγωγές του Spector; Έχεις ως στόχο σου να φέρεις κάτι πραγματικά εναλλακτικό σε σχέση με ό,τι κυκλοφορεί;
- Οι συγκρίσεις είναι απλώς συγκρίσεις και απλώς προσπαθώ να φτιάξω τα τραγούδια μου.
- Μάλιστα. Ας πάμε στο ίδιο το κοινό, το οποίο επίσης σε ένα σημαντικό μέρος της indie πλευράς του, το έχει δεχθεί με ενθουσιασμό και σίγουρα το feedback εκεί είναι άμεσο στις ζωντανές εμφανίσεις. Ποιο είναι λοιπόν αυτό το feedback και τι θα πρέπει να περιμένουμε από την αθηναϊκή σας εμφάνιση; Θα υπάρχουν οι go-go dancers που σας συνοδεύουν ή θα μόνο μουσικοί;
- Δεν θα υπάρχουν χορευτές και θα παίζουμε σε club, αλλά θα έχει πλάκα, σε διαβεβαιώ.
- Όσον αφορά στους χώρους εμφάνισης, δεν έχετε πάντως και "συμβατικές" προτιμήσεις. Έχετε παίξει σε εκκλησίες, art houses, μέχρι και τσοντάδικα. Πως είναι όταν επιστρέφεις από τα προηγούμενα στα συμβατικά, όπως το ΑΝ ας πούμε, που θα σας φιλοξενήσει εδώ;
- Έχει περισσότερη πλάκα να παίζει κανείς σε ένα εναλλακτικό χώρο, αλλά και το ΑΝ καλό θα είναι.
- Το ευχόμαστε... Πάμε σε ένα άλλο σημαντικό κομμάτι της μουσικής σας, τους στίχους. Ενώ η μουσική είναι κατά βάση χαρούμενη, οι στίχοι συχνά περιγράφουν καταστάσεις στις οποίες καταλαμβανόμεθα από τις αδυναμίες μας. Η ντροπή, η σύγχυση, η μοναξιά, η ατομική μας δυστυχία, ακόμα και η απόγνωση, είναι στοιχεία που περνούν από αυτές τις καταστάσεις. Τελικά μήπως υπάρχει κάποιο μήνυμα διασκέδασης, γλεντιού των αδυναμιών μας ή απλώς η μουσική είναι μια δίοδος έκφρασης αυτών των σκέψεων στο κοινό που δεν συνδέεται απολύτως στη δημιουργική διαδικασία με τους στίχους;
- Ναι [όλα αυτά υπάρχουν στη μουσική μας] ή ίσως και η ασχήμια, αλλά και τα πράγματα που κρατάμε κρυμμένα μέσα μας, ατομικά.
- Πάμε στην τελευταία ερώτηση (φτάνουμε δηλαδή στο τέλος της προφανούς αγγαρείας του Gibb, φυσιολογικό ήταν να λάβουμε και τη μεγαλύτερη απάντηση). Αφορά τη νέα σας δουλειά. Ξέρουμε ότι ο τίτλος είναι "Mississauga Goddam", αλλά δεν έχουμε ουδεμία άλλη πληροφορία. Πότε θα κυκλοφορήσει; Και ποιες είναι οι αλλαγές στον ήχο και στο concept των στίχων;
- Η ενορχήστρωση είναι παρόμοια, αλλά η παραγωγή είναι πολύ διαφορετική. Υπάρχουν μπαλλάντες, αλλά και πολλά γρήγορα κομμάτια.
